..φτου μας

--> --> Φωνές. Γέλια, χαρά. Ακούω απ’ την βεράντα τα παιδιά της γειτονιάς μου. Είναι το τέλος του καλοκαιριού κι αυτά ακόμα ...

--> -->Φωνές. Γέλια, χαρά. Ακούω απ’ την βεράντα τα παιδιά της γειτονιάς μου. Είναι το τέλος του καλοκαιριού κι αυτά ακόμα ανέμελα παίζουν. «Φτου για μένα».. Θεέ μου πόσα χρόνια είχα να το ακούσω.. Νοσταλγώ εκείνες τις στιγμές ξεγνοιασιάς στο χωριό και μετά στην πόλη, σ’ εκείνο το σοκάκι που συναντιόμασταν και παίζαμε, θυμάσαι;.. «Το Κρυφτό». Μεγαλώσαμε, σκέφτομαι. Και συνειδητοποιώ ότι παρ’ όλα αυτά παίζουμε ακόμη «Το Κρυφτό». Κρυβόμαστε ο ένας απ’ τον άλλον, ανθρώπους που αποφεύγεις, συζητήσεις που δεν κάνεις, πρόσωπα που φοβάσαι να (ξανα)αντικρίσεις, συναισθήματα που δεν παραδέχεσαι στους άλλους ότι έχεις, στον εαυτό σου.. από τον ίδιο μας τον εαυτό αλήθεια πόσες φορές δεν κρυβόμαστε; Πόσο καλά τελικά τα καταφέρνουμε σ’ αυτό το παιχνίδι πλέον; 
-->..δεν αξίζει να «κρυβόμαστε». Δεν έχει νόημα. 
Αν ξέρεις τι θέλεις, μην φοβάσαι να το αποκαλύψεις. Ίσως στην πορεία να σου αποκαλυφθεί ένα ομορφότερο ‘μυστικό’ απ’ το δικό σου, αυτό του απέναντί σου. 
Και σίγουρα το μυστήριο κάνει τα πράγματα να μοιάζουν πιο ενδιαφέροντα, αλλά σκέψου πόσα σταυρόλεξα άφησες μισοτελειωμένα επειδή ‘οι λύσεις ήταν στο επόμενο τεύχος’; 
Να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε, να παραδεχόμαστε τα συναισθήματά μας, 
να  χαμογελάμε χωρίς λόγο, χωρίς κρυφές σκέψεις και δισταγμούς, 
να κάνουμε εκείνη την κίνηση που μαρτυράει το ‘κάτι παραπάνω’ ..έστω κι αν δεν έχουμε κάποιον να μας πει ότι ‘είναι καθαρό το τοπίο’ για να ‘βγούμε’. 
Να μην χρειαστεί πλέον να πούμε το ‘Φτου και βγαίνω’.. να έχουμε ήδη βγει. 
 Ίσως τελικά μερικά ‘παιχνίδια’ να είναι καλύτερο να μένουν πίσω για να τα νοσταλγούμε μαζί με την ξεγνοιασιά των παιδικών μας χρόνων… 
«Φτου ξελευθερία για όλους»

"Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε" Ν.Κ.

You Might Also Like

0 σημειώσεις

.

.