σκέψεις σε παρένθεση*
στάνταρ(τς) πράγματα
4:40:00 π.μ.
Όλο στα ίδια καταλήγω.. λίγο ζαλισμένη κάπου κοντά στην Αριστοτέλους και σε δίλημμα. Είναι η κρίσιμη απόφαση που πρέπει να πάρεις για το σε ποια στάση πρέπει να πας για να προλάβεις το λεωφορείο. Κάθε μισή ώρα έχεις ευκαιρία. Δεν το λες και σύντομα..
.γαμώτο, δαγκώθηκα πάλι στο ίδιο σημείο. Μεγάλος πόνος, είναι διπλός βλέπεις, ο τωρινός και ό,τι απέμεινε απ’τον προηγούμενο.
..Πάντα επιλέγω να περπατήσω λίγο.
Πάω προς Αντιγονιδών..3:01 λέει το ρολόι μου αλλά δε φοβάμαι. Τί να φοβηθώ άλλωστε?
«Οι κακοί είναι στη φυλακή», μου λέει η μάνα μου.
Ψέματα μου λέει μάλλον, όσο μεγαλώνω τόσο το συνειδητοποιώ. Αλλά είναι κι αυτή η ριμάδα η ελπίδα ότι θα συναντήσεις, θα γνωρίσεις, θα αγαπήσεις περισσότερους απ’τους άλλους, τους καλούς. Ψέμα κι αυτό.. αλλά αυτό το ασπάζομαι ακόμη συνειδητά και ηθελημένα.
Κρύο που έπιασε ξαφνικά. Αλλοπρόσαλλος καιρός. Κι αυτή η διάθεση αμέσως να ακολουθήσει... Απ'τά cocktails και τα σφηνάκια, στην μελαγχολία τις μοναχικής βραδινής βόλτας μ’ένα σκοπό.. Έφτασα. Ευτυχώς νωρίτερα απ’το λεωφορείο. Είμαι βέβαιη ότι θα κάτσω και κάπου άνετα. Να, αυτήν την ασφάλεια αγαπώ! Συνήθως τη βρίσκω μόνη μου σε στάνταρ μέρη.. σε στάνταρ ανθρώπους. Ανακουφιστικό είναι αυτό για τα μέρη.. για τους ανθρώπους όχι τόσο. Μα κάθε φορά που βιώνω τη σιγουριά, μου λείπει η τρέλα ρε γαμώτο.. η τρέλα του να γυρίσουμε με τα πόδια όλο παραλία τα ξημερώματα, του να με πάρεις και να με ρωτήσεις ''ποιο λεωφορείο παίρνω για το σπίτι'' γιατί ξέχασες και είσαι στο σταθμό, του να πάμε αύριο εκδρομή έτσι ξαφνικά κι απρόσμενα σ’έναν φίλο, κάπου.
Όλα αυτά που πήγαν απορώ..
Μπήκα στο λεωφορείο και ζεστάθηκα. Δεν βλέπω κόσμο έξω. Άλλα χρόνια η Θεσσαλονίκη έσφυζε από ζωή Μάη μήνα. Δεν τον λες και Μάη βέβαια..
Κρύωσε ο καιρός και μελαγχόλησα σήμερα το βράδυ.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι πειρασμοί δηλαδή να σε αποσπούν από τις εμμονές. Γιατί κακό πράγμα φίλε μου το κεφάλι, αν του σφηνωθεί κάτι στο μυαλό.. Εύκολο στην είσοδο δύσκολο στην έξοδο..hotel California ένα πράγμα.
"Άντε πότε φτάνουμε σπίτι; Κρυώνω.. Ξένε, μακάρι να μου ‘δινες την ζακέτα που κρατάς στο χέρι.."
Ωχ, κατεβαίνω!
Πήγε 4παρα.
Επιτέλους.. σπίτι μου.
2 σημειώσεις
Ψιλοβούρκωσα..πως το κατάφερες δε ξέρω. Μάλλον επειδή με πετυχαίνεις σε πολύ περίεργη φάση αυτή την εποχή.. Στάθηκα σε πολλά σημεία των σκέψεων σου, μα λίγο περισσότερο στο "Μεγάλος πόνος, είναι διπλός βλέπεις, ο τωρινός και ό,τι απέμεινε απ’τόν προηγούμενο."
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι σε άλλα. Καλό Σαββάτο!
είναι μάλλον που τα κατέγραφα την ώρα που συνέβαιναν και το κλίμα μεταφέρθηκε αυτούσιο.. περνάει ο πόνος με τον καιρό& ευτυχώς ο καιρός περνάει γρήγορα συνήθως. Καλό βράδυ!
ΑπάντησηΔιαγραφή