Δεν με χωράει το σπίτι.
Γυρίζεις σε ένα μεγάλο σπίτι. Άδειο. Προτιμώ τα μικρά στούντιο. Ένα ενιαίο δωμάτιο και μπάνιο, κι ένα μπαλκόνι. Τα πολλά δωμάτια δίνουν την αίσθηση της συντροφικότητας. Την ψευδαίσθηση της συντροφιάς.

Παρήγγειλα να φάω. Έφαγα. Έκανα ένα τσιγάρο, ήπια λίγο κρασί, διάβασα λίγο από το βιβλίο μου. Μετά πήγα στον απέναντι καναπέ, είδα μια ταινία, έκανα δύο τσιγάρα, ήπια πολύ νερό και λιγότερο κρασί. Έκανα ένα μπάνιο, συμμάζεψα λίγο το δωμάτιο και επέστρεψα στο σαλόνι. Έπλυνα τα πιάτα στην κουζίνα. Κάθομαι στον μικρό διθέσιο καναπέ με την πλάτη στην εξώπορτα.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν κλείσω σφιχτά τα μάτια μου και τα κρατήσω έτσι για λίγα δευτερόλεπτα το σκηνικό θα αλλάξει ως δια μαγείας. Θα γίνει ξαφνικά "φωτεινό" και ενδιαφέρον. Δεν εννοώ ότι θα άλλαζε το σαλόνι, τα έπιπλα, η ταπετσαρία ή οι πίνακες. Εννοώ θα καθόταν κάποιος απέναντι. Κάποιος. Δεν ξέρω αν μπορεί να συγκριθεί το φως και το ενδιαφέρον που μπορεί να φέρει ο Άλλος στον χώρο με οποιοδήποτε άλλο ενδιαφέρον. "Υποκατάστατα Ενδιαφέροντος" έτσι λέω τα υπόλοιπα.

Στην σχολή για την Καλών Τεχνών μου είχε πει μια μέρα ο Γ. "Πετυχαίνεις υπέροχα τα χρώματα.. Σου πάει το χρώμα". Ο Γ. σπάνια μας έκανε κοπλιμέντα για τη δουλειά μας. Γιατί να μου πηγαίνει το χρώμα άραγε; Εγώ λατρεύω το κάρβουνο. Είναι ότι καμιά φορά, δεν βρίσκεις εσύ αυτό που σου πάει, σε βρίσκει εκείνο. Δεν είμαι σίγουρη ακόμα αν συμβαίνει το ίδιο και με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι χρώματα, αύρες. Αλλά οι αποχρώσεις μας είναι εκατομμύρια, ίσως δισεκατομμύρια, κάπως σαν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Σε τέτοιο βαθμό μοναδικότητας αναφέρομαι. Σε αντίθεση με τα δακτυλικά αποτυπώματα δύο άνθρωποι μπορεί να σταθούν τόσο τυχεροί στην ζωή τους ώστε να συμπέσουν χρωματικά οι αύρες τους. Η πιο τυχερή στιγμή μεταξύ δύο ανθρώπων είναι εκείνη κατά την οποία συνειδητοποιούν αυτό ακριβώς.. ότι συνέπεσαν χρωματικά. Συνήθως συμβαίνει στην σιωπή, όπως όλα τα Υπέροχα. Μου έχει τύχει μία φορά, δυστυχώς δεν κράτησε παρά μόνο κάποια δευτερόλεπτα ξεχειλωμένα σε λίγους μήνες.

Σταμάτησα να επιλέγω το μαύρο-άσπρο. Σταμάτησα και να συμβιβάζομαι με το γκρι. Μου αρέσει αρκετά το κόκκινο τελευταία. Αν και με "σαστίζει" λίγο, όταν το συνηθίζω  όμως με γοητεύει. Δεν ξέρω γιατί και πώς. Ίσως γιατί δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει κάτι τόσο έντονο. Μπορεί;

Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα σπίτια χωρίς κόσμο. Στερούνται νοήματος, έτσι νιώθω. Δεν είναι φτιαγμένα για έναν άνθρωπο τα μεγάλα σπίτια. Ίσως να μην είναι τα σπίτια γενικά φτιαγμένα για έναν άνθρωπο μονάχο του. Πόσο να γεμίσεις μόνος σου ένα σπίτι; Δεν μπορεί να καλύπτεις ούτε 21τετραγωνικά!

Να σου πω κάτι ψυχωτικό; Κάποιες φορές όταν κάθομαι μόνη μου και πίσω μου είναι κενό, νιώθω στιγμιαία τόσο ευάλωτη στην ιδέα ότι ανα πάσα στιγμή θα μπορούσε κάποιος να με πνίξει με ένα κορδόνι ή να με σφίξει δυνατά στην αγκαλιά του. Είναι εξωφρενικό να νιώθεις ευάλωτος σε κάτι. Και ακόμα περισσότερο να νιώθεις ευάλωτος σε κάποιον. Είναι μάλλον συγκίνηση αυτό το μη ελεγχόμενο συναίσθημα. Είναι μαγικό να μπορείς να κάνεις τον άλλον να σου αφεθεί τόσο ώστε να μην υπάρχουν καν στο μυαλό του ενδεχόμενα. Να μην υπάρχει τίποτα. Ούτε μυαλό καμιά φορά. Και είναι ακόμα πιο μαγικό να είσαι εσύ αυτός ο άλλος.

Κοιτάζοντας τον ουρανό μπορώ να πω πως σ'αγαπώ.

Έχω ξαπλώσει στον καναπέ στην βεράντα. Είναι καλοκαίρι.. παλεύω να τελειώσω εκείνο το βιβλίο. Το έχω πάρει σε λεωφορεία, βουνά, τρένα, πλοία, αμμουδιές και τώρα εδώ.


Και ενώ κάποιος χαϊδεύει τα πλήκτρα ενός πιάνου με μια γλυκύτητα που μόνο οι μπάσες νότες μπορούν να αποδώσουν σωστά, χαζεύω τον ουρανό και τα πουλιά που κάνουν κύκλους και πετούν ευθεία και αλλάζουν διαδρομή και τα φτερά τους μπλέκονται και νιώθω να χορεύουν πιο καλά από χορευτές ρώσικων μπαλέτων. Και μέσα σ'όλη αυτήν την αρμονία το βλέμμα μου έχει ξεφύγει απ'το βιβλίο κι ο νους μου μαζί, που ταξιδεύει μια στιγμή, χορεύει άλλοτε κι έρχεται σε σένα.
Μα είναι καλοκαίρι, σκέφτομαι, και με παρηγορεί κάπως γιατί έχει ήλιο και θάλασσα, και παιδικά γέλια ενηλίκων που θυμούνται πώς είναι να ζεις αθώα. Για μια στιγμή ξεχνιέμαι κι εγώ και σου χαμογελώ. Ψιθυρίζω ένα "κοίταξε.." τα σύννεφα σου δείχνω με τα μάτια μου.. Ξέρεις πόσο αγαπώ τα σύννεφα. Είναι τα ομορφότερα πορτρέτα στον ομορφότερο καμβά. Αν μ'άφηνες να σου μιλήσω για τέχνης θαύματα, θα σου 'λεγα πρώτα για τα σύννεφα. Αν μ'άφηνες.. Μετά..μετά, θα σου μιλούσα για τ'αστέρια. Αλλά τα σύννεφα με κάνουν πιο χαρούμενη, ξέρεις. Είναι γιατί αλλάζουν διαρκώς. Γιατί είναι αυτοδημιούργητα και με λίγο αέρα χορεύουν ανεξέλεγκτα με κινήσεις νωχελικές που με καθηλώνουν.
Πέταξε ξαφνικά μια μέλισσα στον καφέ μου. Γυρίζει γύρω-γύρω στο στόμιο. Αποφασίζει τελικά να μπει μέσα. Ξαφνικά πετάει και φεύγει μακριά σαν πανικόβλητη. Δεν μου άρεσε που το είδα αυτό. Δεν μου αρέσουν οι λέξεις "ξαφνικά" και "φεύγω" όταν μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Με πληγώνουν.
Πλήθυναν και τα σύννεφα. Χάθηκαν τα πουλιά, σκόρπισαν. Νόμισα σε άκουσα να μου σιγοψιθυρίζεις τους δυο πρώτους στίχους από 'κείνο το τραγούδι. Ήταν ο αέρας που ενώνει τα σύννεφα και σέρνει κάτι πεσμένα φύλλα βουκαμβίλιας στα πόδια μου. Γυρίζω σελίδα. Ξαναδιαβάζω..

Ήθελα να δοκιμάσουμε τόσα πράγματα παρέα, θυμάμαι. Δεν ήξερα ότι δεν είχαμε τόσο χρόνο. Αν μου το 'χες πει νωρίτερα.. Αν μου το είχες πει... Και θυμάμαι τα φιλιά μας και τα χάδια μας και πόσο ήθελε ο ένας να νιώσει τον άλλον. Και φτάναμε να φαντάζουμε κανίβαλοι στα μάτια τρίτων. Μα μεταξύ μας ξέραμε. Ξέραμε πως ο έρωτας είναι ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης μεταξύ των δύο. Και λέγαμε "όποιος κερδίσει αγαπιέται" και το φωνάζαμε με θράσος, και δεν ξέραμε οι δόλιοι ότι ή θα νικούσαμε μαζί ή θα νικιόμασταν κι οι δύο.

Φυσάει ένα αεράκι και το νερό χορεύει κι αυτό, μαζί με τα σκόρπια φύλλα βουκαμβίλιας που το πλησιάζουν. Μα είναι καλοκαίρι, και με παρηγορεί κάπως, γιατί σκέφτομαι ότι εκεί που είσαι θα έχει ήλιο και θάλασσα, και παιδικά γέλια ενηλίκων που θυμούνται πώς είναι να ζεις αθώα και ορκίζομαι πως σε βλέπω να χαμογελάς. Μα αναρωτιέμαι προς τα που..

Είναι πιο εύκολο στις μέρες μας να χαρίσεις 
ένα μπουκέτο άστρα ή 
ένα ηλιοβασίλεμα να βρέχει τα πόδια του 
στη θάλασσα 
ή έναν γαλάζιο ευχάριστο ουρανό 
από το ν' απλώσεις ένα απλό χαμόγελο 
στα χείλη; 
Ίσως είναι δύσκολο ν' απαντήσεις 
εάν δεν μπορείς να υπολογίσεις την ευαισθησία ή 
τη διάθεση με μετρήσιμες μονάδες. 
Άλλα τα δώρα του ποιητή κι άλλα του διαβάτη. 
Χρειάζεται πάντως λίγο φεγγάρι ενίοτε 
να φωτίζει μια άκρη συναισθήματος 
στην καρδιά μας κι 
ένα ποιήμα να σφυρίζει στ' αυτί 
σαν αμέριμνος διαβάτης ή 
σαν ενοχλητικός επισκέπτης. 
Κράτα τα φυλαγμένα. 


Φώτης Κουτσαμπάρης

Είναι υπέροχο το συναίσθημα του να κοιμάσαι απλώς και μόνο για να ξυπνήσεις.

Επιτέλους μετά από πολύ καιρό, κοντά μια βδομάδα, βρήκα τον χρόνο να διαβάσω την εφημερίδα που είχα παραπεταμένη στο γραφείο εδώ και μέρες. Τελικά ένα πετυχημένο editorial είναι όλη η ουσία της εφημερίδας. Και έτσι κατέληξα, με jazz μελωδίες, ζεστό τσάι με μήλο και κανέλα, να διαβάζω