τα δέλτα μου

Διακοπές

«Διακοπές; Για πού λέτε;» ..Πήγαμε τέσσερις μέρες στις Κυκλάδες. Αυτό. Τελεία. Γιατί ο κόσμος περιμένει συνέχεια δεν καταλαβαίνω. Θα μου πεις γιατί ο κόσμος πάντα περιμένει το κάτι παραπάνω. Διευκρινίζω λοιπόν κι εγώ πάντα την τελεία. Τέσσερις μέρες διακοπές και μετά Αθήνα. Αλλά πρόβλημα δεν μπορώ να πω ότι έχω. Την αγαπώ την πόλη (και) το καλοκαίρι. Μοναξιά –η ωραία, όμως, όχι η άλλη η ανυπόφορη – και στο σπίτι. Έφυγαν γονείς και αδερφή και μείναμε εγώ, το πικ-απ, η βεράντα, τα ποτά μας κι ένας μισοτελειωμένος Old Holborn στο ψυγείο. Περάσαμε ωραία λίγες μέρες. Προχθές, είχαμε την πρώτη επιστροφή, της αδερφής μου. Νόμιζα θα κερδίσουμε χαμένο χρόνο και χάρηκα. Ήρθε με το αμόρε όμως. ‘Εθελοντικός αποκλεισμός σε δωμάτιo και μπαλκόνι μου’ λέγεται η κατάσταση. Πόσο «έξω» μπορώ να χρησιμοποιήσω για τρεις μέρες άραγε; Λέω να το εξαντλήσω όλο!

Δεν

Δεν υπήρχε περίπτωση να μένω σπίτι. Από χθες το βράδυ άρχισα να χρησιμοποιώ το «έξω» που μου αναλογεί σε μεγάλες δόσεις. Σήμερα θα κατέβαινα Πειραιά για ψώνια. Μα τι ωραία που ακούστηκε! Αλλά εννοώ ψώνια σπιτιού.

«Να πας στον ΜΠΡΟΛΙΑ είπε η μαμά. Έχει ποικιλία και καλές τιμές».

Την παίρνω τηλέφωνο να ρωτήσω λεπτομέρειες. Ανάλαφρη φωνή διακοπών στο τηλέφωνο μου υπογραμμίζει «εκεί που πήγαινε ο παππούς, στην αγορά πριν τον ηλεκτρικό». Αγορά. Ηλεκτρικός. Ξέρεις, εμένα αυτά τα ‘λαϊκά’ με εξιτάρουν. Ωωπ.. επιτέλους το πρώτο χαμόγελο της μέρας. Ξεκίνησα με ζέστη και λίγη συννεφιά. Κόσμο έχει ακόμα η πόλη.. όχι πολύ, αλλά έχει. Στάση για καφέ, δυο-τρία πράγματα για το δωμάτιο σε «ΤΙΜΗ SUPER ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ» και με βρίσκω να διασχίζω την Εθνικής Αντιστάσεως.

«Μετά τα Hondos το επόμενο στενό αριστερά», ντάξει μάνα το ‘χω. Μεσολαβούν και τρία τηλέφωνα ‘χάθηκες-ή-το-βρήκες’. Α, ο πεζόδρομος του παππού! Πόσα πράγματα θυμάμαι.. Μπαίνω και παίρνω τα απαραίτητα. Ευγενέστατοι αλλοδαποί υπάλληλοι. Οι Έλληνες γιατί δεν είναι άραγε; Κουβάλα κορίτσι μου. Κατευθύνομαι προς Ηλεκτρικό να πάρω λεωφορείο για σπίτι. Αλλά ο παράδεισος μου βγαίνει από δεξιά με κόκκινη ταμπέλα «ΟΛΑ 299». Τα θυμάσαι τα ΑΣΤ; Αυτό ήταν. Δεν αντιστέκομαι και μπαίνω.

Διάδρομοι

Τρεις. Τρεις διάδρομοι όλοι κι όλοι. Μα το θέμα ξεκινά απ’την είσοδο. Ξύλινη κουρτίνα Μπερμιούντα-Μπαχάμα-ΚαμΟνΠριτιΜαμα και ‘Κάτι’ που με φωτοκύτταρο μου λέει «Hello friend! Welcome!». Εκστασιασμένη ξεκινώ τη βόλτα.

ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ Α: Καλλυντικά, κορδέλες, κοκαλάκια, δαχτυλίδια, κολιέ, πέρλες Κίνας και στο βάθος παντόφλες..πλαστικές και δίπλα ομπρέλες, κουβαδάκια και ρακέτες. Θυμήθηκα όλους τους ανθρώπους μου που είναι μακριά ξαφνικά. Κοιτάζω λίγο αριστερά και βλέπω.. το Χάος. Το Χάος που μου έφερε στο μυαλό τέσσερα πράγματα:

CocaCola: Το βιβλίο Elvis, Ιησούς και CocaCola.. πού το ‘χω αφήσει; Να θυμηθώ να το τελειώσω. Να το κάνω όμως.

Βρακιά: Να απλώσω το πλυντήριο. Αφού το βάλω πρώτα, το ξέχασα. Πάλι. Και έχουν μαζευτεί πολλά που θέλουν (ξε)καθάρισμα.

Κούπα HappyBirthday: Ξέχασα τη φίλη μου τη Βίκυ. Είχε γενέθλια χθες. Να της στείλω. Λάθος φίλη ξέχασα ρε γαμώτο.

Αμαρτωλά Νυστέρια: «Εγώ σου λέω να βρεις γιατρό. Άλλωστε ένας γιατρός στην οικογένεια πάντα χρειάζεται». Η μάνα μου τελικά ίσως να νοιάζεται περισσότερο από μένα για την προσωπική μου ζωή.

ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ Β: Χαρτιά, τετράδια, ‘γραφική ύλη’ που λέμε. Θυμήθηκα σχολικά χρόνια αρχικά. Μετά θυμήθηκα τη σχολή και επιτάχυνα το βήμα. Και πολύ καλά έκανα γιατί στο τέλος του διαδρόμου βρήκα «1 € ΟΛΑ». Ποια όλα; Όλα τα cd! Και πήρα cd. Πόσα cd με παιδικά παραμύθια.. Τα κοίταξα, αλλά ψαχούλεψα περισσότερο. Ορχηστρικά πήρα, Wagner και τον αγαπημένο μου Bach. Πήρα και δύο συλλογές, μία country και μία jazz. Αλλά το καλύτερο ήταν το «Best Movie-Themes». Πώς να αντισταθείς στο E.T-theme; Ούτε που το θυμόμουν βεβαίως, αλλά δεν αντιστάθηκα. Πέρναγε κι η ώρα. Ένας διάδρομος ακόμα, ας είναι..

ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ Γ: Αφρόλουτρα, σαμπουάν, σαπούνια, είδη υγιεινής και μετά είδη για το σπίτι. Τασάκια, βάζα, κορνίζες κι άλλα τόσα. Γυφτο-μπαρόκ Κατάσταση, πόσο με τρελαίνεις να ‘ξερες! Τα χαζεύω με τις ώρες.. Μα έπεσε το μάτι μου σε κάτι μικρά τάχα-μου-δήθεν πορσελάνινα κουτάκια ζωγραφιστά. Βρήκα δύο που μ’άρεσαν.

Λοιπόν, ποιο απ’τα δύο;..

Διλλήματα

Πάλι σε δίλλημα μπήκα. Ας επιλέξουμε. Έλα, δεν είναι δύσκολο. Ή μήπως είναι;

«Θα τα πάρω και τα δύο», πλεονασμός.

«Δεν θα πάρω κανένα μωρέ», υπερβολή..

Τα κοίταζα και τα περιεργαζόμουν αρκετή ώρα. Το ένα με τράβαγε εμφανώς περισσότερο, αλλά δεν μπορούσα να αφήσω και το άλλο. Ήταν όμορφο. Κι όμως, όπως σε κάθε δίλλημα η επιλογή έχει ήδη γίνει την στιγμή ακριβώς που αυτό δημιουργείται. Έστω κι δεν είναι έμπρακτη, αλλά υποσυνείδητη. Εγώ κράτησα το πιο απλό, αυτό που απλώς.. μου ταίριαζε καλύτερα. Και το φαντάστηκα αμέσως στο τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι μου. Ας πληρώσω να φύγω..

Διαλέγω

Ωραίο είναι να διαλέγεις μόνος τελικά. Έχεις εσύ όλο το βάρος και την ικανοποίηση της επιλογής. Ακόμα και όταν ξέρεις ότι

«Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».

ΠιΕς: Εκεί κοντά στο ταμείο είδα κι έναν Έρωτα να πωλείται σε τιμή προσφοράς. Ένας είχε μείνει. Τον άφησα να τον πάρει κάνας άλλος, εγώ είχα ήδη ψωνίσει αρκετά.