πάντα γυρνώντας βρίσκεις. πάντα

Είναι περίεργο να γυρνάς σε μια ζωή που έχεις αφήσει πίσω. "Μία φορά δεν είναι συνήθεια" , έτσι είχα διαβάσει. Όντως δεν είναι...

Είναι περίεργο να γυρνάς σε μια ζωή που έχεις αφήσει πίσω. "Μία φορά δεν είναι συνήθεια", έτσι είχα διαβάσει. Όντως δεν είναι. Το σχεδόν μόνιμο είναι που φοβίζει περισσότερο όμως. Αυτό που από 'μία στο τόσο' ξεκινάει να γίνεται καθημερινότητα. Απλά, χωρίς να το καταλάβεις. Και έτσι χωρίς να το καταλάβεις συνηθίζεις μια νέα πραγματικότητα. Θετικά ή αρνητικά, δεν έχει τέτοια. Έχει διαφορετικότητα. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Γιατί το αρνητικό το βελτιώνεις, το αλλάζεις, το θετικό το κρατάς γερά. Το διαφορετικό; Συνηθίζεται, λες..και βλέπουμε.

Και τώρα κάθε φορά που γυρίζω Εδώ μελαγχολώ. Κρύβει κάτι όμορφο η μελαγχολία. Νομίζω τελικά έρχεται αναπολώντας όμορφες στιγμές. Κι αυτό είναι το όμορφο κομμάτι της. Νοσταλγείς στιγμές που πέρασαν όμορφα. Το άσχημο είναι ότι ζεις με το άγχος μην τις ξεχάσεις καμιά μέρα και μετά..και μετά τι; Δεν ξέρω. Κάτι. Όλα είναι ρευστά για μετά. Το μόνο σταθερό κατάλαβα στην ζωή είναι το πριν. Ό,τι έχει ήδη γίνει δηλαδή. Α, και η Αγάπη.

Πιστεύω μέσα σ'αυτές τις δυο ζωές, του πριν και του μετά, στον Θεό και την Αγάπη. Κατέληξα πως μάλλον είναι το ίδιο. Θα μιλάω σαν ένα λοιπόν. Και παρουσιάζεται κάθε μέρα..σ'εκείνο το τηλεφώνημα, στα βλέμματα, στις αγκαλιές που έγιναν ή θα γίνουν, στα φιλιά που δόθηκαν και σ'αυτά που περιμένεις να δώσεις στις συναντήσεις που έρχονται, στα "μακάρι" και στα "επιτέλους" που ενώθηκαν, στην ελπίδα.. Παντού δηλαδή και πάντα από φέτος αποφάσισα πως βλέπω Θεό. Αλλά ξέρεις που παρουσιάζεται περισσότερο; στους δικούς μας ανθρώπους, αυτούς που είναι στο πλάι μας από επιλογή. Και οι κινήσεις, τα λόγια τους, τα συναισθήματά τους και τα δικά μας μαζί είναι Αγάπη κι εκεί λες ένα πρωινό όταν κλείνεις το τηλέφωνο, ή όταν ανοίγεις τα μάτια στο τέλος ενός φιλιού "Α. Να ένας Θεός!". Ε, και χαμογελάς, γιατί ο Θεός σ'αγαπάει, λες και ελπίζεις πάλι. Και μετά ζεις, ίσως κανονικά.

Ζω για να μελαγχολώ εγώ το πήρα χαμπάρι πρόσφατα, γι'αυτά που πέρασαν και είναι τόσα, και δεν ξέρω αν θα ξανάρθουν. Όχι ίδια πάντως. Αλλά μετά έρχεται το μετά με αλλαγές, ραγδαίες, αναπάντεχες ή αναμενόμενες και συνεργάζονται όλα για ένα μετά τόσο αβέβαιο και ρευστό, αλλά με εκείνη την δόση μαγείας που κρύβει κάθε άγνωστο και μελλοντικό. Ανυπομονώ. Πρέπει να πάψω να φοβάμαι, αυτό λέω συνέχεια. Δεν έχει νόημα άλλωστε. Σκέψου, το μόνο που μπορείς τελικά να περιμένεις με σιγουριά είναι τα πάντα. Και έχω μάθει πλέον καλά ότι το "πάντα" ως επίρρημα ή ως αντωνυμία, είναι πάρα πολύ για να γίνει ανεκτό. Τα πάντα μπορούν να γίνουν τίποτα στη στιγμή, και το πάντα ποτέ. Γίνεται και αντιστρόφως όμως. Και αυτό είναι όντως μαγικό. Αυτό εννοώ "ανυπομονώ". Εκεί που η στιγμή θα φέρει το πάντα στο ποτέ και από το τίποτα θα γεννηθούν τα πάντα. Πώς να μην άλλωστε..


-Τί θα κάνουμε μετά;
-Δεν ξέρω..
-Σκέψου τι μπορούμε.
..
-Σκέφτεσαι μωρέ;
-Ναι.
-Τί;
-..ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.
-Ε ας κάνουμε τα πάντα λοιπόν.
-Για πάντα.

.cos I'm ready now

"Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε" Ν.Κ.

You Might Also Like

3 σημειώσεις

  1. Roadartist27 Ιανουαρίου 2012 στις 1:15 π.μ.

    Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.
    Πόσο όμορφο αυτό.
    Καλό ξημέρωμα.

    ΥΓ το κακό με τη μελαγχολία είναι ότι σε κάποια στιγμή μπορεί να τη συνηθίσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. rainmaker's phantom27 Ιανουαρίου 2012 στις 2:34 μ.μ.

    πάντως έχεις απόλυτο δίκιο, ειδικά όσον αφορά στο πάντα και στο ποτέ..
    Καλό μεσημέρι=)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ε.Σ30 Ιανουαρίου 2012 στις 6:42 μ.μ.

    @roadartist το υστερόγραφό σου τρέχει στο μυαλό μου από την μέρα που το διάβασα. επίσημα. γιατί τρέχει πολύ πριν..

    μικρές λέξεις βαρέας σημασίας @raimaker's phantom

    Ευχαριστώ* όμορφο απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

.

.