Είναι δύναμη να περπατάς ξυπόλυτος.
Έβαλα το κλειδί στην πόρτα και έκανα δύο αργές περιστροφές - ίσα να ακουστεί το χτύπημα του μπρελόκ με το κλειδί της κεντρικής εισόδου. Μπήκα και έκλεισα απαλά την πόρτα χωρίς να κλειδώσω -άλλωστε σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε, όταν υπάρχει φως, ποιος ο φόβος; Έβγαλα τα παπούτσια, ενώ έριξα μια ματιά για τις παντόφλες μου.
Δε βαριέσαι.. Θα περπατούσα έτσι ως το δωμάτιο. Πέρασα τον διάδρομο, το δωμάτιο των γονιών, της αδερφής μου.. Μόνο το κλικ του διακόπτη ακούστηκε, ούτε βήματα ούτε τίποτ' άλλο. Παρατηρώ ότι η λάμπα αργεί ν' ανάψει. Είναι απ'αυτές τις καινούριες, τις οικονομικές λέει. Ευτυχώς δηλαδή, κερδίζω χρόνο. Αργεί αρκετά για να προλάβω να φτάσω ως το πορτατίφ. Με το χαμηλό φως δεν γίνεται αισθητή η παρουσία σου - μερικές φορές πετυχαίνει. Δεύτερο κλικ, άναψα το πορτατίφ. Τρίτο κλικ, πατάω τον διακόπτη στον τοίχο.
Μπήκα και βρόμισε το δωμάτιο τσιγάρο. Τάραξα την ηρεμία του. Λυπάμαι και βγάζω το σακάκι. Κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι. Βγήκα και το άπλωσα στην φερφορζέ καρέκλα που μου άφησε η γιαγιά. Είχα βγει ξυπόλυτη! Μπήκα γρήγορα μέσα με δύο μεγάλα βήματα. Γύρισα και κοντοστάθηκα λίγο στα σύνορα που θέτει η μπαλκονόπορτα.

Είναι δύναμη να περπατάς ξυπόλυτος.

Σκέφτηκα το φεγγάρι που δεν το είχα δει απόψε, τη μουσική που πριν δέκα λεπτά μου δημιουργούσε ταχυκαρδία, και τώρα σιωπή που βοηθούσε στις βραδινές μου παύσεις, τον ήλιο που σε λίγο θα έβγαινε, τις καρέκλες και το σιδερένιο τραπεζάκι σετ, τα μαξιλάρια που έλειπαν, τους ανθρώπους που μου έλειπαν, τη γιαγιά μου, το σακάκι μου -το κόκκινο χρώμα με μαγνήτισε για ώρα, την ένταση που νοσταλγούσα κάθε τόσο, τον έρωτα, το ποτό, ένα σπασμένο ποτήρι στο μαγαζί, μια διαλυμένη σχέση, ένα κατεστραμμένο κορίτσι, ένα κομμάτι πλαστελίνη, την κοπέλα στο αναπηρικό καροτσάκι που μιλάγαμε στην στάση.. Έκανα ένα βήμα μπροστά, μετά άλλο ένα κι άλλο κι άλλο.. Πήγα στο περβάζι του μπαλκονιού. Ίσα που έφτανα και ακουμπούσα με τους αγκώνες.. Ένα φως άναψε στην πολυκατοικία απέναντι. Κάποιος γύρισε μαζί μου. Είχα παρέα απόψε -κι αυτός είχε αν με παρατηρούσε λίγο από το παράθυρο. Μόνο μια σκιά είδα..
Πέρασες καλά; Μακάρι να πέρασες καλά. Εγώ ναι. Ήταν όμορφα σήμερα. Δεν νοιάστηκα για πολλά. Ήταν όμορφα σήμερα.
Κοίταξα ψηλά και παρατήρησα την Κασσιόπη. Δεν της άξιζε τόσο ωραίος και λιτός αστερισμός να την αντικρίζουν στα κλεφτά ανάμεσα σε ταράτσες γκρίζων κτιρίων, κεραίες, ηλιακούς θερμοσίφωνες.. Ακούμπησα το κεφάλι μου στα χέρια μου και έμεινα να κοιτάζω το φως απέναντι.. 1, 2, 3, 4, 5 .. Φύσηξε ένα αεράκι και μου ήρθε μυρωδιά δροσιάς. Στο δίπλα μπαλκόνι κάποιος είχε βάλει βραδινή μπουγάδα. Είναι φθηνότερο το ρεύμα μετά τις δώδεκα. Όλα είναι λίγο φθηνότερα μετά τις δώδεκα δε λες; Αυτό σκέφτηκα. Χαμογέλασα σαν να αισθάνθηκα το δέρμα μου πάνω στα φρεσκοπλυμένα σεντόνια..


Συνέχισα να μετράω με κλειστά τα μάτια τώρα. Σαν να ένιωθα την Κασσιόπη κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά μου.. Στο 100, σκέφτηκα, αν δεν έχω κοιμηθεί, ίσως και να την φτάσω... 

100.