tell Him today *

Birdy * Skinny Love (cover Bon Iver)

6:49:00 μ.μ.

Περιμένεις αυτήν την «ξεχωριστή» νύχτα υποδοχής των γενεθλίων σου. 15 Μαίου ήταν η δική μου, χθες. Θα βγούμε, θα κάνουμε, θα δείξουμε.. σπίτι κατέληξα. Εκεί κάπου στις 11παρά. Τέλειωσα το διάβασμα και είπα θα δω μια ταινία και ύπνος.. που καιρός για μελαγχολίες. Μπήκα πρώτα για ένα ντουζ. Και αποφάσισα πρώτη φορά να μην μου ευχηθώ, αλλά απλώς να "σβήσω" για να ξανά γράψω σε μια ώρα τα καινούρια.

Και είπα φωναχτά τα προσωπικά μου "Αντίο"..

Στα λάθη
Στα λόγια που μετάνιωσα
Στα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν
Στους στόχους που δεν επιτεύχθηκαν

Στους φόβους που με κράτησαν πίσω

Στις ανασφάλειες

Στα άγχη

Στα ρίσκα που δεν πήρα

Στα λόγια που δεν είπα ποτέ

Στις πληγές που ανανέωνα

Στα όχι που σήμαιναν ναι

Στα ναι που σήμαιναν όχι

Στα «θα μιλήσουμε» που δεν ήρθαν ποτέ

Στους καφέδες που δεν ήπια αν και υποσχέθηκα

Στις συναντήσεις που δεν έγιναν

Στα θέλω που δεν έγιναν κάνω

Στα πρέπει και στα δεν πρέπει

Στις άσχημες σκέψεις

Στις άσχημες πράξεις

Στα άσχημα συναισθήματα

Στους άσχημους ανθρώπους

Στις υποσχέσεις που καταπατήθηκαν

Στα «αντίο»

Στα τέλη που έβαλα

Στις αρχές που δεν έκανα

Στα όρια που έθεσα

Στα χαμόγελα που ξέχασα να χαρίσω

Στις «καλημέρες» που δεν είπα

Στις «καληνύχτες» που είπα χωρίς συνέχεια

Στα τραγούδια που σταμάτησα ν’ακούω

Στα γράμματα που δεν έγραψα ενώ ήθελα

Στους δισταγμούς

Στα «σε αγαπάω» που ειπώθηκαν ως «σ’αγαπώ»

Στα «σ’αγαπώ» που δεν ειπώθηκαν καν

Στα υποθετικά σενάρια φαντασίας

Στα «δεν αντέχω» που είπα ενώ άντεχα
Στην ώρα που έχασα

Στις αλλαγές που δεν έκανα

και

Στα «μπράβο!» που δεν μου είπα.

Τέλειωσα το μπάνιο μου. Έβαλα την ταινία με ένα κρυφό χαμόγελο αθωότητας. Αν αυτό είναι το συναίσθημα της εξομολόγησης τότε είναι όντως μαγικό.

Και μετά ξεκίνησαν οι ευχές. Και μία νύχτα που είχε προοπτικές απογοήτευσης αποδείχθηκε μαγευτική. Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα.. ότι όλα τα «αντίο» ήταν θετικά τελικά γιατί συνδέονταν με ανθρώπους που επηρέασαν την ζωή μου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο· και ρε γαμώτο η ανθρώπινη επαφή είναι μαγική είτε συνοδεύεται από δάκρυα είτε από γέλια, πώς να το κάνουμε! Και σκεφτόμουν από 'κείνη την ώρα την αυριανή βραδιά με τους ανθρώπους που αγαπώ..

Είχα κι έναν σταθμό στο mute ξεχασμένο στο laptop, και είπα όταν αλλάξει η μέρα να δω ποιο τραγούδι παίζει.. ένα όμορφο, δεν το ‘χα ξαν’ακούσει. Μάλλον τελικά την υποδοχή αρμόζει καλύτερα να την κάνεις μόνος. Μετά κοιμήθηκα και ξύπνησα 22..

στάνταρ(τς) πράγματα

4:40:00 π.μ.

Όλο στα ίδια καταλήγω.. λίγο ζαλισμένη κάπου κοντά στην Αριστοτέλους και σε δίλημμα. Είναι η κρίσιμη απόφαση που πρέπει να πάρεις για το σε ποια στάση πρέπει να πας για να προλάβεις το λεωφορείο. Κάθε μισή ώρα έχεις ευκαιρία. Δεν το λες και σύντομα..

.γαμώτο, δαγκώθηκα πάλι στο ίδιο σημείο. Μεγάλος πόνος, είναι διπλός βλέπεις, ο τωρινός και ό,τι απέμεινε απ’τον προηγούμενο.

..Πάντα επιλέγω να περπατήσω λίγο.

Πάω προς Αντιγονιδών..3:01 λέει το ρολόι μου αλλά δε φοβάμαι. Τί να φοβηθώ άλλωστε?

«Οι κακοί είναι στη φυλακή», μου λέει η μάνα μου.

Ψέματα μου λέει μάλλον, όσο μεγαλώνω τόσο το συνειδητοποιώ. Αλλά είναι κι αυτή η ριμάδα η ελπίδα ότι θα συναντήσεις, θα γνωρίσεις, θα αγαπήσεις περισσότερους απ’τους άλλους, τους καλούς. Ψέμα κι αυτό.. αλλά αυτό το ασπάζομαι ακόμη συνειδητά και ηθελημένα.

Κρύο που έπιασε ξαφνικά. Αλλοπρόσαλλος καιρός. Κι αυτή η διάθεση αμέσως να ακολουθήσει... Απ'τά cocktails και τα σφηνάκια, στην μελαγχολία τις μοναχικής βραδινής βόλτας μ’ένα σκοπό.. Έφτασα. Ευτυχώς νωρίτερα απ’το λεωφορείο. Είμαι βέβαιη ότι θα κάτσω και κάπου άνετα. Να, αυτήν την ασφάλεια αγαπώ! Συνήθως τη βρίσκω μόνη μου σε στάνταρ μέρη.. σε στάνταρ ανθρώπους. Ανακουφιστικό είναι αυτό για τα μέρη.. για τους ανθρώπους όχι τόσο. Μα κάθε φορά που βιώνω τη σιγουριά, μου λείπει η τρέλα ρε γαμώτο.. η τρέλα του να γυρίσουμε με τα πόδια όλο παραλία τα ξημερώματα, του να με πάρεις και να με ρωτήσεις ''ποιο λεωφορείο παίρνω για το σπίτι'' γιατί ξέχασες και είσαι στο σταθμό, του να πάμε αύριο εκδρομή έτσι ξαφνικά κι απρόσμενα σ’έναν φίλο, κάπου.

Όλα αυτά που πήγαν απορώ..

Μπήκα στο λεωφορείο και ζεστάθηκα. Δεν βλέπω κόσμο έξω. Άλλα χρόνια η Θεσσαλονίκη έσφυζε από ζωή Μάη μήνα. Δεν τον λες και Μάη βέβαια..

Κρύωσε ο καιρός και μελαγχόλησα σήμερα το βράδυ.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι πειρασμοί δηλαδή να σε αποσπούν από τις εμμονές. Γιατί κακό πράγμα φίλε μου το κεφάλι, αν του σφηνωθεί κάτι στο μυαλό.. Εύκολο στην είσοδο δύσκολο στην έξοδο..hotel California ένα πράγμα.

"Άντε πότε φτάνουμε σπίτι; Κρυώνω.. Ξένε, μακάρι να μου ‘δινες την ζακέτα που κρατάς στο χέρι.."

Ωχ, κατεβαίνω!

Πήγε 4παρα.

Επιτέλους.. σπίτι μου.