-τί κοιτάς; -ένα δώρο

Κάθε φορά που συμμαζεύω το σπίτι βρίσκω και κάτι σκονισμένο , ξεχασμένο σε μια κάποια γωνιά που έχει να καθαριστεί καιρό.. Σήμερα βρήκα έν...

Κάθε φορά που συμμαζεύω το σπίτι βρίσκω και κάτι σκονισμένο, ξεχασμένο σε μια κάποια γωνιά που έχει να καθαριστεί καιρό.. Σήμερα βρήκα ένα παλιό καθρεφτάκι που μου είχε δώσει η αδερφή μου όταν ήμουν μικρή για να «φτιάχνομαι κι εγώ πλέον σαν δεσποινίδα». Και το κράτησα από τότε.. ένα μικρό σιδερένιο καθρεφτάκι, ροζ με σκαλιστά λουλούδια στο πλάι. Καθάρισα λίγο την επιφάνεια με το μανίκι μου και κοντοστάθηκα. Κοίταξα και είδα εμένα όπως ήμουν τότε.. μια μικρή δεσποινίδα με χαρούμενα μάτια που γελούσαν. Και πιάνω τον εαυτό μου τώρα να κοιτάζει με αμφιβολία. Πόσο έχουμε αλλάξει.. και πόσο όμορφο ήταν το τότε. Τότε που κοιτάζαμε τους καθρέφτες σε κάθε πέρασμά μας για να επιβεβαιώσουμε το φωτεινό μας χαμόγελο. Τότε που κάναμε παιχνίδια με τα είδωλά μας βγάζοντάς τους την γλώσσα. Και συνειδητοποιώ πόσο «φοβάμαι» πλέον τους καθρέφτες. Σπανίως γυρίζω να κοιτάξω όταν περάσω από κάπου και ακόμα πιο σπάνια τους αναζητώ. Nιώθω περίεργα κάθε φορά που καλούμαι να με δω κατάματα.. Μα τελικά αν δεν μπορούμε να κοιτάζουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας κατάματα και να δούμε την αλήθεια, πώς ζητάμε από τους άλλους να το κάνουν; Και πώς το.. απαιτούμε;
(18η Οκτωβρίου 2010)
*  *  *
Μπήκα γρήγορα στο σπίτι, έβγαλα τα παπούτσια στην είσοδο και πέταξα το παλτό μου στον καναπέ. Μούσκεμα. Πόση βροχή! Πολλή τσαντίλα ο ουρανός, καθώς φαίνεται.. «Ποιος ξέρει τι σου κάνανε κι εσένα καημένε..», αναρωτιέμαι, ενώ αφήνω την ομπρέλα δίπλα στο καλοριφέρ να στεγνώσει. Πείνασα κιόλας.. παραγγέλνω κάτι να φάω, μέχρι να ζεσταθεί το θερμοσίφωνο. Σε κάνα μισάωρο υπολογίζω να έρθει το φαγητό, οπότε αποφασίζω να καθίσω λίγο στον υπολογιστή. Στην οθόνη του καθρεφτίζεται η μορφή μου. «Πάλι ξέχασα να το βγάλω».. Ενώ σηκώνομαι, χτυπάει το κουδούνι. Ετοιμάζω τα λεφτά. Ακούω το ασανσέρ να ανεβαίνει. Βγάζω βιαστικά το μενταγιόν μου και το κρεμάω στον καθρέφτη δίπλα στην είσοδο..
«Καλησπέρα.. Πόσο είναι;»
«4,70..»
«Κρατείστε 5..ευχαριστώ.»
«Εγώ ευχαριστώ! Καλό βράδυ»
Μούσκεμα ήταν ο άνθρωπος, δεν μπορούσα να μην κάνω την καλή πράξη της ημέρας. 
Αφήνω το φαγητό στο παλιό ξύλινο τραπεζάκι και φτιάχνω λίγο τα λεφτά στο πορτοφόλι μου..
Φευγαλέα γυρίζω στον καθρέφτη και συμμαζεύω μια τούφα που μου πέφτει στα μάτια. Κοίτα να δεις, έχει μείνει λίγο κραγιόν από το απόγευμα.. «Ωραίο χρώμα διάλεξα τελικά.. Κάνει αντίθεση με το –απελπιστικά θα τολμούσα να πω- λευκό δέρμα μου».. μου ξέφυγε κι ένα χαμόγελο χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω. Και τότε θυμήθηκα τους "Καθρέφτες".. Γύρισα στον υπολογιστή και έψαξα για ένα ξεχασμένο κείμενο.. ‘Καθρέφτες’. Αποφάσισα, λοιπόν, να του δώσω ένα τέλος..

Όντως οι καθρέφτες μπορούν να αποτελέσουν πολύ επικίνδυνο όπλο στα χέρια του ανθρώπου. Είναι κατασκευασμένοι από υδράργυρο και γυαλί, άλλωστε, και τα δύο υλικά θεωρούνται εξίσου επικίνδυνα. Μα όχι μόνοι τους.. μόνο με το χέρι που τους κρατά. Γιατί οι καθρέφτες απλώς δείχνουν την επιφάνεια. Και είναι τόσο εύκολο στον άνθρωπο να μένει να κοιτάζει το περιτύλιγμα, όσο δύσκολο του είναι να το ξετυλίξει. Και σκέψου ότι το δώρο είμαστε εμείς.. και είμαστε για εμάς και για τους άλλους. Μα αν δεν μπορείς να δεις τι κρύβει μέσα το «πακέτο» πώς περιμένεις να το δεχτεί ο άλλος με ενθουσιασμό; Μόνο όταν ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε να προσφέρουμε μπορούμε να μεταδώσουμε το πάθος και τον ενθουσιασμό για το δώρο. Βλέπω κι εμένα, τον φόβο μου αντικατέστησε η περιέργεια και τώρα επεξεργάζομαι το δώρο. Και ξέρεις;.. έχει αρχίσει να μ'αρέσει! Και εγώ σου λέω να κοιτάς στον καθρέφτη, γιατί μπορεί καμιά φορά εκεί που κοιτάς να φτιάξεις μια τούφα που πετάει, να δεις κλεφτά ένα κρυφό χαμόγελο και να σου φτιάξει τη μέρα.. Και το πρωί που θα σηκωθείς μην περιμένεις να σου πει «ό,τι είσαι ο/η πιο ωραίος/α» μα να αναζητήσεις μια «Καλημέρα». Και να ξέρεις ότι αν την λες και να την ακούς από το στόμα σου θα την πιστέψεις εύκολα.. και το βράδυ; Το βράδυ αν δεν έχεις παρέα, χαμογέλα και ονειρέψου την.. 

"Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε" Ν.Κ.

You Might Also Like

4 σημειώσεις

  1. Αnsia13 Ιανουαρίου 2011 στις 2:57 π.μ.

    Νομίζω πως το αγαπώ το blog σου. :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ε.Σ13 Ιανουαρίου 2011 στις 6:05 μ.μ.

    Είμαι στην ευχάριστη θέση να πω το ίδιο για σας δεσποινις μου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. GChatzivamvakis13 Ιανουαρίου 2011 στις 8:16 μ.μ.

    τοτε μικροι,που βγαζαμε γλωσσα στην επιφανεια,την ρηχοτητα,τον καθρεφτη.που τα νικουσαμε ολα αυτα απλα με το φωτεινο μας χαμογελο

    μπαινω κι εγω στο κλουμπ με τους απο πανω
    πολυ ομορφη μουσικη ακους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ε.Σ13 Ιανουαρίου 2011 στις 8:46 μ.μ.

    αυτό ακριβώς που έγραψες είχα στο μυαλό μου.. και αυτό το χαμόγελο αναζητώ πάντα :)

    *είμαι οι μουσικές μου...γουατ καν αη σέι?;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

.

.