Πώς είσαι; 

Πώς σου φέρεται η ζωή; 

Θέλω να πιστεύω ότι είσαι καλά, δεν ξέρω αν θέλω να μάθω πως είσαι ευτυχισμένος, μα σίγουρα ότι είσαι καλά.

Πάει καιρός, το ξέρω, μα - αλήθεια - δεν έχω πάψει να σε σκέφτομαι - χωρίς όμως να σε μνημονεύω πια. Η μνήμη σου ολοένα και ξεθωριάζει. Κάτι που δεν τολμούσα να ζητήσω από τον εαυτό μου όταν βρεθήκαμε τελευταία φορά, τώρα γίνεται αυτόματα και μάλιστα χωρίς την έγκρισή μου. Τώρα θα έλεγα όχι, θα έλεγα στη μνήμη σου μείνε λίγο ακόμη, έστω κι έτσι, ξεθωριασμένη και με ρούχα παλιά, που μάλλον τώρα δε σου κάνουν πια και τα έχεις πετάξει ή είναι καταχωνιασμένα πίσω-πίσω στα συρτάρια σου· πουκάμισα με φθαρμένα μανίκια στους αγκώνες και μαύρα t-shirt που έχουν ξεθωριάσει.

Κάποιες φορές νομίζω ότι εκείνο το λευκό σου t-shirt, που μου έδωσες να βάλω τον Σεπτέμβρη στην παραλια στην Άνδρο γιατί κρύωνα, θα είναι η πιο ζωντανή μου ανάμνηση από σένα. Το κρατώ, ξέρεις, καταχωνιασμένο πίσω-πίσω στο συρτάρι μου - όχι, δεν το έχω πετάξει.

Λοιπόν, τι κάνεις; Εννοώ, τι κάνεις τώρα; Που βρίσκεσαι; Που δουλεύεις; Δουλεύεις ακόμη για άλλους ή είσαι πλέον όλος δικός σου; Αυτό που πάντα ήθελες, το πέτυχες; 

Σκέφτομαι κάποιες φορές, πως ίσως μου κρατάς κακία που ήθελα ένα κομμάτι από 'σένα. Τόσο που στο τελός, φοβάμαι ότι φεύγοντας δε μου άφησες τίποτα αληθινό σου. Τόσο που στο τέλος η πιο ζωντανή απόδειξη που μου έμεινε ότι ήσουν στη ζωή μου, ήταν αυτό το άσπρο το μπλουζάκι σου, που κι αυτό πλέον αμφιβάλλω αν ήταν ποτέ πραγματικά δικό σου.

Εγώ πάντως ήμουν... Πραγματικά δική σου εννοώ, ήμουν. Ήμουν εκεί. Ολόκληρη. 10000% εκεί. Δεν κράτησα τίποτα για μένα. Και φεύγοντας, να ξέρεις, πήρες ένα κομμάτι από μένα, το πιο αληθινό.

Εγώ δουλεύω, εργάζομαι για την ακρίβεια, όπως με διόρθωνες πάντα. Εργάζομαι και - μάλλον - είμαι ευχαριστημένη. Χα! Βιάστηκες ε; Νόμιζες θα διάβαζες ευτυχισμένη. Ήμουν σίγουρη. Όπως είμαι σίγουρη ότι τώρα έχεις σκάσει ένα στραβό μισό χαμόγελο που κάνει το αριστερό σου προφίλ... Τελοσπάντων, μην το σταματάς, σου πάει. Θυμάμαι πως μου άρεσε δηλαδή.

Πως λένε τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους; 

Ε, πως τι ρωτάω, ρωτάω. Μ'αρέσουν τ' ονόματα, θυμάσαι; Λες και τους ξέρω. Αλήθεια, ελπίζω να μην τους γνωρίζω. Ελπίζω να είναι άνθρωποι νέοι, που μπήκαν στη ζωή σου για να σε συναρπάσουν, για να σε εξελίξουν, για να σε μυήσουν στη ζωή. Αυτό με λυπεί πολύ ακόμη, που δε μ' άφησες να σε μυήσω στη χαρά, στη χαρά του να είσαι ερωτευμένος. Ο καθένας ερωτεύεται διαφορετικά, ναι, μωρέ, το θυμάμαι! Από την άλλη, αν δεν υπάρχει η χαρά, το παιχνίδι, τι έρωτας είναι αυτός; Αν δεν υπάρχει Ζωή, τι έρωτας είναι αυτός; Ο έρωτας, σου είχα γράψει κάποτε, δεν είναι για το μουσείο. Και αλήθεια στο λέω, έτσι είναι, έχω δουλέψει σε τρία μουσεία, ξέρω.

Αλήθεια, που μένεις; 

Μου άρεσε το παλιό σου σπίτι. Ξέρεις πόσο αγαπώ το ξύλο και τα φυτά. Φαντάζομαι το νέο σου διαμέρισμα να είναι γκρι και όλο από τσιμέντο. Όμως, αλήθεια, πες μου, στο νέο σου σπίτι έχεις φυτά; Αναρωτιέμαι, ποιος τα ποτίζει όταν λείπεις. Έχεις την τάση να φεύγεις με άγνωστη επιστροφή. Ο γυρισμός σου ήταν πάντα αμφίβολος. Αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται τα φυτά σου για σένα... Πώς νιώθουν κάθε φορά που τα πότιζει χέρι ξένο, όχι το δικό σου. Αναρωτιέμαι αν με το ίδιο χτυποκάρδι περιμένουν την πόρτα του μπαλκονιού σου να ανοίξει και να βγεις εσύ, όπως περίμενα εγώ το τηλέφωνο να χτυπήσει ότι γύρισες.

Και τέλος τέλος να σου, πω... ελπίζω ακόμη να σε πειράζουν οι μελιτζάνες. Έτσι, γιατί είναι καλό να ξέρω σαν υπενθύμιση πως κάτι που εγώ αγαπώ, εσύ δεν το αντέχεις.

Είδες τελικά; Απλά πράγματα ήθελα να σου πω· μικροπράγματα, καθημερινές στιγμές, υπομνήματα πως θα μπορούσαμε να ζούμε πλάι-πλάι.

Ε.