Ο Καρούζος έλεγε με τόλμη και πειθώ πόσο "η νύχτα περιζώνει". Η νύχτα, το καταφύγιο των σκέψεων. Πέφτει το σκοτάδι και σιγά σιγά αυτές απελευθερώνονται, μπορούν και τριγυρνούν διάχυτες δεξιά κι αριστερά στο σπίτι τους, τη Νύχτα. Και με θλίβει κάπως μέσα σ' όλα να σκέφτομαι πως η νύχτα δεν μας "σώνει". Ούτε αυτή. Κι αν ούτε αυτή, τότε τι; Περνάει η μέρα και νυχτώνει. Και λες, πως είναι ακόμα νωρίς γιατί ο καφές δεν έχει τελειώσει, δυο τρεις γουλιές αν ήπιες ζήτημα. Και χρειάζεσαι πια φως για να διαβάσεις καθαρά. Να που νύχτωσε. Και να που ξεκινάει η ώρα της υπομονής. Αυτή η ώρα που περνάει πότε βασανιστικά πότε αστραπιαία. Μένεις κάπου περιμένοντας η σωτηρία να έρθει με αυτό το ξημέρωμα. Καθώς ξημερώνει μακριά από 'κει που θες. Καθώς εύχεσαι λίγο πριν σβήσεις το τελευταίο τσιγάρο στο τασάκι να σε βρει το επόμενο ξημέρωμα στο εδώ που ονειρεύεσαι. Καθώς ξαπλώνεις λες, Θεέ μου, με πόση διάθεση να ξαπλώσεις στα σεντόνια που δεν μυρίζουν όπως θες.

Που λες, ναι. Ό,τι η νύχτα δημιουργεί το πρωινό γιατρεύει. Να ένας κανόνας που μπορεί να εφαρμοστεί άψογα στις περιπτώσεις των ανθρώπων που γίνονται κομμάτια τα βράδια και το πρωί άψογα συναρμολογημένοι ακολουθούν την συνέχεια της καθημερινότητας. Και κοίτα που δεν φαίνονται οι σχισμές, τα κομμάτια κι οι ρωγμές δεν ξεχωρίζουν. Όλα συνωμοτούν σε μία όμορφη μέρα. Κάπως έτσι μάθαμε να συνεχίζουμε σπασμένοι. Συνήθεια λέγεται και το μάθαμε άψογα. Από μικροί. Ήταν πριν το "πάτερ ημών", πριν το "έστιν ουν τραγωδία". Ήταν το πρώτο μας μάθημα. Η Συνήθεια. Και το μάθαμε αργά και σταθερά, στην πράξη. Και όπως όλα όσα μαθαίνονται έτσι, μας χαράχτηκε για τα καλά στην μνήμη. Να 'μαστε τώρα, σε ηλικίες που δεν χωρούν συνήθειες, να βάζουμε το ρημάδι ρήμα στον αόριστο. Συνήθισα.

Οι πιο επικίνδυνες αναμνήσεις είναι αυτές που γίνονται τη μέρα. Η μέρα δεν είναι φτιαγμένη για να περιζώνει. Η μέρα είναι φτιαγμένη για να σε ξυπνάει. Να σε συνταράζει και να σε πετάει μπροστά να ζήσεις. Πώς να γιατρευτούν της μέρας τα συμβάντα; Είναι τόσες οι ώρες, αρκετές για να σε καταστρέψουν. Γιατί η μέρα θα έχει πάντα την πρωτιά. Πάντα η νύχτα θα υστερεί σε διάρκεια, και πάντα το ξημέρωμα θα δίνει την ελπίδα. Γιατί κι η κούφια ελπίδα ακόμα, ελπίδα είναι. Πάντα οι νύχτες μας ήταν παρενθέσεις στα υπόλοιπα. Πιο εύκολα ονειρεύεσαι την νύχτα, πιο εύκολα ερωτεύεσαι, πιο εύκολα δακρύζεις και πιο εύκολα αφήνεσαι. Μια ευκολία εθισμού και ερεθισμού που δεν σ' αφήνει να την παρατήσεις. Μια ευκολία που σε παρασέρνει. Μα αν κομμάτια γίνουμε με τον ήλιο να μας τυφλώνει, τι απομένει να μας σώνει;

Κι όσο η μέρα θα μας βρίσκει ξύπνιους, τόσο θα παλεύουμε με εκείνα που φαντάζουν απάλευτα.
Κι όσο αυτά φαντάζουν απάλευτα, τόσο τα ξορκίζουμε τις νύχτες με τις γόπες στο τασάκι γι' αποδείξεις.
Και μάλλον, αυτό είναι το νόημα της διαδοχής των δύο.
Όσα φέρνει η νύχτα να τα γιατρεύει η μέρα, όσα η μέρα ξυπνάει η νύχτα να τα ξορκίζει.