σκέψεις σε παρένθεση*
ποτε (δεν) είναι αργά;
11:27:00 μ.μ.
Τις τελευταίες φορές που νιώθω επιτακτική την ανάγκη να στηριχτώ σε κάποιον –και δεν είναι πολλές οι φορές- δεν βρίσκω κανέναν. Και είναι περίεργο, γιατί έχω πολλούς ανθρώπους πλάι μου.. Και αυτές τις στιγμές αναλογίζομαι αν είναι τελικά κανόνας οι φορές που σε χρειάζονται να είναι πάντα περισσότερες από εκείνες που χρειάζεσαι εσύ τους άλλους, και γι’ αυτό να νιώθεις ότι δεν βρίσκεις ανταπόκριση σχεδόν ποτέ. Τότε φαντάζει όλο αυτό πιο οδυνηρό και αξεπέραστο. Είναι αυτό το ‘λίγο’ που ζητάς, να σου πιάσει κάποιος το χέρι και να σου πει «Όλα καλά θα πάνε..». Γιατί ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις, και ξέρεις πως όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα, δεν είναι το νόημα των λέξεων που παίρνουν όταν μπαίνουν στην σειρά.. είναι απλώς το ότι ακούς τα λόγια του ανθρώπου που έχεις ανάγκη να σου μιλήσει ακριβώς την κρισιμότερη στιγμή για να σταματήσει αυτή η ταραχή μέσα σου.
Κι εγώ σου λέω ότι δεν είναι τίποτα απ’ αυτά.. είναι μοναχά εκείνο το άγγιγμα στο χέρι σου που αναζητάς.. Αυτή η επαφή, η ανθρωπιά που σου φανερώνει την μαγεία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Την μαγεία των ανθρώπινων σχέσεων.. όταν αυτές υπάρχουν ουσιαστικά. Ένα χάδι που η αίσθησή του μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και το μυαλό που ορίζει τα πάντα, μεταξύ αυτών και τις αρνητικές σκέψεις, τις απογοητεύσεις μας, τα «δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό» μας..
* * *
Και να, κάτι τέτοιες στιγμές που ‘χρειάζομαι’ καταλαβαίνω για τι πραγματικά λυπάμαι.. γιατί τις τελευταίες φορές οι άνθρωποι που έχω ανάγκη είναι «θα σε πάρω εγώ μετά», στηριζόμενοι σε ένα ‘μετά’ που ποτέ δεν έρχεται.. κι αν έρθει, το δικό μου το ‘χρειάζομαι’ έχει ήδη μεταβεί σε χρόνο αόριστο. Και αυτούς που λένε «ποτέ δεν είναι αργά» μην τους ακούς.. γιατί θα φτάσει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτό διόλου ισχύει και τότε θα είναι δυστυχώς πολύ αργά για να επανορθώσεις.
Και τελικά ξέρεις πού διαπιστώνω εγώ το πρόβλημα; Στο ότι μάλλον έχουμε μάθει να ‘χρειαζόμαστε’ τους λάθος ανθρώπους..
7 σημειώσεις
ισως και να χουμε μαθει να "χρειαζομαστε" τους λαθους ανθρωπους μα ισως και να χουμε μαθει να περιμενουμε πολλα και απ τους σωστους...η αληθεια μαλλον κρυβεται στο ενδιαμεσο.
ΑπάντησηΔιαγραφή...και όπως σε όλες τις καταστάσεις το δυσκολότερο σημείο είναι να βρεις το μέσον..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μέρες που θες να μιλήσεις με κάποιον και όλες οι επαφές στο κινητό σου μοιάζουν τόσο παράταιρες, και έχεις πάει από το Α ως το Ω χωρίς να κάνεις μια κλήση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τελικά νιώθεις ότι δεν μπορεί κανείς να ναι δίπλα σου.
Κάπως έτσι;
Όταν έχεις ανθρώπους δίπλα σου που είναι οικογένεια, δεν υπάρχει αυτό το μετά. Αν αυτό δεν υπάρχει τότε το δημιουργείς. Σιγά σιγά και χωρίς βία. Έρχεται από μόνο του.
ΑπάντησηΔιαγραφή@theios φαντάσου να έχεις βρει αυτόν τον "κάποιο" αλλά να μην είναι διαθέσιμος να σ'ακούσει και ψάχνοντας να βλέπεις ότι από το Α ως το Ω καποία επαφή δεν είναι ικανή να τον αντικαταστήσει..
ΑπάντησηΔιαγραφή@partaki σ'αυτό το "σιγά σιγά και χωρίς βία" έχω ποντάρει ΟΛΕΣ μου τις μάρκες..;)
Hey!! Το άλλαξες τελικά!! :D
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι και να διαβάσω στο μπλογκ σου, θέλω να σχολιάσω, οπότε πολύ χαίρομαι! Τέλεια ανάρτηση.. Πρέπει να περιμένουμε πολύ λίγα από τους ανθρώπους. Αυτή είναι η δικιά μου θεωρία. Για την ακρίβεια δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα. Οι προσδοκίες συνήθως καταλήγουν στην απογοήτευση. Although i cannot hold your hand, i tell you.. everything is gonna be ok :)
Λατρεύω τα σχόλια οπότε τώρα που το άλλαξα θα περιμένω συμμετοχή ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή*όσο για τα περι ανάρτησης.. νομίζω ότι μας έχει κάψει το "περίμενε"...γενικότερα!