'Ηταν εκεί γύρω στις 11-12 Οκτωβρίου, μεσημεράκι με ήλιο και καλή θερμοκρασία για βόλτα. Για γέλια, για καφέδες με φίλους.. Για μένα ήταν μια ακόμα βασανιστική μέρα σαν τις προηγούμενες 11. Μπήκε στο δωμάτιο η αδερφή μου, κάτι κρατούσε, δεν μ'ενδιέφερε, δεν μιλούσα καν άλλωστε. 

"Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο θα σε βοηθήσει..", μου είπε, άφησε κάτι μαύρο τετράγωνου σχήματος πάνω στο κρεβάτι και έφυγε. Συνέχισα να κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο κάπου. Ήθελα να πάω στην κουζίνα για νερό και με εμπόδιζε, ήταν στα πόδια μου. Το πήρα λοιπόν στα χέρια μου,  αναγκάστηκα. 

"Η πρώτη λέξη", εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ την τελευταία μας εκείνη την περίοδο.

Η ηρωίδα έχοντας μόλις χάσει τον αδερφό της ξεκινάει ένα ταξίδι-συνέχεια στην ημιτελή έρευνα του αδερφού της, καθηγητή Συγκριτικής Φιλολογίας στο Παρίσι, για να βρει την πρώτη λέξη που ειπώθηκε από τους ανθρώπους..

"μόλις", "χάσει", "αδερφός", "ανθρώπους" Ήταν οι λέξεις που χτύπησαν δυνατά μέσα μου. Άνοιξα τυχαία σε μία σελίδα και διάβασα ένα απόσπασμα: 

Οι φόβοι μου έχουν πολλαπλασιαστεί, συνέχισε. Ο παραμικρός θόρυβος με αναστατώνει. Είμαι σχεδόν  βέβαιη ότι τα γράμματα που παίρνω μου επιφυλάσσουν κακές εκπλήξεις και διστάζω να τ'ανοίξω. Φοβάμαι μη ρίξω τις κοσνέρβες από τα ράφια του σουπερμάρκετ και με προσβάλει το προσωπικό. Δεν αντέχω τις σκηνές βίας στην τηλεόραση.. ΚΕΦ. 8

Το έκλεισα βιαστικά όταν κατάλαβα ότι με είχε "ξεγυμνώσει" παραπάνω απ'όσο πίστευα ότι ένα βιβλίο μπορούσε. 

Κι έτσι ξεκίνησα να διαβάζω την "Πρώτη Λέξη" του Βασίλη Αλεξάκη. Ένα βιβλίο απλό, κατανοητό, που αγγίζει την έννοια της απώλειας στον πιο εξευγενισμένο βαθμό της, χωρίς περιττά δράματα, χωρίς μακρόσυρτους διαλόγους και δακρύβρεχτες περιγραφές. Όπως ακριβώς αξίζει σε έναν τόσο απροσδιόριστο όρο, συναισθηματικά, εσωτερικά και πιο βαθιά απ'ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Η αδερφή μου με πληροφόρησε ότι ο ίδιος είχε μόλις χάσει τον αδερφό του, ήταν η ανάγκη του να μιλήσει μέσα από τις λέξεις. 

Διαβάζοντας ξεκινάς ένα ταξίδι στην ψυχική κατάσταση της ηρωίδας, στην ιστορία της γλώσσας και γίνεσαι γνώριμος μίας κατάστασης που αν δεν έχεις βιώσει μπορείς να λάβεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ένταση και το κενό που αυτή δημιουργεί. Κάθε λέξη είναι ξεχωριστή, και όλες συνδέονται με μαγικούς κρυφούς δεσμούς αν το μελετήσεις λίγο παραπάνω. Η δύναμη του ρο, η δύναμη του Μι, θα σε αγγίξουν, θα δεις..

Μας έλεγε ότι η λέξη nuit, εξαιτίας της ελαφρότητάς της, 

ταιριάζει περισσότερο στη μέρα από τη λέξη jour, 

που είναι καταλληλότερη για την νύχτα. ΚΕΦ. 4

Έχοντας χάσει έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου γέμισα ερωτηματικά για καιρό. Τα περισσότερα μένουν αναπάντητα, υπήρξαν όμως μερικά που απαντήθηκαν μέσα από τρεις-τέσσερις γραμμές αυτού του βιβλίου.. Τί με πείραζε; τί μου έλειπε; τί με γονάτιζε; 

Είναι αυτό που αναφέρει η ηρωίδα σε έναν από τους εσωτερικούς διαλόγους με τον Μιλτιάδη..

-Με ποιόν θα μιλάω τώρα για το παρελθόν;

"Φαίνεται ότι δεν υπάρχει απάντηση σ'αυτό το ερώτημα". Εξέτασα πάλι την 

πρώτη εικόνα. Ανοιχτά στο πέλαγος, πάνω απ'το κεφάλι των γονιών μου, διέκρινα 

ένα μικρό ιστιοφόρο. "Πάει καιρός που τέλειωσε το ταξίδι" σκέφτηκα

"Δεν υπάρχει πια ψυχή πάνω στο σκάφος" ΚΕΦ. 7

Το παιχνίδι με τις λέξεις σε κάνει να ξεχνάς και να παρασύρεσαι στην ιστορία μερικών απ'αυτών. Είναι που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από άλλες ιστορίες για να ξεχνούν για λίγο τις δικές τους. Είναι και αυτοί οι φανταστικοί διάλογοι που ποτέ δεν θα σταματήσουμε να κάνουμε, κι ας ξέρουμε το "άσκοπο" και το "απραγματοποίητό" τους. Ξέρουμε όμως ότι δεν υπάρχει το ανώφελο, γιατί βοηθάει η επαφή με τους ανθρώπους που θέλουμε να νιώθουμε κοντά μας έστω κι αν είναι πολύ μακριά.

-Είναι αλήθεια ότι το παρόν δεν μας αρκεί, είπε ο Μπερνάρ. 

Γιατί δεν μας αρκεί; 

Ίσως επειδή είναι λίγο βαρετό. Ζούμε με το ένα πόδι έξω από την πραγματικότητα, κάνουμε 

διπλή ζωή. Το παρόν δεν είναι παρά ο ακροατής ενός άνευ τέλους διαλόγου 

ανάμεσα στην μνήμη μας και την φαντασία μας. 

Έχουμε ανάγκη από ιστορίες. ΚΕΦ. 9

Έτσι λοιπόν, δίνοντας την μέγιστη σημασία στις λέξεις, ένα βιβλίο μπορεί να σε κάνει να βιώσεις μία πραγματικότητα "αλλιώς", "με το γάντι" που λέμε, με λίγο φως που δεν έβρισκες πουθενά. Εμένα μου πήρε τρεις μήνες να το διαβάσω, το απολάμβανα σε δόσεις, ανάγκης.

Θα μου λείπεις πάντα

και θα σε σκέφτομαι πάντα

πάντα Σ,

Λιζ