Θεωρούσα το "μακριά" μετρήσιμο κάποτε θυμάμαι. Ότι βάζεις κάτω τον χάρτη, παίρνεις το υποδεκάμετρο και μετράς.. με τα εκατοστά πρώτα, μετά ανάλογα της κλίμακας του χάρτη ο υπολογισμός και έχεις το "πόσο μακριά". Άλλοτε το σκεφτόμουν σε τραγούδια.. ένα-δυο-τρία-τέσσερα και ένα μισό ή η μισή συλλογή του i-pod. Υπήρχαν φορές που μετριόταν σε τοις εκατό. 50% μπαταρία, 10% ή και καθόλου. Μετά έλεγα αν δεν είναι σε τραγούδια θα είναι σε τσιγάρα, ή σε συζητήσεις στο αυτοκίνητο. Κάποιες φορές το "μακριά" ήταν μαγικά μετρήσιμο. Αυτό γινόταν στα παιχνίδια στις συναντήσεις, στο τηλέφωνο..



..Κάποιες άλλες φορές ήταν μετρήσιμο σε ευρώ. Εμμέσως δηλαδή.. σε ταξί, λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα. Ή να.. τυχαίνει να γίνει κάτι άσχετο στον δρόμο, να ακούσεις έναν άγνωστο να μιλάει στο κινητό στη στάση και να αναφέρει ένα όνομα, τον τίτλο μιας ταινίας, έναν τραγουδιστή, ένα νησί.. Και θυμάσαι τον τάδε, τον Ταραντίνο, τους The Who, τις Κυκλάδες.. Ή αν δεν είναι κάτι που ακούς θα είναι κάτι που βλέπεις, μια πινακίδα κομμωτηρίου ή ένα ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ με τα 5 πρώτα νούμερα ίδια με έναν γνώριμο αριθμό κινητού. Ή μπορεί να σου μυρίσουν πατάτες και κεφτεδάκια να τηγανίζονται, ή καμένο φαγητό από αφηρημάδα ή ο αέρας να φέρει την μυρωδιά του βασιλικού, όπως σε εκείνο το κοκτέηλ τότε.. Μπορεί και να συμβεί να θέλεις να πιεις κοκα-κολα, να πιάνεις το μπουκάλι και να γλιστράνε τα χέρια σου ή απλώς να μην μπορείς να το ανοίξεις εσύ ρε γαμώτο και να αναγκαστείς να το παρατήσεις στο πλάι και να πιεις νερό εναλλακτικά βλέποντας Ταραντίνο, ενώ ακούγονται οι Who κάπου στο βάθος κοιτάζοντας κλεφτά φωτογραφίες απ'τις Κυκλάδες.. Και τότε το μακριά είναι μετρήσιμο σε αναμνήσεις/ στιγμές/ νοσταλγία/ υπομονή/ δάκρυα/ γέλια/ αποφάσεις.

Και ξαφνικά κάποιος άγνωστος στην στάση αναφέρει ένα όνομα μιλώντας στο τηλέφωνο, σχολιάζει μια ταινία του Ταραντίνο και εξυμνεί τους The Who στο Woodstock, ενώ επιβεβαιώνει την διαμονή του σε κάποιο ξενοδοχείο των Κυκλάδων.. κι όμως εσύ δεν έχεις ακούσει τίποτα! Τόση αφοσίωση στον νέο κατάλογο ΙΚΕΑ. Τίποτα δεν σε αποσπά - τουλάχιστον τίποτα ενδιαφέρον. Κοιτάζεις έξω από το λεωφορείο στον γυρισμό και το μόνο που διακρίνεις είναι ανθρώπους να περπατούν, να κρατιούνται χέρι-χέρι, να κοιτάζουν χάρτες και να αλλάζουν κατευθύνσεις.. σαν να δείχνει το παράθυρο του λεωφορείου τα πράγματα αλλιώτικα πλέον. Ανοίγεις την μπαλκονόπορτα φτάνοντας σπίτι και μυρίζεις όλες τις συνταγές που ετοιμάζονται στην γειτονιά, έτσι σαν χημεία, με μία νότα βασιλικού προσέχοντας κυρίως την βουκαμβίλια στο απέναντι μπαλκόνι που είναι ανθισμένη Νοέμβρη μήνα.. τίποτα το ιδιαίτερο κι όλα μαζί ευχάριστα. Βάζεις την ταινία να παίζει ενώ προσπαθείς να ανοίξεις ένα μπουκάλι κοκα-κόλα. Δεν μπορείς. Παίρνεις μια πετσέτα απ'την κουζίνα, το ανοίγεις και βάζεις σ'ένα γυάλινο ποτήρι με μια φέτα λεμόνι. Βλέπεις Ταραντίνο και σκέφτεσαι πόσο καλά έπαιξε η Uma Thurman στο Kill Bill αν και δεν της το 'χες. Από το ράδιο που έχεις ξεχάσει ανοιχτό ακούγονται οι Who και αναρωτιέσαι αν θα μπορούσε να ξαναγίνει ποτέ μια επανάσταση μεγέθους και ουσίας Woodstock... "..α ρε! φέτος να πάμε Λευκάδα στην Ελένη!". Και τότε το "μακριά" δεν είναι πια μετρήσιμο. Είναι ΠΟΛΥ πιο μακριά από το "μετρήσιμο".
Θέλω να πω.. Έρχεται εκείνη η στιγμή που οι σχέσεις έχουν φθαρεί τόσο πολύ από το παρόν που κυλάει ανενόχλητο και οι άνθρωποι που κάποτε ήταν εδώ σ'ένα παρόν που τείνει μακρινό παρελθόν, πλέον έχουν καταλήξει διάφανες φιγούρες που μετα βίας αχνοφαίνονται κάπου στο βάθος. Και ποιος νοιάζεται πλέον για κάτι που "αχνοφαίνεται" όταν υπάρχει ένα ολόκληρο σκηνικό που φαίνεται παντακάθαρα; Και αν έμαθα κάτι τους τελευταίους μήνες είναι ότι το "μακριά" μπορεί να υπάρξει πιο ουσιαστικό από οποτεδήποτε όταν δεν προσμετράται σε τίποτα. Όταν είναι απλώς μια πραγματικότητα. Και είναι απόλυτα λογικό και εξηγείται στην βαθύτερη ουσία του έτσι.. Το μακριά μας είναι το αντίθετο αυτού που έχουμε κοντά μας. 
Και μπορεί να καταλήξει παγερά αδιάφορο.

μερικές φορές συναντάς ανθρώπους που είναι ικανοί να σου φέρουν αθόρυβα την μεγαλύτερη καταστροφή. μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω, τα δεξιά αριστερά, το ταβάνι στο πάτωμα και το στομάχι στο στόμα σου. το χώμα ορκίζεσαι ότι πέφτει από τον ουρανό πια και τα αστέρια είναι μικρές λάμψεις που μπορεί να συναντήσεις σε κάθε σου βήμα.. η θάλασσα κατεβαίνει μέρα νύχτα απ'την κορυφή του βουνού και οι βοσκοί βγάζουν τα πρόβατα στον ωκεανό για βοσκή. "οι άνθρωποι περπατούν πλέον με τα χέρια", σου λένε, και δεν σου φαίνεται παράδοξο ή κουραστικό. μα γιατί όχι άλλωστε;

μόνο που τους τυφώνες είναι προτιμότερο να τους παρακολουθούμε από δορυφόρο να σχηματίζουν ανάποδους κόσμους στην άμμο και να εξαφανίζονται.

γιατί τελικά, είναι ασφάλεια να νιώθεις ότι όσο σκατά και να 'σαι περπατώντας με το κεφάλι σκυφτό και τα χέρια στις τσέπες ψάχνοντας "το κάτι" μπορείς να βρεις τον εαυτό σου σε μια παραλία να χαζεύει τα κύματα να παίρνουν τα πάντα μακριά σ'εναν χαοτικό ορίζοντα, και είναι όμορφο και αρκετό να σηκώνεις το κεφάλι και να βλέπεις χιλιάδες μικροσκοπικές τελείες μαζεμένες σε ένα μαύρο σεντόνι.. έτσι μέσα στο χαμό, αλλά μακριά. για να το συνειδητοποιήσεις αρκεί να γυρίσεις πίσω το κεφάλι και να δεις αναποδογυρισμένα τα αντικείμενα ενώ πλέον εσύ περπατάς με τα πόδια στη γη. και ποιος θα άντεχε άλλωστε μια ζωή ανάποδα;

 

καμιά φορά θες τόσο πολύ να πας κάπου.. τόσο που καταλήγεις να φεύγεις μακριά.

για παράδειγμα, μπορεί να θες απεγνωσμένα να αγκαλιάσεις έναν άνθρωπο και να κατα-

λήγεις να αγκαλιάζεις κάποιον άλλον. ή μπορεί να θες να πας στο Λονδίνο και να

καταλήγεις στο Γκάζι. μπορεί άλλοτε να θες να βγεις για ποτό και να βγαίνεις και να πίνεις κοκα-κόλα. να θέλεις να δεις απεγνωσμένα ένα θρίλερ, και τα καταλήγεις να βλέπεις

αμερικάνικη κομεντί. ή μπορεί να θέλεις να σπάσεις στο ξύλο έναν άνθρωπο και να

καταλήγεις να τον φιλάς με πάθος. όπως και να 'χει σε όλες τις περιπτώσεις κάτι φταίει.

αν βρούμε τι θα πάψουν τα υποκατάστατα. αν βρούμε το κοινό σημείο επαφής μπορεί

να πάψουν και τα "αλλά". μέχρι τότε.. "μπορεί και να..".

*Μα στο τέλος της μέρας, λίγο οδυνηρά πάντα, θα σκέφτεσαι αυτούς

τους δυο-τρεις ανθρώπους με τους οποίους θα μπορούσες

να είχες ζήσει περισσότερα. Ή και τα πάντα.

Είναι εντέλει ίσως τα 15' της ζωής σου που τους αναλογούσαν.

Αν πάλι όχι. Τότε συγχαρητήρια. Είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος!

Γιατί αν δεν την ζεις τη ζωή παράφορα βρε μάτια μου.. τότε τί;

Η μικρή αγωνιούσε να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Διάβαζε χωρίς σταματημό. Σε όλο το δωμάτιο έβρισκες γραμμένη μία μόνο φράση. "ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ". Ήθελε τόσο απεγνωσμένα να μπει στο Πανεπιστήμιο. 
"Μαμά, δεν μπορώ άλλο", έλεγε
"Μπορείς. Συνέχισε", της απαντούσε.
"Ναι ρε, μπορώ!", έλεγε μετά στον εαυτό της και συνέχιζε. 
Μάθαινε απ'έξω διάφορα. Για την μικρασιατική καταστροφή, πόσα σχολεία, πόσα μοναστήρια, πόσα σπίτια κάηκαν, για την σταφιδική παραγωγή της χώρας, για τον Κωνσταντίνο, για τον Βενιζέλο. Ήξερε να μεταφράζει Αριστοτέλη, Πλάτωνα, να βρίσκει τα βαθύτερα νοήματα στην Σονάτα του Ρίτσου και να αποκρυπτογραφεί της τρεις λεξούλες των ποιημάτων του Σαχτούρη. Αν και δεν της άρεσε ποτέ αυτό. Για κείνη το κόκκινο ήταν αίμα, το γαλάζιο ουρανός και το εισιτήριο ταξίδι. Ήταν απλά τα πράγματα κατά βάθος, έτσι πίστευε. Ανάμεσα στις σελίδες της νεκρής γλώσσας των Λατίνων κηλίδες από πορτοκαλάδες και ψίχουλα από τοστ, εκεί δίπλα στις μαργαρίτες που ζωγράφιζε όπου έβρισκε λευκή επιφάνεια. Είχαν προκύψει διάφορα θέματα υγείας αλλά τα παραμέρισε όλα, γιατί προείχε ο στόχος: "Νομική Αθηνών". Και όταν έδωσε τον μεγάλο αγώνα τελικά πέρασε Νομική Θεσσαλονίκης και απογοητεύτηκε, αλλά ήταν πολύ περήφανη για να δώσει με το 10%. Όπου πέρασε, αυτό της άξιζε.

Έπρεπε να πάω, να εγκατασταθώ, να σπουδάσω, να γυρίσω, να βρω δουλειά, και στο ενδιάμεσο αν προλάβω να ζήσω και λίγο. Εγώ. Όλα αυτά εγώ. Και αναφέρομαι στο τρίτο πρόσωπο πριν γιατί δεν θυμάμαι όλη εκείνη την μεγάλη προσπάθεια που νόμιζα ότι ήταν ο μεγαλύτερος αγώνας που θα έδινα.
Η πρώτη φορά που πέρασα απ'έξω ήταν όταν έψαχνα για σπίτι. Ένα τεράστιο οικοδομικό συγκρότημα με σχολές. Συγγνώμη λάθος. Ένα τεράστιο οικοδομικό συγκρότημα με Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ιδρύματα. Προχωρήσαμε περιφερειακά με τον πατέρα μου και θυμάμαι την μιζέρια που μου δημιούργησαν τα κάγκελα. "Όχι κάγκελα ρε γαμώτο.." αυτή ήταν η πρώτη μου φράση όταν ήρθα σε επαφή με το Πανεπιστήμιο. Μέσα στον πανικό για να βρούμε σπίτι δεν σταθήκαμε πολύ.
Την επόμενη βδομάδα ξεκινούσαν εγγραφές. Φτερούγιζε λιγάκι η καρδιά μου. Πάντοτε χαμογελούσα όμως. Κατέβηκα στην προφανή στάση "Πανεπιστήμια".
"Συγγνώμη από που μπαίνουμε;"
"Από κει.."
Βγήκα μπροστά στην παλιά Φιλοσοφική. Ένα υπέροχο νεοκλασικό κτίριο.. "ένα Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα", έτσι σκεφτόμουν.
"Συγγνώμη, το κτίριο της Νομικής;"
"Ευθεία και δεξιά.."
Προχωρούσα και έτρεμα. Ξύλινα πατώματα, αμφιθέατρα, αίθουσες συνεδριάσεων..
Τεράστια γκρι κτίρια. Πολλά τεράστια γκρι κτίρια με βρόμικα τζάμια. Γκρι σπασμένα μαρμάρινα πατώματα. "Όχι, Θεε μου, όχι τόσο γκρι..", αυτή ήταν η δεύτερη φράση μου για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Πέρασα μία μισο-σπασμένη πόρτα, με ένα τεράστιο λουκέτο να κρέμεται σε μια αλυσίδα απ'έξω. Στους τοίχους αφίσες, τραπεζάκια κομμάτων, καπνός από τσιγάρα και φωνές.. Με πλησίασαν γύρω στα πέντε διαφορετικά άτομα "Για τις εγγραφές είσαι;", "Γεια έλα από δω να σε βοηθήσουμε..". "καλημέρα έλα από δω να γνωριστείς και με τους άλλους.."
Τους έσπρωχνα διακριτικά, ενώ ούρλιαζα από μέσα μου "ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ;". Αυτό ήταν το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα για το οποίο αγωνίστηκα; Αυτό ήταν; Έτσι λειτουργούσε;
Γράφτηκα, πήρα το πρόγραμμα "Συγγνώμη από που βγαίνουμε;"-"Από 'δώ".. και έφυγα τρέχοντας.
Δεν θυμάμαι πολλά από το νηπιαγωγείο, αλλά μπορώ να πω ότι βίωσα την ανάμνηση του συναισθήματος εκείνης της πρώτης μέρας που έκλαιγα με λυγμούς και εκλιπαρούσα την μάνα μου να με πάρει μαζί της, να μην μ'αφήσει εκεί. Αλλά τώρα ήμουν ενήλικη! Αλλά τώρα είχα μπει στο Πανεπιστήμιο! Τώρα θα ζούσα την φοιτητική ζωή, ήμουν φοιτήτρια επιτέλους!
Και σήμερα, 5 χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα της εγγραφής μου σπαράζω κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα στο οποίο έχω την τιμή να φοιτώ για την κατάντια μας.
Σπαράζω γιατί είναι τραγικό σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα για την πρόοδό σου ο πρώτος καθοριστικός παράγοντας να μην είναι το διάβασμα.
Σπαράζω γιατί είναι ανυπόφορο και αβάσταχτα ειρωνικό να εξαρτάται η πορεία σου από την απόφαση του άλλου, από τα θέλω του και τα δε θέλω του, από το πώς θα κοιμηθεί και το πώς θα ξυπνήσει, από το αν θα διεκδικήσει δικαιώματα εις βάρος των δικαιωμάτων άλλων.
Σπαράζω γιατί είναι ανελέητα ψυχοφθόρο να πιστεύεις ότι αν δεν έχεις τύχη δεν μπορείς να ελπίζεις σε ένα πτυχίο, αν δεν έχεις την δύναμη να ξεφτιλιστείς και να γράψεις το όνομά σου στο γραπτό ενός άλλου, αν δεν παρακαλέσεις όσο πιο ευγενικά μπορείς τον γελοίο επιτηρητή που έχει κάτσει πάνω από το κεφάλι σου και δεν σ'αφήνει να συγκεντρωθείς γιατί "σίγουρα θα αντιγράψεις" γιατί
"δεν είσαι ικανός να τα καταφέρεις μόνος σου", γιατί "πώς θα περάσεις αλλιώς το μάθημα αν όχι έτσι;".
Σπαράζω γιατί πέντε χρόνια μετά συνειδητοποιώ ότι αυτό που μου έδωσε στο μεγαλύτερο ποσοστό το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης είναι η πεποίθηση ότι "Ποτέ δεν θα είσαι αρκετά ικανή" για να φτάσεις στο ένα βήμα παραπέρα, για να ανταποκριθείς σε αυτά που ζητάει η επιστήμη που σπουδάζεις, για να γίνεις κι εσύ επιστήμονας όπως οι αξιότιμοι καθηγητές σου, για να αγγίζεις απλώς και μόνο τη βάση, αυτό το ρημάδι το 5 που καταντήσαμε να εκλιπαρούμε γονυπετείς για να μας χαριστεί. Γιατί αξιότιμοι Κύριοι Καθηγητές, με αυτή την νοοτροπία μας διδάσκετε. Μας μάθατε να πιστεύουμε ότι ό,τι βαθμό παίρνουμε μας τον χαρίζετε ΕΣΕΙΣ, ότι δεν τον κερδίσαμε, ότι είμαστε έρμαια της εύνοιάς σας, ότι δεν είμαστε αρκετά άξιοι για κερδίζουμε κάτι οι ίδιοι, να φτάσουμε με τις ικανότητές μας στο 8, στο 9 ή και το 10. Γιατί πάντα το γραπτό μας δεν θα είναι αρκετά "άριστο" για να φτάσει το "Άριστα-10" σας. Γιατί φυσικά πάντα θα υπάρχουν αρκετά κινητά τηλέφωνα που θα φέρνουν απ'έξω τις απαντήσεις που εσείς έχετε υπαγορεύσει στο μάθημα και κάποια γραπτά θα υπερτερούν πάντα της ελεύθερης σκέψης. Γιατί έτσι είναι δυστυχώς. Σ'αυτήν την χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και θεσπίστηκε με πανηγυρισμούς η Ελευθερία του να Σκέφτεσαι, του να Ζεις, όλοι όσοι έχουν μία δόση εξουσίας είναι εδώ καθημερινά για να μας υπενθυμίζουν πόσο εύκολο είναι να καταπατηθεί Αυτή από επιλογή. Γιατί η απάντησή σας θα είναι πάντα η ίδια "δεν σε ανάγκασε κανείς να τα υποστείς όλα αυτά", "δεν σε ανάγκασε κανείς να γίνεις δικηγόρος, γιατρός, αρχιτέκτονας, μαθηματικός", "δεν χρειάζεται να γίνουν όλοι επιστήμονες", γιατί πάντα "μπορείς να σπουδάσεις στο εξωτερικό αν δεν μπορείς να μείνεις στην Ελλάδα". Ε, λοιπόν εκεί είναι και το μεγαλύτερό σας σφάλμα, εσάς και της κάθε εξουσίας. Στο ρήμα. Σ'αυτό το ρημάδι το "αν δεν ΜΠΟΡΕΙΣ" να μείνεις στην Ελλάδα. Γιατί η νοοτροπία έχει ως εξής "όποιος δεν μπορεί, φεύγει". Όποιος δεν έχει τα κότσια να αντιμετωπίσει τα δύσκολα φεύγει έξω, έτσι μας μάθανε. Δεν είναι όμως τα δύσκολα, είναι τα παράλογα, είναι τα ακατόρθωτα, είναι όλα αυτά τα δήθεν που προάγουν τα γαμημένα τα Ιδρύματα που μόνο Ανώτατα Εκπαιδευτικά δεν είναι. Που έτρεμα να το παραδεχτώ στον εαυτό που τόσα χρόνια, αλλά νιώθω ότι μπήκα οικειοθελώς σε Σωφρονιστικό Κατάστημα, σε μια φυλακή που με τιμωρεί για την επιλογή μου. Και δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από την εγκλωβισμένη ανάγκη για απελευθέρωση. Γιατί μέσα σ'όλα εμένα η Νομική με έμαθε να μην θέλω να ακολουθήσω το επάγγελμα που σπούδασα, με έκανε να τρέμω στην ιδέα ότι θα συναναστραφώ με ανθρώπους βρόμικους, ανταγωνιστικούς, θηρία, γιατί έτσι φαίνεται η κοινωνία.
Ευχαριστώ θερμά γι'αυτό.
Και σκέφτομαι τον Αριστοτέλης που έλεγε ότι όποιος μπορεί να ζήσει μόνος είναι ή θεός ή θηρίο.. Και είμαι πεπεισμένη πως σήμερα αν ζούσε αυτό θα έλεγε, πως "Όποιος μπορεί να ζήσει με τους άλλους σε αυτήν την κοινωνία είναι ή θεός ή θηρίο". 

Και καταπολεμώ κάθε φορά την βαφτισμένη τους αποτυχία με σχέδια για το μέλλον, όταν θα πάρω αυτό το χαρτί και θα σκέφτομαι πως θα ξεκινήσω να ζω, πώς θα ξεκινήσω να ζω, τι θα σπουδάζω όταν μεγαλώσω, τι θέλω να γίνω.. Και ευτυχώς μας δίνουν την επιλογή να το έχουμε και σε πάπυρο, να δείχνει πιο αξιόλογο - με το αζημίωτο βέβαια.

Και με φαντάζομαι την μέρα της ορκωμοσίας μου να φωνάζω "ΤΗΝ ΒΡΗΚΑ ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ! ΑΠΟ 'ΔΩ" και να τρέχω προς τον θερμαϊκό με τα παπούτσια στο χέρι και τα λουλούδια κάπου πεταμένα στα μισά πίσω μου, ενώ στα μεγάφωνα θα τραγουδάει ο Σαββόπουλος κάτι απελευθερωτικό.