Οι στιγμές.
Αυτές που ήρθαν και έφυγαν τρέχοντας. Αυτές που θα έρθουν περπατώντας αργά και νωχελικά και θα φύγουν κι αυτές σαν κυνηγημένες. Και μέσα σε όλα ένα μυαλό να προσπαθεί να συμμαζέψει στιγμές και συναισθήματα παραζαλισμένο από το συνδυασμό των δύο. Και εγώ πια δεν ξέρω τι κυνηγάω.. Τις στιγμές ή τα συναισθήματα. Αυτά που έφυγαν ή αυτά που θα έρθουν.. Η μαγεία χάνεται στο κυνηγητό. Αυτό λέω πια. Λεω ότι στο "Κάτσε λίγο, μια στιγμή!" κρύβονται όλα τα "θέλω" που μπορούν να συγκεντρωθούν σε μία στιγμή. Όλα τα σε αγγίζω - σε νιώθω - σε έχω εδώ του κόσμου μπορούν να χωρέσουν σε μία φράση.. "Κάτσε λίγο, μια στιγμούλα μόνο"..

Μόνο.
Το μόνο πράγμα που έμεινε να κάνουμε είναι να περιμένουμε. Δεν θέλω να το πιστεύω αυτό, μα όταν βλέπω ότι συμβαίνει απελπίζομαι. Και αναρωτιέμαι αν μέσα του το ίδιο το ρήμα θέλει να δηλώσει  την ελπίδα που ακόμα υπάρχει ή αυτό το "ζω" που καταδικάζει αυτομάτως ότι ζούμε με μια ελπίδα κρυμμένη.. ό,τι ζούμε καταδικάζει. Και κρύβομαι πίσω από τις απελπισμένες σκέψεις μου για να μην αντικρίσω αυτήν την ελπίδα που είναι εδώ και κόβει βόλτες. Τίποτα πιο τρομακτικό από την ελπίδα.

Η ελπίδα.
Αν πιστεύεις ότι κάτι δεν θα συμβεί, τότε σίγουρα κάτι μένει μέσα σου να σου ψιθυρίζει ότι "μπορεί και να γίνει". Δεν ξέρω αν φταίει η Πανδώρα που έκλεισε το κουτί την χειρότερη στιγμή, αφήνοντας την ελπίδα στον πάτο.. ίσως να φταίμε λίγο κι εμείς που κατηγορούμε πάντα την Πανδώρα. Ίσως πάλι να φταίει και το φθινόπωρο που κάνει τα φύλλα να πέφτουν στη γη από τους θρόνους των δέντρων και τα κάνει θνητά σαν όλα τα επίγεια. Ίσως πάλι να φταίνε και τα μυαλά μας, που ποτέ δεν έγιναν "καλά" και τόσες ευχητήριες κάρτες κιτρίνισαν περιμένοντας να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους.

Οι πραγματικότητες.
Είναι πολλές. Είναι τόσες όσες. Στην δική σου τι να συμβαίνει άραγε πια.. Ποια είναι αλήθεια αυτή που επικράτησε τελικά;

Τελικά.
Η ζωή είναι έρωτας. Η ζωή είναι έρωτας και γαμήσι και αγάπη. Σε όλα της τα επίπεδα. Είναι σαν τους ορυζώνες στην Κίνα. Σαν να βλέπω τα επίπεδα. Όπου σπείρεις εκεί θα θερίσεις. Όπου ποτίσεις εκεί θα δεις καρπούς να ωριμάζουν. Και όλα αυτά μαζί εσύ θα τα κινήσεις. Δική σου η ζωή, δικός σου κι ο έρωτας. Δικό σου το γαμήσι, δική σου κι η αγάπη. Και αν με ρωτάς ξέρεις που καταλήγω; Ότι αυτό που κάνουμε μεταξύ μας, αυτό μας κάνουν κι οι ζωές μας. Ένα γαμήσι μέχρι να αγαπηθούμε.

Γιατί θα αγαπηθούμε τελικά. Με τη ζωή. Και μεταξύ μας. Θα το δεις.