σκέψεις σε παρένθεση*
τα λέμε ΔΕΝ
3:30:00 π.μ.
Υπάρχουν φορές που έχεις τόσα πράγματα μέσα σου που δεν ξέρεις τι να τα κάνεις. Άντε να μιλήσω, και τι να πω; Δεν είναι ότι βουλιάζω, είναι ότι αιωρούμαι. Και είναι χειρότερο.. Είναι που τόσες φορές λέω να σταματήσω να «υποθέτω» και βλέπω ότι οι τελευταίοι 6μήνες της ζωής μου βασίζονται σε σενάρια. Σενάρια όχι απαραίτητα συνδεδεμένα -τελικά- μεταξύ τους. Και ξέροντας ότι δεν ζεις με πιθανότητες καταλήγεις να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτές. Μα μπορώ και βλέπω και τα γεγονότα, και όλα συνωμοτούν στο ότι τα σενάρια ευσταθούν. Και οι πιθανότητες γίνονται η πραγματικότητά σου. Και τα σενάρια ανατρέπονται από το πουθενά και να που ευσταθούν νέα. Και εσύ συνεχίζεις να αντιδράς στην δράση. Μα εγώ μπέρδεψα την επίθεσή σου με «άμυνα» και κάπου εκεί.. (σ’) έχασα.
«Είναι δύο οι επιλογές, ή θα τα πεις όλα και θα φύγεις ή
θα τ’ αφήσεις ως έχουν και θα φύγεις»..
Εσένα ρώτησα, που είσαι ο πιο λογικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει γιατί ήθελα να μου πεις πως φεύγουνε. Ξέχασα μέσα στην παραζάλη. Γιατί ήσουν η τελευταία μου ελπίδα. Και μου είπες «Ο εγωισμός σώζει σ’ αυτές τις περιπτώσεις..», ναι αλλά εγώ δεν έχω εγωισμό. Στην προσπάθειά μου να ‘πετύχει’ άδειασα από εγωισμούς και ξέχασα ότι δεν θα είχα μετά αποθέματα. Και να τώρα που το ‘εγώ’ μου έμεινε από καύσιμα. Και πως κινούμαι, μου λες; Μην νιώθεις τύψεις.. όλοι έξω πέσαμε.
Και ξέρεις, είναι παρήγορο να ξέρεις ότι δεν πίστευες μόνο εσύ σε κάτι που τελικά «ξεφούσκωσε». Και λες να ξεσπάσει όλο αυτό που κρύβεται μέσα μου.. και είναι πολύ. Και σου έχω πει ότι οι άνθρωποι το φοβούνται το ‘πολύ’. Και εγώ ακόμα που ξέρω(;) μέχρι που πάει.
«Μα σίγουρα δεν θ’ άντεχες πιστεύεις;»..
Και σου είπα: «Είναι σαν να ‘μαι σε κηδεία. Η τελετή εξελίσσεται.. ή θα μείνω στο προαύλιο και θα περιμένω να τελειώσει –όταν και όποτε- το ‘νταβαντούρι’ ή θα πάω και θα σταθώ μπροστά στο φέρετρο..».
0 σημειώσεις