Dear Sir / Madam
Το ημερολόγιο μιας παλιμπαιδούλας. Γύρος 2ος
6:28:00 μ.μ.
..είχες γενέθλια στις 31 Αυγούστου και όχι μόνο δεν ήμουν εκεί να τα γιορτάσουμε όλ τουγκέδερ, αλλά δεν σου πήρα και τίποτα.. ούτε ένα λουλούδι. Δεν είσαι απ’ τους ανθρώπους που λένε «δεν πειράζει» και πολύ μ’ αρέσει αυτό!.. γιατί όντως πειράζει.. ΜΕ πειράζει. Από μικρή σε θυμάμαι που πάντα γελούσες δυνατά, μιλούσες δυνατά.. πολύ σπάνια σε θυμάμαι να μην γελάς.
Η γιαγιά τότε με το Αλτζχάιμερ μ’ έλεγε Ελένη..
«Όχι γιαγιά.. δεν είμαι η Ελένη..»
..αγανάκτηση.. τις πρώτες φορές.. μετά μ’ άρεσε να την βλέπω να μου συμπεριφέρεται σαν να ‘μουν κόρη της. Άααλλες εποχές.. ταξίδευα χρόνια πίσω! Καλά εντάξει ξέρω δεν είσαι τόσο μεγάλη, για τα δικά μου στάνταρντς δόου δεν είσαι και πιπίνι… περίεργο βέβαια γιατί φέρεσαι πολλές φορές σαν νιάτο. Όχι όχι υπερβολικά.. ζεις βασικά. Γελάς, μιλάς στο ‘γουατς απ’ με τις φίλες σου, βρίζεις και που και που (ναι, σε ακούω!) πάτε στις συναυλίες της Αλεξίου (έτσι φεύγουν τα 45άρια αβέρτα!) και πάλι όμως πολύ σε χαίρομαι..
Και τώρα που αναφέρθηκα στις φίλες σου ξέρεις τι θυμήθηκα; Μία ξεχασμένη φωτογραφία που είχα πάρει μαζί μου στην Θεσσαλονίκη στις αρχές… (κάνε σκρόουλ εσύ να τη δεις την έχω λίιγο πιο κάτω)
Εγώ μ’ ένα μπουκέτο λέλουδα στο χέρι, με παντούφλες παζαρέξ της Βέτας και πορτοκαλί έντονη μπλούζα – φόρεμα για μένα- κολιέ και σκουλαρίκια επιβάλλονταν, ήταν τ’ αγαπημένα μου. Είχα και το μαλλί κοντό πολλή ροκιά η δικιά σου (επιρροές του πατέρα εμφανείς ήταν αυτές) και κορδελάκι σαν άλλος Ηνίοχος στο μέτωπο.
Ρε ήσασταν τρελές! Τι μου κάνατε;;
..Βλέπω ξανά την φωτογραφία.. ποζάρω με τρέλα στον φακό μιλάμε. Πώπω, πόσα συναισθήματα μου ήρθαν φευγαλέα τώρα στο μυαλό! Και μου ‘ρθαν και τα παπούτσια της Βέτας.. πόσα παπούτσια Θεέ μου! Όλα νούμερο 36! Έπλεε φυσικά το πόδι μου τότε..(ειρωνεία.. τώρα όταν βλέπω τα 36άρια πεταμένα στις εκπτώσεις καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που πέρασα το 37!) Γέλια που θα κάνατε κι εσείς με το ψώνιο μου, ε; Φαινόταν ότι θα τα ‘χα ψηλά τα «Μυστικά της Ντουλάπας» από τότε.. Τα «Μυστικά» τα δικά μου ωστόσο τα κράταγα μυστικά για πολύ καιρό, το αιώνιο παράπονό σου! Τα τελευταία χρόνια κάατι κάνουμε, σε πάω και για κάνα καφέ, δεν έχεις παράπονο! Μην αυταπατάσαι όμως.. ούτε τα μισά απ’ αυτά που συμβαίνουν μέσα μου δεν ξέρεις.. θα μου πεις εδώ δεν τα ξέρω εγώ καλά-καλά ακόμα.. δεν πειράζει.. εν καιρώ.. ΩΧ, μου βάζατε και ρουζ; ..έτσι εξηγείται το ότι δεν βάζω ποτέ ρουζ.. ψυχικό τραύμα.. Άντε, ίσως σήμερα κάνω μία εξαίρεση και βάλω.. έτσι, για να νιώσω πάλι «διαφορετικά» ..ξέρεις τι; Θα σε πάρω και τηλέφωνο πρώτη…
«Έλα μαμά.. να σου πω… τι λες να βάλω σήμερα;… όχι, δεν κάνει πολλή ψύχρα..»
2 σημειώσεις
πφφ......δακρυσα.....
ΑπάντησηΔιαγραφήελπίζω να σου έφερε στο μυαλό ωράια πράγματα ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή