διάλογοι
σκέψεις σε παρένθεση*
ανησυχίες εκ φύσεως
3:42:00 μ.μ.
Είμαι ανήσυχη φύση. Πλέον το ξέρω, το παραδέχομαι, και το
γουστάρω. Πολύ κιόλας.
Περνάς τη φάση που αρχίζεις και αμφιβάλλεις για τα σχέδια τα δικά σου από σένα και από τους άλλους.
Και λες μήπως τα των άλλων είναι πιο αντικειμενικά, και βλέπουν καλύτερα το
σωστό και το λάθος. Το "σωστό" και το "λάθος". Και σε
πιάνεις να μιλάς για σωστό και λάθος σε μία ζωή που τρέχει με τρελά γκάζια χωρίς φρένα
ενώ ξέρεις ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις Εσύ είναι να διαλέξεις αυτοκίνητο,
συνοδηγό, άντε και μουσική..
Ξεκινήσαμε πάλι τα περί "επιλογής". Ξέρεις, αυτά τα
"αφού επέλεξες αυτό τώρα η διαδρομή έχει ως εξής..". Ήρθε η στιγμή που θες να ουρλιάξεις - χωρίς μαξιλάρι πλέον - "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ". Αντιθέτως, αρκείσαι σε μία τελεία και ένα "δεν με
ξέρεις καθόλου" προηγουμένως. Και σηκώνεσαι να φύγεις και ενώ έχεις
κλείσει τ'αυτιά σου η θύελλα συνεχίζεται στο φόντο. Και λέγονται διάφορα κι
εσύ μόνο συγκεκριμένες φράσεις συγκρατείς, αυτό μπορείς δηλαδή με τα χίλια
ζόρια, φράσεις που είναι ικανές να σου
βάλουν ένα σκουπιδάκι στο μάτι..κι άλλο ένα..κι άλλο ένα.. Και πριν
ξεκινήσεις να κλαις με λυγμούς με γυρισμένη την πλάτη τρέχεις στο καταφύγιο. Ευτυχώς. Και εκείνη ακριβώς
την στιγμή, την ώρα που όλα σου τα "είμαι
περήφανος" και τα "πιστεύω
σε μένα" γίνονται ερωτηματικά και τι-σκατά-έχω-καταφέρει-τελικά, τότε ακριβώς
από το πουθενά, έτσι απρόσμενα, όλες οι
αμφιβολίες εξατμίζονται και οι χαμένες περηφάνιες γίνονται βροντερά
"ΜΠΡΑΒΟ ΜΟΥ" και όλες οι ανασφάλειες γίνονται "ΟΛΑ ΤΑ
ΜΠΟΡΩ".
Γιατί να μην άλλωστε;..
Είναι που μπαίνει κι ο ήλιος απ’το παράθυρο σήμερα κι όλα φαντάζουν εφικτά. Πιστεύω οι πιο μεγάλες εκστρατείες ξεκίνησαν από μια ηλιαχτίδα. Έτσι γεννήθηκε η ελπίδα για επιτυχία..
Γιατί να μην άλλωστε;..
Είναι που μπαίνει κι ο ήλιος απ’το παράθυρο σήμερα κι όλα φαντάζουν εφικτά. Πιστεύω οι πιο μεγάλες εκστρατείες ξεκίνησαν από μια ηλιαχτίδα. Έτσι γεννήθηκε η ελπίδα για επιτυχία..
Τί καιρό να κάνει άραγε τώρα στο Λονδίνο; Μακάρι να έχει βγάλει
ήλιο κι εκεί.
(Μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό εκείνο που μου είπες όταν σου είπα
ψιθυριστά ότι κάνω σχέδιο, και ότι "που
ξέρεις μπορεί να μπω και στην Καλών Τεχνών μια μέρα". Έξω απ’το παράθυρο
κοίταζα και ευχόμουν να μην έχεις ακούσει τίποτα εκτός από το "μια μέρα". Και μου
χαμογέλασες τόσο ενθουσιασμένα και σε θυμάμαι να μου λες "Υπέροχα! Εγώ Λονδίνο στην δραματική όπως μου είπες πριν να κάνω
αυτό που γουστάρω περισσότερο κι εσύ να σπουδάζεις Τέχνες στο Παρίσι και να
ζωγραφίζεις, και θα κάνουμε ταξίδια στην Ευρώπη! Θα με ζωγραφίσεις;"
Έτσι μου είπες.. "να
σπουδάζεις Τέχνες στο Παρίσι". Με κάνεις και γελάω. Περίεργο..πώς το μπορείς; Και το επόμενο βράδυ ξέρεις τι έκανα;
Κοίταζα όλα τα Πανεπιστήμια του Παρισιού.. τάχα για μεταπτυχιακά Νόμου και
Τάξης. Αλλά πόσα "Νέα Παράθυρα" γέμισαν με σχήματα και χρώματα και
Μεταμοντερνιμό και Pop Art, να 'ξερες.
Ξέρεις, τρελαίνομαι για Pop Art. Τόσο δράμα μέσα από την ένταση
και τον δυναμισμό με αντιπροσωπεύει στα πιο βαθιά μου συναισθήματα.
Και το σκέφτομαι ακόμα, μαζί με σένα κι εγώ.)
Και μετά λες γιατί μαλώνεις. Μα δεν τσακώνομαι ποτέ εγώ. Αλήθεια.
Είναι που προσπαθώ να υπερασπιστώ τα κεκτημένα μου. Κάτι θέλω, κάτι μακάρι, κάτι γιατί-να-μην-τα-καταφέρω-ρε-πούστη-μου.
Και καταλήγω να πιστεύω ότι όλα τα "θέλω" μόνο σε πρώτο ενικό
μπορούν να γίνουν στο έπακρον κατανοητά. Στο δικό μου πρώτο ενικό, του εαυτού και
του μπορώ μου. Το θέμα έγκειται στην ικανοποίηση καταλήγω να πιστεύω. Εκεί μπλεκόμαστε.
Ποιος θα ικανοποιηθεί πρώτος και καλύτερα. Ποιον θα ικανοποιήσουμε πρώτο και
καλύτερα. "Τον τάδε", "εκείνη", "εκείνον", "αυτούς".. και
μια φορά "εμένα" δεν είπα.. παράπονο το 'χω. Πρώτη φορά το
παραδέχτηκα στον εαυτό μου. Γιατί ρε παιδί μου, όπως και να 'χει, όποιον, όσους και όποιοι κι αν είναι
αυτοί που θα καταφέρεις τελικά να ικανοποιήσεις, μόνος θα
ονειρεύεσαι τα βράδια όταν κοιμάσαι, και ρε γαμώτο, όσο δεν ελέγχονται τα
όνειρα, είναι βασανιστήριο να κοιμάσαι με ένα ανικανοποίητο εγώ.
*Ποιος άλλωστε κατάφερε να ζήσει
αρμονικά με κάποιο απωθημένο, αγάπη μου;
2 σημειώσεις
"είναι βασανιστήριο να κοιμάσαι με ένα ανικανοποίητο εγώ." Είναι όμως πιο βασανιστικό να περιμένεις πότε επιτέλους θα έρθει η στιγμή να ουρλιάξεις χωρίς μαξιλάρι..
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι ναι..απλώς σταθμίζεις λίγο τα πράγματα και όταν βλέπεις ότι η σιωπή σε ηρεμεί καλύτερα..τότε την επιλέγεις και δεν σε νοιάζει τίποτα όταν μέσα σου έχεις βάλει όλες τις φωνές του κόσμου να σου λένε κάνε αυτό που θες ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή