μια σύγκριση και μια διαφορά

Θέλω να σε βλέπω και να σε μαθαίνω. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Είπα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Ερώτηση στην ερώτηση, μαθαίνεις τον άλλον. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Τι σκέφτηκες όταν με γνώρισες; Άκουγε, απαντούσε, χαμογελούσε. Δεν θέλω να σε μάθω έτσι. Θέλω να σε μάθω στην καθημερινότητά μας. Και μπορώ να πω, ως άνθρωπος που δεν αγαπά τις εκπλήξεις, ότι αυτή η απάντηση ήταν μια έκπληξη που με έκανε να χαμογελάσω αυθόρμητα. Δεν ξέρω πόσο εύκολα πιστεύεις κάτι που δεν έχεις συνηθίσει. Όταν το ζεις, όμως, πόσο πια να αντισταθείς στο να κάνεις αυτό το κάτι ένα με τις σκέψεις σου, ώστε να γίνει μια νέα πραγματικότητα;

Οι πραγματικότητες μας διαφέρουν πια. Μάλλον πάντα διέφεραν. Και όταν μου μιλάνε για απόσταση πάντα αυτό τους λέω... Ότι δεν είναι τα χιλιόμετρα η δυσκολότερη απόσταση να υπερπηδήσεις, είναι να έχεις τον άλλον απέναντί σου και να νιώθεις ότι σας χωρίζει ένα τζάμι χωρίς άκρες, με μήκος άπειρων χιλιομέτρων και ύψος που αγγίζει σχεδόν το φεγγάρι. Κι εμείς συνεχίζαμε να χτίζουμε δωμάτια σε σπίτια αυθαίρετα. Και εκεί που δεν ερχόσουν ποτέ όταν σε ήθελα, μα μόνο όταν ευχόμουν να απέχεις, ξαφνικά σταμάτησες να έρχεσαι. Έτσι ξαφνικά κι εγώ, αποφάσισα να προσπαθήσω να ευτυχίσω με την πλάτη μου στο τζάμι.

Να νοικιάσω ένα σπίτι για να ξυπνάω μαζί σου. Μα είναι αυτός λόγος να νοικιάσεις σπίτι; Δεν είναι η ανεξαρτησία; Και που λες, έμαθα ότι ένας πολύ καλός λόγος να θέλεις να μείνεις μόνος σου είναι ο έρωτας. Γιατί στον έρωτα μόνος νιώθεις όταν ο άλλος κάνει έστω και μισό βήμα μακριά σου, όχι όταν έρχεται κοντά. Κι αν τελειώσει όλο αυτό τι θα κάνεις με το σπίτι; Θα σε περιμένω να γυρίσεις, αν δεν γυρίσεις θα ξεσπάσω όσο χρειαστεί και θα το αφήσω. Κρύωσα ξαφνικά. Μου υπενθύμισε ότι δια της τριβής παράγεται θερμότητα, μ'αγκάλιασε και μου έτριψε την πλάτη. Και κοίτα να δεις.. σαν να ανέβηκε από το πουθενά η θερμοκρασία στους 20 βαθμούς.

Και δεν ξέρω πια τι να συγκρίνω με σένα. Δεν βρίσκω σημείο επαφής. Τόσο, που ώρες-ώρες σκέφτομαι μήπως δεν ήταν έρωτας αυτό μαζί σου, ήταν μία απελπισμένη προσπάθεια να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον. Τόσο απελπισμένη και τόσο ανέλπιδη προσπάθεια που στο τέλος νομίζαμε ότι πέτυχε, την ώρα που η απόσταση ανάμεσά μας έφθανε στο διάστημα και ούτε το πράσινο των ματιών σου δεν θύμιζε πια τη γη.

(Κοντεύει ένας χρόνος και έξι μήνες. Και λες οι γιορτές αυτές πώς θα είναι άραγε.. Κι όταν βλέπεις πόσο όμορφα πέρασαν τελικά δεν φαντάζεσαι ούτε κατά διάνοια πόσο τελικά απέχουν από τις προηγούμενες ή πόσο θα απέχουν οι επόμενες από αυτές. Γιατί ευτυχία από ευτυχία διαφέρει. Αυτό δεν μπορώ να χωνέψω ακόμα. Κι όταν ξαπλώνουμε επαναλαμβάνω στο κεφάλι μου σαν ρεφρέν, ότι η σύγκριση είναι ο χειρότερος σύντροφος. Αυτή κι εσύ, που όταν κρύωνα δυνάμωνες το ερκοντίσιον στο δωμάτιο, μια αγκαλιά δεν σκέφτηκες να με πάρεις ποτέ.