Τη μέρα που μου είπες να έρθω μαζί σου.

Τη μέρα εκείνη θυμάμαι περισσότερο απ' όλα το γέλιο μου. Δεν μπόρεσα τόσο να πιστέψω σε αυτό που άκουγα που το έσβησα οριστικά από τη μνήμη μου. Δυο χρόνια και λίγες μέρες μου πήρε για να αναπλάσω τη σκηνή στο μυαλό μου και να θυμηθώ τις λέξεις που βγήκαν από το στόμα σου εκείνο το βράδυ. Φορούσα ένα μακό μαύρο φόρεμα, τα σανδάλια μου και το αγαπημένο μου βραχιόλι στο δεξί χέρι. Εσύ ήσουν ξυπόλητος. Απ' όλα τα "δικά σου" αυτό θυμάμαι μόνο. Αυτό και τα μάτια σου. Περπάτησες στο μπαλκόνι για λίγο με το τσιγάρο σου αναμμένο, έπιασες μια καρέκλα και κάθισες απέναντί μου. Είχα να σε δω τρεις μήνες, μα ένιωθα πως ήταν χρόνια ολόκληρα. Δεν μιλούσε κανένας μας. Τα φώτα της πόλης, η θάλασσα, το αεράκι, με έκαναν θαρραλέα. Σε κοιτούσα επίμονα στα μάτια. Μέχρι που κατέβασες το βλέμμα. Δεν ήξερα τι έβλεπες σε μένα - ακόμα δεν ξέρω. Ήξερα τι ήθελα να βλέπεις σε μένα. Κι αν έβλεπες σε μένα ό,τι έβλεπα εγώ σε σένα, θα ήμασταν χαρούμενοι άνθρωποι. Βλέπεις, το αγαπημένο μου χρώμα ήταν πάντοτε το μπλε, χρώμα πνευματικό, χρώμα οικείο, το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας. Τέλειωσες το τσιγάρο σου, το έσβησες στο τασάκι και σιγοψιθύρισες κάτι.

-Τι λες;
-Να 'ρθεις μαζί μου...
-Κοίτα με και πες το.

Τα λόγια δεν έβγαιναν από τα χείλη σου. Δυο κουβέντες που δεν κοστίζουν τίποτα, μου κόστισαν δυο χρόνια να σε περιμένω. Και όλο λέω να φύγω, μα να, σκέφτομαι, αν γυρνούσες δεν θα ήθελα να μη με βρεις εδώ.
Δεν με κοίταξες. Δεν μου μίλησες ξανά γι' αυτό.
Έπιασα το κεφάλι σου στα χέρια μου. Σε κοίταξα κατάματα. Γέλασα και σου είπα "ούτε να το πεις δεν μπορείς ρε άνθρωπε...". Έκλαψα πολύ. Έφυγες.

Έχω να σε δω δυο χρόνια και λίγες μέρες, μετρώντας από 'κείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη.
Και αν τώρα ακόμη σε προσμένω.

Αναρωτιέμαι αν ζω περιμένοντάς σε ή αν σε περιμένω για να ζήσω. Από τη μέρα που έφυγες σταμάτησα να παρατηρώ τα αστέρια. Η απουσία σου μου στέρησε την αγαπημένη μου νυχτερινή ασχολία. Με θλίβει η σκέψη ότι μπορεί να κοιτάζουμε το ίδιο κομμάτι ουρανού, την ίδια στιγμή και να μη συναντιούνται οι ψυχές μας. Η σκέψη είναι ενέργεια. Η ενέργεια δε χάνεται, μονάχα μορφές αλλάζει και μεταφέρεται από σώμα σε σώμα. Η δική μου σκέψη θέλησα να έρθει σε σένα τόσο έντονα το βράδυ πριν το χθεσινό, που είμαι σίγουρη πως ένιωσες όλους τους μύες του κορμιού σου να τραντάζονται. Η μαγεία του μυαλού μου θέλει να συναντήσει το μυστήριο του δικού σου.

Και μετά απ' όλες τις ηχηρές σκέψεις της μέρας, που το φως του ήλιου κάνει πεντακάθαρες, κάθε βράδυ θα είμαι σίγουρη ότι με νιώθεις. Κι αν δεν επιβεβαιώσω μια μέρα ότι όλα αυτά τα βράδια η σκέψη μου ταξίδευε και συναντούσε τη δική σου κάπου στα μισά, δεν θα σταματήσω να παράγω ενέργεια μέχρι να το καταφέρω. Γιατί η απόσταση δύο ανθρώπων είναι ίση με τα συναισθήματα που κάποτε τους ένωσαν σε ένα κρεβάτι.


Κι έτσι που λες, σε σκέφτομαι ακόμη.