Τα Βήματα.
Ξαφνικά σκέφτηκα πόσο περπατάω. Σκέφτηκα τι βήματα κάνω, τι έχω κάνει.. τι θα κάνω μέχρι να νυχτώσει. Ένα, δύο, τρία, εφτά, είκοσι ένα, σαράντα δύο, ενενήντα οχτώ και πάλι πίσω στο γραφείο 301 για το πιστοποιητικό λύσης της εταιρίας. Μιας εταιρίας που λύθηκε το 1983 και οι ιδρυτές της τραβιούνται ακόμα 30 χρόνια μετά για δικές της υποθέσεις. Μου φάνηκε κάπως άδικο. Μετά τα σκαλιά του μετρό και η διαδρομή πάνω - κάτω στην αποβάθρα μέχρι να έρθει το τρένο για Πειραιά. Πολλά βήματα για μια μέρα. Πολλά βήματα για να τα κάνει ένας μόνος.
Στο γυμναστήριο πηγαίνω με τα πόδια. Δεν είναι μεγάλη διαδρομή, ένα τέταρτο περπάτημα. Τουλάχιστον φοράω αναπαυτικά παπούτσια. Δεν την καταλαβαίνω αυτήν την διαδρομή. Και μετά τρέχω. Τρέχω χιλιόμετρα που δεν ξέρω πόσα είναι γιατί δεν κοιτάζω ποτέ. Επιλέγω να έχω μουσική στο τέρμα. Στα ακουστικά μου παίζει αυτό.. δέκα ίσως και είκοσι πέντε φορές..

Την κρατάω μόνο για μένα αυτήν την διαδρομή. Κόβω κάθε επαφή με το περιβάλλον. Επιλέγω να έχω μπροστά μου το παράθυρο. Όχι τόσο για την θέα στην θάλασσα και το μικρό λιμάνι, αλλά για το πόμολο. Μην σου φανεί αστείο. Συγκεντρώνομαι εκεί. Εστιάζω στο χαλασμένο πόμολο του παραθύρου που δεν μένει ποτέ εντελώς ίσιο και εμποδίζει το παράθυρο να κλείσει. Το εμποδίζει. Εμένα με βοηθάει. Βλέπεις; Και μετά τρέχω. Και τρέχω. Και τρέχω..


Η Αναπνοή.
Πρέπει να είναι σωστή. Στο τρέξιμο είναι κανόνας μέγιστης σημασίας. Και στην ζωή είναι. Τελευταία δουλεύω αρκετά με την αναπνοή μου. Στο τρέξιμο και στο τσιγάρο. Στο τρέξιμο προσπαθώ να την ελέγξω. Να την συστηματοποιήσω και να γίνω ολόκληρη μία μηχανή που δουλεύει με αναπνοή. Στο τσιγάρο την αφήνω ελεύθερη. Να τρέξει, να ηρεμήσει, να κοντοσταθεί, να βγει ατίθαση ανυπόμονη και λαχανιασμένη. Ανάλογα. Τι νιώθει κάθε φορά πως έχει ανάγκη να κάνει.


Η Ανάγκη.
Είχα ανάγκη να μετρήσω αποστάσεις. Αυτό είναι τελικά. Έχω ανάγκη άλλες να τις μηδενίσω και άλλες να τις πολλαπλασιάσω με το άπειρο. Όμως. Όμως καμία από τις δύο ανάγκες μου δεν είναι επιλογή. Όχι πρακτικά τουλάχιστον. Ίσως νοητά. Σκέφτηκα Εκείνη την Στιγμή. Έκανα έξι βήματα και βρέθηκα δίπλα σου, θυμάμαι. Μόλις έξι βήματα και βρέθηκα κοντά σου. Και δεν συνέβη απολύτως τίποτα. Σοκαριστικό το  ένα Τίποτα στο τόσο κοντά. Χρειάστηκε να περάσουν μόλις 20 λεπτά για να νιώσω ότι ήθελα να αρχίσω να τρέχω. Μακριά. Πολύ. Χωρίς να με νοιάζει που πηγαίνω. Έφυγα πραγματικά. Έτσι ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω. Δεν ξέρω αν το ήθελα τελικά. Μάλλον όχι. Δεν το έκανα τρέχοντας. Πάντως έφυγα. Και πίσω δεν κοίταξα. Δεν είναι ότι δεν θα έφευγα αλλιώς, είναι πως έτρεμα στην ιδέα να σε δω να με σπρώχνεις.


Η Προσπάθεια.
Προσπάθησα να μετρήσω αυτές τις δύο μέρες βήματα, χιλιόμετρα, αποστάσεις και στάσεις. Μα ήθελα να μετρήσω ουσιαστικά ένα πράγμα.. Αν όλα αυτά τα βήματα τα έκανα σε μία ευθεία άραγε θα έφτανα σε σένα;
Μετά σκέφτηκα ότι απείχαμε μόλις 50 εκατοστά και σε ένιωθα να περπατάς στους πάγους της Ανταρκτικής. Μα αλήθεια.. πόσο απέχει η Ανταρκτική από την Ελλάδα; Μου φάνηκε πραγματικά ότι αυτή η απόσταση άγγιξε το άπειρο.