tell Him today *

Cat Power * Satisfaction (cover)

12:53:00 μ.μ.

..στους Φάρους

7:10:00 μ.μ.

Το ημερολόγιο μιας παλιμπαιδούλας. Γύρος 3ος

5:30:00 μ.μ.

*Η αρμονία της φύσης μπορεί να κατευνάσει την ταραχή της ψυχής* έτσι βρέθηκα για ένα τριήμερο στο χωριό.

*Master REview*1,2,3,4,5,6,7.1,2,3...*

Η μυρωδιά του χώματος μετά την καλοκαιρινή μπόρα κυριολεκτικά με αφύπνισε.. Ένα βιβλίο συντροφιά μου, στο μικρό μπαλκόνι, αφημένο πάνω στο λευκό φερ-φορζέ τραπέζι.

«..εξακολουθεί να υπάρχει στην πρόσφατα χρωματισμένη

φαντασία των αθεράπευτα άρρωστων παιδιών.

Και ποιος από μας δεν είναι ένα αθεράπευτα άρρωστο παιδί;..»

..και έτσι άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου αναμνήσεις. Εικόνες, ξεχασμένες σαν σκονισμένες κορνίζες στο ράφι στο καθιστικό. Με κάθε αντικείμενο ξεδιπλώνεται και μία σκηνή.. σκηνές ασπρόμαυρες γυρισμένες σ’ άλλη εποχή.. παλιά.

Έπιασε ψύχρα, η κατάσταση απαιτεί ζακέτα. Στο πέρασμα απ’ την κουζίνα κοντοστάθηκα στο πετρογκάζ.. Είπα να ψήσω ένα καφεδάκι.. ελληνικό. Και ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του παππού μου να ψήνει ‘τούρκικο’ εκεί γύρω στις τέσσερις πριν πάει στο καφενείο για ‘κοντσίνα’, ουζάκι και μεζέδες, και η μυρωδιά να ξυπνά γλυκά τα δυο μικρά κορίτσια στο διπλανό δωμάτιο. Μελαχρινή φιγούρα, μινιόν άνθρωπος, καλοστεκούμενος και πάντοτε περιποιημένος.. με το κοστουμάκι του και το γιλέκο, άψογα συνδυασμένα.

Μια κλεφτή ματιά στο ράφι πάνω απ’ την κουζίνα μ’ έκανε να λησμονήσω το βάζο με τα ζαχαρωτά.. τόσο ψηλά και τόσο απαγορευμένο. Μάταια σηκωνόμουν στις μύτες των ποδιών.. Ζαχαρωτά ροζ, φιστικί, σομόν με γεύση τριαντάφυλλο, μέντα, ούζο.. Τόσα πολλά! Και μου ‘φτανε να ξέρω πως είναι εκεί πάνω και δεσπόζει αμαρτωλό! Ήταν τότε που η ελπίδα βρισκόταν στα πάντα και απλώς σου αρκούσε για να συνεχίσεις. Έτοιμος ο καφές.

Προχώρησα προς το καθιστικό να πάρω την ζακέτα μου απ’ τη βαλίτσα. Κοίτα να δεις.. πάνω στο τζάκι το παλιό μου βιου-μάστερ.. Ψαχούλεψα λίγο δεξιά – αριστερά σαν μικρό παιδί ξανά και βρήκα τις ‘ταινίες’. «Η Χιονάτη», «Ο Πινόκιο», «Η μικρή Γοργόνα». «Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ».. ήταν όλοι εκεί… αν και λίγο.. σκονισμένοι ομολογώ! Με περίμεναν.. περίμεναν καρτερικά να ξαναπούν την ιστορία τους. Και κάθισα.. Κάθισα όλο το βράδυ και τους ‘άκουσα’… και ξανά και ξανά.. Το ξέχασα το βιβλίο αφημένο στο μπαλκόνι, θα κρύωσε κι ο καφές.. μέχρι που με πήρε ο ύπνος στο ντιβάνι με την πικεδένια κουβέρτα που είχα μικρή να με σκεπάζει μέχρι τους αστραγάλους.

(8 Ιουλίου 2010)

Have you forgotten * Red House Painters

2:22:00 μ.μ.

Anni Rossi * Machine

10:30:00 μ.μ.

... φουυ

9:09:00 μ.μ.

..φύσηξε. Το θρόισμα των φύλλων και αυτή η δροσιά στην ατμόσφαιρα, το χώμα που με την υγρασία του προδίδει την αλλαγή.. Φθινοπώριασε. Το αεράκι που φυσάει πιο γλυκό από ποτέ. Λες και σου δίνει την ώθηση, την ώθηση για κάθε νέο ξεκίνημα. Η μετάβαση από την ξεγνοιασιά του καλοκαιριού στην ανασυγκρότηση του φθινοπώρου είναι σκληρή. Είναι αναγκαστική. Είναι και ευεργετική όμως λένε.

Μία νέα εποχή. Πόσο έτοιμοι είμαστε όμως με κάθε νέα αρχή του φθινοπώρου να ξεκινήσουμε ξανά; Μα, για να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή σημαίνει ότι έχουμε ζήσει το τέλος, σωστά; Τι νόημα έχει, λοιπόν, αυτή η αέναη κίνηση αρχής-τέλους-αρχής; Είμαστε άραγε καταδικασμένοι κάθε καλοκαίρι να “τελειώνουμε” και να το πηγαίνουμε πάλι απ’ την αρχή;

* * *

Κάθε φορά που πλησιάζουν οι μέρες να εγκαταλείψω την πολυαγαπημένη μου Αθήνα ξεκινάει το σύστημα αποχαιρετισμών.. τις περισσότερες φορές

τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα. Υπάρχουν, όμως, και φορές

που το «βάρος» της αλλαγής είναι αρκετά μεγάλο και θέλει βοήθεια στο ‘σήκωμα’.

Tο κουδούνι χτύπησε, και πριν καν προλάβω να συμμαζέψω λίγο το σπίτι έπιασα τον εαυτό μου να τελειώνει την προετοιμασία του πρώτου ποτού στην κουζίνα. Μαργκαρίτας. Ο σύντροφός και συνεργός μας για απόψε.

«Όντως φθινοπώριασε..»,

το διαπίστωσε και η φίλη απέναντί μου με μία ελαφρά δόση μελαγχολίας στον τόνο της φωνής της.

Τόσο ευεργετικό το αεράκι που οι κουβέντες μας όλο και λιγόστευαν.

«Τι μας επιφυλάσσει άραγε η φετινή χρονιά;..», η περιέργεια όλη δική μου.

Δύο Μαργαρίτες αργότερα και βρισκόμαστε στο τραπέζι να συζητάμε με..

«Θέλω…», «Σκέφτομαι μήπως..», «Δεν ξέρω, αλλά πολύ θα ήθελα..»

…ξεκινήσαμε χωρίς να το καταλάβουμε να μιλάμε για πράγματα που θα θέλαμε να συμβούν. Ξεκινήσαμε άθελά μας να βάζουμε στόχους

Είναι περίεργο, αχνά θυμάμαι την τελευταία φορά που μονολόγησα για το τι θέλω,
τους στόχους μου, που ομολόγησα χωρίς φόβο τα όνειρά μου..
και είναι όντως παράξενο και ειρωνικό ταυτόχρονα
πως οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές μονολογούμε για στόχους που δεν πετύχαμε τελικά, όνειρα που έγιναν εφιάλτες και άλλα τέτοια..
πότε θυμάσαι τον εαυτό σου τελευταία φορά να περιγράφει μία ονειρική κατάσταση; Ξέρεις, ίσως τελικά αυτό το λάθος κάνουμε.. φοβόμαστε να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε και να εκφράσουμε τις σκέψεις μας..
να ομολογήσουμε πόσο ‘θέλουμε’.. μα πώς αλλιώς θα μπορέσουμε να τα πραγματοποιήσουμε τελικά;
Μακάρι το πρώτο αυτό φθινοπωρινό αεράκι να καταφέρει να μας παρασύρει για λίγο στην φετινή χρονιά, όπως θα θέλαμε να εξελιχθεί.

Καμιά φορά, λένε, όταν λες δυνατά αυτό που θέλεις να συμβεί,
όταν λες φωναχτά τα όνειρα σου τους δίνεις
περισσότερες πιθανότητες να γίνουν η αυριανή σου πραγματικότητα..
για δοκίμασε και πες μου.. μπορεί και να εισακουστείς… που ξέρεις..

..τζένγκα

2:21:00 μ.μ.

Yo La Tengo * On Our Way To Fall

9:53:00 μ.μ.

...ωχ!

11:17:00 π.μ.

Έκπληξη: ουσ. θ. έκπληξη ['ekpliksi] = το αίσθημα από κάτι απροσδόκητο.

Η έννοια του απροσδόκητου είναι καθαρά ουδέτερη. Ωστόσο η λέξη έκπληξη είναι συνειρμικά συνδυασμένη λέξη με χοροπηδηχτά, ουρλιαχτά και γενικότερα διάφορες εκδηλώσεις χαράς.. Το ουσιαστικό περιεχόμενό της όμως είναι το συμβάν, αλλά κυρίως οι συνέπειες αυτού που καθορίζουν το θετικό ή αρνητικό της έννοιας. Ένα πάρτι γενεθλίων, μία ανθοδέσμη, μία επιτυχία από το πουθενά ή ένα τηλεφώνημα από μακριά, ένα γράμμα, μία συνάντηση.. μπορεί να είναι ‘έκπληξη’. Τι γίνεται, όμως, αλήθεια όταν ακούγεται το «ΜΠΑΜ»; Κατά πόσο μία έκπληξη χωρίς ίχνος προειδοποίησης ή έστω υποψίας είναι καλοδεχούμενη στην ζωή μας;

* * *
Με κάθε νέο «ΜΠΑΜ» συνήθιζα να κρύβομαι κάτω από το τραπέζι φοβούμενη τα μπουμπουνητά και τις αστραπές, και με κλειστά μάτια να περιμένω να περάσει η ξαφνική μπόρα αγνοώντας τις εκκλήσεις των υπολοίπων.

Ήμουν ασφαλής. Μία φίλη ήρθε να ταράξει την ηρεμία μου..

“κι αν το «ΜΠΑΜ» δεν είναι αστραπές;.. αν είναι πυροτεχνήματα, που μόνο εσύ και αυτός που τα προκάλεσε μπορείτε να δείτε; Δεν είναι κρίμα να χάνεις ένα τόσο ωραίο θέαμα;”

Και όντως είναι κρίμα. Είναι άδικο, και για εκείνον που τα προκαλεί και καταλήγει να τα παρακολουθεί μόνος, και για εσένα που κλείνεις τα μάτια σ’ ένα τόσο όμορφο θέαμα.

Γιατί τελικά, θες δεν θες.. κάποια στιγμή η έκπληξη θα σε βρει!

Το θέμα είναι.. θα σου χτυπήσει το κουδούνι και θα μπει από την πόρτα

ή θα την αφήσεις να σε αιφνιδιάσει μπαίνοντας στα κρυφά απ’ το παράθυρο;

Εσύ μάλλον επιλέγεις εντέλει τι θέλεις να ζήσεις..

Αλήθεια, από μικρή θυμάμαι ανέβαινα στην ταράτσα τρέχοντας για να προλάβω να δω τα βεγγαλικά, τώρα άραγε.. τα προλαβαίνω ακόμη;