τι θα είχαμε εάν

Μόνο ένα πράγμα με τρώει. Το παράπονο.

(θα σου μιλήσω με τα αποσπάσματα του Οδυσσέα για την δική μας μικρή Οδύσσεια)

"Μούτρα. Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές."

Λοιπόν, εγώ δεν μπορώ πια να περιμένω. Να περιμένω την μέρα που θα κάνει το σήμερά μου Παρασκευή και το αύριό μου Σάββατο. Γιατί δεν βαρέθηκα - δυστυχώς δεν έχω βαρεθεί ακόμα - μα γιατί κουράστηκα. Και ξέρεις, η κούραση.. αυτή καταρρίπτει τα μεγαλύτερα θέλω και τα πιο σίγουρα μπορώ. Γιατί και θέλω και μπορώ. Έτσι έλεγα εγώ. Αλλά μπα.. Ένα "μπα" που φέρνει στο μυαλό μου όλα αυτά που νιώθω και όλα αυτά που δεν νιώθω πλέον. Μία τόση δα λεξούλα εκφράζει μια ολόκληρη ιστορία στο κεφάλι μου - ή και στο δικό σου.. αλήθεια τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου;.

Και που λες ναι. Δεν είσαι καλά. Εγώ είμαι. Νομίζω δηλαδή. Αλλά δεν χαίρομαι μ' αυτήν την σύγκριση. μα αλήθεια, ποια σύγκριση;. Το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, το να αφήνεσαι στην σύγκριση. Μια σύγκριση που δεν έχει νόημα, αποτέλεσμα και που τα αντικείμενα δεν έχουν συμφωνήσει καν αμφότερα ότι θα (συν)κριθούν. Και αυτό που με πληγώνει περισσότερο απ' όλα είναι ότι δεν θες να ξέρεις ότι περνάω καλά. Εγώ αντλώ δύναμη από το να σε βλέπω καλά, και δύναμη χάνω όταν όχι.. Αυτό γιατί να μην είναι μέρος της αμφοτεροβαρούς αυτής κρίσης σου; είσαι πιο άδικος απ' ό,τι είμαι εγώ μαζί σου, αυτό το σκέφτηκες ποτέ άραγε;.

"Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή... Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα."

Δεν σου έχω πει πόσο δύσκολη είναι για μένα η λέξη "τρυφερότητα"; Ως πομπός και ως δέκτης. Ήρθε στη ζωή μου η στιγμή - δεν θέλω να έρθει στην δική σου - που μηδενίζονται τα κοντέρ. Όλα. Ανεξαιρέτως. Και αρχίζεις από το μηδέν. Και δεν ξέρεις ούτε να προφέρεις το "θέλω" και το "μπορώ" μα εσύ ανοιγοκλείνεις το στόμα και προσπαθείς. Στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη και προσπαθείς ξανά και ξανά, ώσπου κάποια στιγμή από το πουθενά τα καταφέρνεις. Ένα πρωινό, όπως όλα τα υπόλοιπα, των τελευταίων μηνών. Εκείνο το πρωινό καταφέρνεις και προφέρεις το "θέλω" πρώτα και μετά το "μπορώ". Και η ζωή σου αρχίζει και αλλάζει. Εγώ σήμερα είπα ότι δεν θέλω να ξανά πάω πίσω εκεί ποτέ. Και γι' αυτό το παλεύω. Μέσα μου περισσότερο. Και δεν δέχομαι από τον εαυτό μου τίποτα λιγότερο από το να προφέρει μπροστά σου αυτές τις δύο λέξεις. Τι θέλω και τι μπορώ. Και μετά από αυτό δεν με νοιάζουν ούτε τα δάκρυα που θα έρθουν ούτε τα έντονα λόγια. Ίσως αυτό που περιμένω είναι αυτή η μεγάλη εσωτερική εκπνοή όταν προφέρω την πρώτη συλλαβή αυτών που έχω να πω. Και δεν είναι η επιβεβαίωση αυτό που θα ζητάω τότε, θα είναι πολλά παραπάνω. Κι αν με θλίβει κάτι περισσότερο για όσα συμβαίνουν είναι ότι έπαψες να προσπαθείς. Όχι τόσο για το εμάς όσο για το "εσένα". γιατί πώς να σου εμπιστευτώ ένα "Εμείς" όταν το εγώ σου τρέμει σαν τρελό;.

[μου κάνεις το χειρότερο πράγμα που μπορούν να μου κάνουν. δεν μ' αφήνεις να δώσω.

κι αυτό μπορεί να (μου) σκοτώσει το κάθε τι.]

Έφτιαξα μια ζεστή σοκολάτα. Προσπαθώ να σκεφτώ ήρεμα και να αποφασίσω αν θέλω να θέλω να προσπαθήσω κι άλλο ξέροντας ότι δεν μπορούμε να έχουμε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε. Και μόνο ένα πράγμα με τρώει, το παράπονο.