Πάνε κοντά δεκαπέντε μέρες τώρα που όποτε την βλέπω σκέφτομαι αυτή της την φοβία και συγκρατώ τα χείλη μου να μην ξεστομίσουν την ερώτηση που με τόση ένταση θέλει να βγει.. "Μαμά, δεν ερωτεύτηκες ποτέ;" 

Δεν θα έλεγα ότι έχω ιδιαίτερες αναμνήσεις από το Παρίσι. Ήμουν όντως μικρή όταν το επισκέφτηκα, μόλις είχα κλείσει τα δεκαοχτώ, αλλά "παιδική ηλικία" δεν νομίζω ότι χαρακτηρίζεται η ηλικία των δεκαοχτώ. Συγκεχυμένες αναμνήσεις, όμως, έχω. Έχω, και είναι πολλές και μάλλον είναι η κύρια αιτία για την οποία το κεφάλι μου πασχίζει να εκραγεί και δεν τα καταφέρνει. Γιατί όταν θυμάσαι "σωστά" και σχολαστικά, φέρνεις στην μνήμη σου ένα ολόκληρο σκηνικό, ξανά στήνεις τους χαρακτήρες, ξανά παίζεις τους διαλόγους που ακούστηκαν - πολλές φράσεις μάλιστα τις παίζεις σε λούπα αρκετές φορές, όσες θες, για να τις απολαύσεις, να τις αποδεχθείς ή να τις σιχαθείς, αναλόγως - έτσι στο κλείσιμο του σκηνικού, έρχεται η κάθαρσις. Υπάρχει αρχή - μέση - τέλος. Αυτή η κάθαρσις. Με την μορφή της ολοκληρωμένης κατάστασης. Εγώ, όμως, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν ξέρω το γιατί. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι με διακρίνει μία έλλειψη συγκέντρωσης. Είναι ο λόγος που τελευταία δεν μπορώ να διαβάσω βιβλία για πολλή ώρα. Στην δέκατη όγδοη γραμμή ή στην εικοστή μετά βίας, το μυαλό μου έχει πετάξει μεταβαίνοντας απαλά από τον τελευταίο χαρακτήρα της αυτής γραμμής της σελίδας 34 στην δική μας σελίδα 34 στο μέρος τάδε, όταν είπες εκείνο ή το άλλο, όταν με άγγιξες εκείνη την στιγμή ή όταν με ανάγκασες να σε κοιτάξω θυμωμένη και χαμογέλασα.. Λοιπόν, ναι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώσω όλες τις στιγμές και να τις κάνω αναμνήσεις. 

Σκέφτηκα αυτό.. Ίσως δεν έχω αποδεχθεί ακόμη ότι είναι όντως αναμνήσεις. Ότι η μόνη μου επιλογή είναι πλέον να τις αναπλάθω εντός αυτού του σαδιστικού οργάνου που λέγεται "εγκέφαλος" και να τις ζω μόνο μέσω αυτού.. Ομολογώ την αδυναμία μου κάπου εδώ. Ίσως αυτό που δεν έχω αποδεχθεί είναι η παντελής αδυναμία να πω ένα "Ναι" και να γίνει η σκέψη αυτή παροντική στιγμή. Το δικό μου μυαλό εκεί κωλύεται καταλήγω.. στο ότι οι σκέψεις μου τελευταία είναι παρελθοντικές.. δεν έχουν κανένα δέσιμο πια με το παρόν μου. Δεν τις κρατάει κανένα σκοινί. Ούτε κλωστή. Ούτε μία ίνα, θα σου έλεγα, με το τώρα μου. Και σκέφτομαι ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα. Και τα βάζω κάτω και τα μαθηματικά δεν βγαίνουν. Και λέω στο μυαλό μου πως πρέπει να δεχτεί τα πράγματα ως έχουν. Κι αυτό μου λέει μα δεν βγαίνει νόημα. Και του απαντώ, να τα δεχθεί αναντίρρητα, όπως δέχθηκε την έννοια του απείρου ή αυτή του μεγέθους του σύμπαντος ή του μεγέθους των ατόμων. Άλλες φορές το λέω ήρεμα, άλλες όχι. Και με πιάνει θλίψη που δεν μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει κάποια δεδομένα, γιατί είναι δεδομένα και αν δεν δεχθείς για αρχή τα δεδομένα, τότε πως μπορείς να πας ... (διακόπηκε) εκείνο το τραγούδι που έπαιξε εκείνη την μέρα εκεί ενώ ξανά ερχόσουν στο δωμάτιο.. 

Θα ήθελα κάποια στιγμή να σου εκμυστηρευτώ ότι δεν μου λείπει τίποτα από όσα έγιναν.

Αυτό που μου λείπει είναι η συνέχεια.