Πώς είσαι; 

Πώς σου φέρεται η ζωή; 

Θέλω να πιστεύω ότι είσαι καλά, δεν ξέρω αν θέλω να μάθω πως είσαι ευτυχισμένος, μα σίγουρα ότι είσαι καλά.

Πάει καιρός, το ξέρω, μα - αλήθεια - δεν έχω πάψει να σε σκέφτομαι - χωρίς όμως να σε μνημονεύω πια. Η μνήμη σου ολοένα και ξεθωριάζει. Κάτι που δεν τολμούσα να ζητήσω από τον εαυτό μου όταν βρεθήκαμε τελευταία φορά, τώρα γίνεται αυτόματα και μάλιστα χωρίς την έγκρισή μου. Τώρα θα έλεγα όχι, θα έλεγα στη μνήμη σου μείνε λίγο ακόμη, έστω κι έτσι, ξεθωριασμένη και με ρούχα παλιά, που μάλλον τώρα δε σου κάνουν πια και τα έχεις πετάξει ή είναι καταχωνιασμένα πίσω-πίσω στα συρτάρια σου· πουκάμισα με φθαρμένα μανίκια στους αγκώνες και μαύρα t-shirt που έχουν ξεθωριάσει.

Κάποιες φορές νομίζω ότι εκείνο το λευκό σου t-shirt, που μου έδωσες να βάλω τον Σεπτέμβρη στην παραλια στην Άνδρο γιατί κρύωνα, θα είναι η πιο ζωντανή μου ανάμνηση από σένα. Το κρατώ, ξέρεις, καταχωνιασμένο πίσω-πίσω στο συρτάρι μου - όχι, δεν το έχω πετάξει.

Λοιπόν, τι κάνεις; Εννοώ, τι κάνεις τώρα; Που βρίσκεσαι; Που δουλεύεις; Δουλεύεις ακόμη για άλλους ή είσαι πλέον όλος δικός σου; Αυτό που πάντα ήθελες, το πέτυχες; 

Σκέφτομαι κάποιες φορές, πως ίσως μου κρατάς κακία που ήθελα ένα κομμάτι από 'σένα. Τόσο που στο τελός, φοβάμαι ότι φεύγοντας δε μου άφησες τίποτα αληθινό σου. Τόσο που στο τέλος η πιο ζωντανή απόδειξη που μου έμεινε ότι ήσουν στη ζωή μου, ήταν αυτό το άσπρο το μπλουζάκι σου, που κι αυτό πλέον αμφιβάλλω αν ήταν ποτέ πραγματικά δικό σου.

Εγώ πάντως ήμουν... Πραγματικά δική σου εννοώ, ήμουν. Ήμουν εκεί. Ολόκληρη. 10000% εκεί. Δεν κράτησα τίποτα για μένα. Και φεύγοντας, να ξέρεις, πήρες ένα κομμάτι από μένα, το πιο αληθινό.

Εγώ δουλεύω, εργάζομαι για την ακρίβεια, όπως με διόρθωνες πάντα. Εργάζομαι και - μάλλον - είμαι ευχαριστημένη. Χα! Βιάστηκες ε; Νόμιζες θα διάβαζες ευτυχισμένη. Ήμουν σίγουρη. Όπως είμαι σίγουρη ότι τώρα έχεις σκάσει ένα στραβό μισό χαμόγελο που κάνει το αριστερό σου προφίλ... Τελοσπάντων, μην το σταματάς, σου πάει. Θυμάμαι πως μου άρεσε δηλαδή.

Πως λένε τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους; 

Ε, πως τι ρωτάω, ρωτάω. Μ'αρέσουν τ' ονόματα, θυμάσαι; Λες και τους ξέρω. Αλήθεια, ελπίζω να μην τους γνωρίζω. Ελπίζω να είναι άνθρωποι νέοι, που μπήκαν στη ζωή σου για να σε συναρπάσουν, για να σε εξελίξουν, για να σε μυήσουν στη ζωή. Αυτό με λυπεί πολύ ακόμη, που δε μ' άφησες να σε μυήσω στη χαρά, στη χαρά του να είσαι ερωτευμένος. Ο καθένας ερωτεύεται διαφορετικά, ναι, μωρέ, το θυμάμαι! Από την άλλη, αν δεν υπάρχει η χαρά, το παιχνίδι, τι έρωτας είναι αυτός; Αν δεν υπάρχει Ζωή, τι έρωτας είναι αυτός; Ο έρωτας, σου είχα γράψει κάποτε, δεν είναι για το μουσείο. Και αλήθεια στο λέω, έτσι είναι, έχω δουλέψει σε τρία μουσεία, ξέρω.

Αλήθεια, που μένεις; 

Μου άρεσε το παλιό σου σπίτι. Ξέρεις πόσο αγαπώ το ξύλο και τα φυτά. Φαντάζομαι το νέο σου διαμέρισμα να είναι γκρι και όλο από τσιμέντο. Όμως, αλήθεια, πες μου, στο νέο σου σπίτι έχεις φυτά; Αναρωτιέμαι, ποιος τα ποτίζει όταν λείπεις. Έχεις την τάση να φεύγεις με άγνωστη επιστροφή. Ο γυρισμός σου ήταν πάντα αμφίβολος. Αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται τα φυτά σου για σένα... Πώς νιώθουν κάθε φορά που τα πότιζει χέρι ξένο, όχι το δικό σου. Αναρωτιέμαι αν με το ίδιο χτυποκάρδι περιμένουν την πόρτα του μπαλκονιού σου να ανοίξει και να βγεις εσύ, όπως περίμενα εγώ το τηλέφωνο να χτυπήσει ότι γύρισες.

Και τέλος τέλος να σου, πω... ελπίζω ακόμη να σε πειράζουν οι μελιτζάνες. Έτσι, γιατί είναι καλό να ξέρω σαν υπενθύμιση πως κάτι που εγώ αγαπώ, εσύ δεν το αντέχεις.

Είδες τελικά; Απλά πράγματα ήθελα να σου πω· μικροπράγματα, καθημερινές στιγμές, υπομνήματα πως θα μπορούσαμε να ζούμε πλάι-πλάι.

Ε.

Στέκομαι πια σε απλά πράγματα. Τρέχω δίπλα στο πάρκο στον ποδηλατόδρομο, πολύ νωρίς, στις 7 το πρωί. Ανά στιγμές κλείνω τα μάτια μου, μυρίζω, ακούω... Ήρθε στ' αυτιά μου ο ήχος από το νερό που τρέχει από το λάστιχο και πέφτει - όχι με μεγάλη πίεση - στο τσιμέντο, και η μυρωδιά της αυλής που πλημμυρίζει νερό... Το μυαλό μου τρέχει στο παρελθόν, αρχές Ιουλίου στο σπίτι μας στον Πειραιά, που ο πατέρας μου κατέβρεχε κάθε μεσημέρι γυρνώντας από τη δουλειά τα μπαλκόνια για να δροσίσει λίγο, κι εγώ πλατσούριζα ξυπόλητη και χαρούμενη στα πλακάκια.
Απέφευγα πολύ το τρέξιμο. Κάθε φορά που σκεφτόμουν να ξεκινήσω ερχόταν στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ που τσακωθήκαμε, έβαλες τα αθλητικά σου, άνοιξες την πόρτα κι έφυγες. Γύρισες 2 ώρες μετά μούσκεμα, ιδρωμένος. Εγώ κοιμόμουν στον καναπέ. Πάντα σου άρεσε να τρέχεις· τα καλοκαίρια δίπλα στη θάλασσα, στο πάρκο πριν πας στη δουλειά, στο τέλος κι από 'μένα.

Τρέχω δίπλα στο πάρκο. Κάποιες φορές μάλιστα παίρνω μαζί και τη Σάββυ. Το απολαμβάνουμε και οι δύο. Στο μυαλό μου έρχεται πάντα η θάλασσα, κάθε πρωί, σε κάθε διαδρομή. Δεν είναι μεγάλη η διαδρομή εκεί στο πάρκο, πέριπου 2.5 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα. Ο ήλιος δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τα δέντρα, και μόνο κλεφτές ηλιαχτίδες με χτυπούν στο πρόσωπο όσο τρέχω. Στέκομαι πια σε καθημερινούς ήχους. Αν και τρέχω πάντα με ακουστικά, τις τελευταίες μέρες τα κρεμώ στον σβέρκο γιατί τα πουλιά τραγουδούν τόσο όμορφα το πρωί, και το αεράκι που παίζει με τα φύλλα με δελεάζει να το ακούσω. Θυμάμαι το καλοκαίρι στο χωριό. Η γιαγιά μου, μάς πήγαινε για μπάνιο, κουβαλούσε πετσέτες, κουβαδάκια, σαμπρέλες... Βουτούσαμε εμείς, μα εκείνη ποτέ. Λίγο καμιά φορά τα πόδια της μόνο ίσα για να μας ξεπλύνει τα κουβαδάκια.
Τη λάτρευες τη θάλασσα. Όταν κολυμπούσες ήσουν η ίδια η θάλασσα, τα κύματα. Στις ηλιαχτίδες που πέφτουν στα μάτια μου και με τυφλώνουν θυμάμαι τα βρεγμένα μαλλιά σου και τα μάτια σου που έλαμπαν στον ήλιο και άλλαζαν χρώματα. Δεν είχαμε πάει πολλές φορές μαζί για μπάνιο, μα εκείνες τις λίγες τις θυμάμαι καλά. Έζησα όλα μου τα παιδικά καλοκαίρια δίπλα στη θάλασσα, μα εσύ με έκανες να λατρέψω το νερό, την ελευθερία της θάλασσας, την αέναη κίνηση, τη ροή, τη ζωή που συνεχίζεται.

Γυρίζω σπίτι. Κάνω μπάνιο, με ανοιχτό παράθυρο πια. Καλοκαίριασε. Κάθομαι τυλιγμένη με την πετσέτα και βάζω κρέμα στα χέρια μου. Κοιτάζω με προσήλωση τα χέρια μου, σαν μηχανικά κινούμενα, χωρίς τη δική μου οδηγία, αλείφουν το ένα το άλλο. Στέκομαι πια σε καθημερινές μυρωδιές, τις ρουφώ μέχρι να φτάσουν στο στομάχι, στην καρδιά μου. Η κρέμα μου μυρίζει ελιά, θυμάμαι τη γιαγιά μου να μαζεύει τις ελιές στο χωριό μήνα Οκτώβρη κι εγώ να παίζω στο χωράφι σαν μικρό ζιζάνιο.
Χθες συλλογίστηκα τις τελευταίες μας στιγμές. Η τελευταία φορά που άγγιξες τα χέρια μου... Βρεθήκαμε σε μία παραλία κοντά στο Σούνιο. Καθίσαμε στα βότσαλα δίπλα δίπλα χωρίς να ακουμπάμε ο ένας τον άλλον. Φορούσες σκούρο τζιν και ένα γκρι t-shirt. Εγώ μία γκρι φόρμα και ένα λευκό μπλουζάκι. Αρχές Οκτώβρη, η παραλία ήταν άδεια, μα ο καιρός πρόδιδε ένα κρυμμένο καλοκαίρι. Άπλωσα να πιάσω ένα βότσαλο και είδες το χέρι μου. Είδες το κάψιμο στον αριστερό μου καρπό. Πήρες το χέρι μου στα χέρια σου, το χάιδεψες τόσο τρυφερά σαν να μην είχες ξανά αγγίξει το δέρμα μου. Η στιγμή μας τέλειωσε. Χωριστήκαμε λίγο αργότερα.

Οι δικοί μου άνθρωποι αναρωτιούνται γιατί λατρεύω τόσα τα πρωινά. Πώς ξυπνάω τόσο νωρίς χωρίς ξυπνητήρι, με τι κουράγιο τρέχω στις 7 χωρίς πρωινό, χωρίς καφέ... Μ' έχουν προδώσει πολλές νύχτες, έτσι έμαθα να αγαπώ τα πρωινά.
Περπατήσαμε για λίγα μέτρα παρέα. Μού είπες ότι άργησες και σε περιμένουν. Πήρες τον κεντρικό δρόμο όλο ευθεία, εγώ έφυγα μέσα από τα στενά. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που περπατήσαμε πλάι-πλάι.

Λυπήθημα, περισσότερο, γιατί όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα ποτέ να θυμηθώ το τελευταίο μας φιλί. Πού ήμασταν, πόσο κράτησε, τι γεύση είχαν τα χείλη σου. Θυμήθηκα όμως το πρώτο. Ήταν λες και ξέραμε πως δε θα ζήσουμε πολύ μαζί.

«Να μαζέψω το πιάτο σας;» - «Συγγνώμη;» - «Τελειώσατε; Να το μαζέψω;» - « Ναι, παρακαλώ…».

«Μα καλά τι συμβαίνει με σένα σήμερα ρε;» - «Τίποτα, καλά είμαι.» - «Τι καλά ρε; Δεν έχεις πει μια κουβέντα και τη βγάζεις με πατάτες και νερό!» - «Καλά είμαι σου λέω.» Μας έφεραν μήλο, μπανάνα και αχλάδια με μέλι και κανέλα. Πήρα ένα κομμάτι μήλο, αυτό με τη λιγότερη κανέλα.

Μετά από εκείνη τη μέρα έφυγες. Έκανες 4 μήνες να επιστρέψεις στην Ελλάδα. Μιλούσαμε όλο και λιγότερο. Όταν πια επέστρεψες για καλοκαίρι το έμαθα πολλές μέρες αργότερα, όταν είχες πια φύγει, από μία φωτογραφία ενός κοινού μας φίλου. Δεν ξαναμιλήσαμε.

Κι έτσι πέρασαν 10 χρόνια χωρίς εσένα.