Μερικές νύχτες είναι αβάσταχτες. Μερικές θες να τις βαστάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, να τυλιχτείς μ'αυτές, να σου φάνε τη σάρκα, να γίνεις ένα μαζί τους, να γίνεις φωτιά και να πλανηθείς στον αέρα, να γίνεις Εκείνη η Νύχτα. "Εκείνη η Νύχτα". Σκέφτηκα αν κάποια νύχτα θα θελα να ξαναζώ. Και βρήκα. Μία. Μοναδική. Μόνο αυτή έτσι, ίδια κι απαράλλαχτη. Εκατό φορές και χίλιες και δέκα χιλιάδες μέχρι να γνωρίσω την αιωνιότητα, κι αν δεν υπάρχει τότε μέχρι να τη δημιουργήσουμε. Μέχρι τότε.

Κι αν γνωρίσω έναν άγνωστο, και θελήσω να τον ερωτευτώ αυτό θα τον ρωτήσω.
"Έχεις Μία Νύχτα;"
Και θα μου πει "ναι. Εκείνη ή την Άλλη" και τότε θα μπορώ να τον εμπιστευτώ γιατί θα ξέρω ότι έχει ερωτευτεί παράφορα. Γιατί μόνο τις νύχτες μπορούν και ζουν οι άνθρωποι το "παράφορα" όπως του πρέπει. Τότε, που μες το μισοσκόταδο, με τα λιγοστά φώτα που πορτοκαλίζουν στο βάθος και θολώνουν την ατμόσφαιρα, τότε που οι ήχοι είναι οι μελωδίες της νύχτας που τις ακούς νιώθοντάς τες.. Τότε γίνονται οι άνθρωποι εραστές και λίγο πρωτόγονοι και πολύ μαζοχιστές και μαστιγώνονται με συναισθήματα και λέξεις και αγγίγματα χωρίς φραγμούς και πρέπει και θέλω. Τότε που είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνουν μόνο τα μπορώ τους. Να κάνουν ό,τι μπορούν περισσότερο.. Ό,τι προλαβαίνουν να κάνουν. Κοιτάζονται, χορεύουν, ουρλιάζουν, κάνουν έρωτα, σπαράζουν, αγαπιούνται, παρανοούν, μα τελικά επιβιώνουν. Μόνο τότε μπορείς να πεις ότι ένας έζησε και ερωτεύτηκε παράφορα, να πεις ότι έζησε κάτι παραπάνω από ευτυχία. Το έζησε και το άντεξε. Μπορεί να το ανακαλέσει σήμερα, αύριο, το ανακάλεσε χθες και προχθές και τις προάλλες που κοίταξε φευγαλέα απ'το παράθυρο, και θα το ανακαλεί για χρόνια και χρόνια και κάθε εποχή και κάθε φορά χωρίς να νοιάζεται αν είναι σκοτάδι. Θα θολώνει το τοπίο, θα χαμηλώνει τα φώτα όπως τους πρέπει και θα ζει Τη Νύχτα.
Γιατί αυτό ορίζει το παράφορο. Το "κάτι παραπάνω από ευτυχία". Ξεφεύγεις απ'τα πλαίσια, δεν έχει όρια πλέον, έχει το χάος της ευτυχίας. Αυτό είναι σου λέω το Παράφορο! Και τί είναι αυτό; Δεν μπορώ να το περιγράψω. Μπορώ να το ζήσω όμως, αυτό το ξέρω. Και είναι δύσκολο να το αντέξει άνθρωπος. Γι' αυτό και συγχωρώ όσους δεν αντέχουν πια. Ξέρω ότι αν μ'αγαπάς δεν θα μ'αναγκάσεις να φάω φράουλες. Δεν θα το αντέξω, ίσως πεθάνω. Και εγώ δεν θα σε ανάγκαζα ποτέ να ξαναζήσεις το Παράφορο, γιατί ξέρω ότι δεν θα το άντεχες. Αλήθεια, ίσως πέθαινες από αυτό το "κάτι παραπάνω από ευτυχία";

Και τότε που θα ήξερα ότι ο άγνωστος μπορεί να νιώσει Αυτό θα ήμουν σίγουρη ότι μπορεί τα πάντα. Και αυτός είναι ο άνθρωπος που αξίζει να ερωτευτεί. Με κεφαλαίο έψιλον του αρμόζει τότε να τον λες Ερωτευμένο. Γιατί μόνο αν μπορεί να δοκιμάζει τα πάντα, μόνο αν χάσει κάθε όριο μπορείς να πεις ότι ένας Ερωτεύεται. Ότι ζει. Για πόσο; Για όσο! Για έναν μήνα, για έναν χρόνο ή για δέκα..χρόνια ή λεπτά ή δευτερόλεπτα. Μα μη μου λες ότι Ερωτεύεσαι αν δεν ζεις παράφορα γιατί είναι κρίμα. Όταν μπορείς να αντέξεις το ανελέητο, το αδυσώπητο, το ανυπόφορο, αυτό που δεν ελέγχεται και είναι μαγικό να μην ελέγχεται, αυτό που ο καλύτερος συγγραφέας του κόσμου δεν τολμά να γράψει σε χαρτί - δεν μπορεί άλλωστε - αυτό αν μπορείς να το αντέξεις είσαι Ευτυχισμένος Άνθρωπος. Είσαι Ερωτευμένος Άνθρωπος.

Και τρέμω μια μέρα μη με ρωτήσει κάποιος και δεν θυμάμαι να περιγράψω Τη Νύχτα μου. Μα αυτό που εύχομαι όσο τίποτα, να έχω να διαλέξω μεταξύ των Παράφορων. Και μέσα απ'όλα να διαλέξω το πιο τρελό, κραυγαλέο, καταστροφικό, αόριστο και μεγαλοδύναμο Παράφορο απ'όλα. Αυτό θα είναι το μαγικό, να θυμάσαι όλα τα συναισθήματα που σε έφεραν στην έκσταση. Κι αν τα ακολουθεί μια σκιασμένη μορφή, θολή, σαν την ατμόσφαιρα τα πρωινά με την χαμηλή ομίχλη, ασ'την να πλανάται τριγύρω. Άλλωστε μία μορφή που έμεινε θολή σαν σκιά σημαίνει ότι δεν ήταν ποτέ αρκετά ικανή για να βγει στο φόντο καθάρια και αγνή, όπως η πρώτη βαθιά εισπνοή στην εξοχή μετά από μια δυνατή βροχή. Καθάριο και αγνό το χώμα περιμένει την αναζωογόνηση, έχοντας ζήσει προηγουμένως την πιο έντονη έκσταση.