« Η Νέα Υόρκη βέβαια βρίσκεται κατά κάποιον τρόπο ακόμα εκεί. Τουλάχιστον 

αυτή εξακολουθεί να υπάρχει στην πρόσφατα χρωματισμένη

φαντασία των αθεράπευτα άρρωστων παιδιών.

Και ποιος από μας δεν είναι ένα αθεράπευτα άρρωστο παιδί;..»

                                                                                         Elvis Ιησούς& Coca Cola.

 Έτσι έγραψε ο Φρίντμαν. Δεν έχει άδικο. Στο διαβάζω και μου λες "Εγώ το ξέρω (παύση) ξαναδιάβασέ το". Νόμιζα δεν το πίστευες τελικά και στο ξαναδιάβασα. Μα τότε ήταν που το πίστεψα κι εγώ.

Με άγγιξε. Σαν να με "χάιδεψε" στα μαλλιά και να με διαβεβαίωσε ότι "δεν πειράζει". Γιατί ένα "δεν πειράζει" αγωνιζόμαστε  ν'ακούσουμε από τον άλλον στη σχέση. Την κάθε σχέση. 

"Δεν πειράζει που φαντάζεσαι πράγματα όταν οι άλλοι είναι πεζοί,

 δεν πειράζει που ονειρεύεσαι χωρίς την άδεια των πρωταγωνιστών, 

δεν πειράζει που μιλάς εκεί που οι άλλοι σωπαίνουν, 

δεν πειράζει που ελπίζεις ακόμα στους χαμένους ανθρώπους που δεν έρχονται πια σε σένα, 

δεν πειράζει που γελάς δυνατότερα απ'τους άλλους ενώ εκείνοι σε κοιτούν επικριτικά".

Γιατί εγώ σου λέω ότι το 'επικριτικά' κρύβει μια λαχτάρα αφάνταστη για ζωή αληθινή, πέραν των τύπων και των πρέπει, πέρα από κάθε όριο, μια λαχτάρα που βγαίνει στους καπνούς απ'τα τσιγάρα. 

Η μη επιστροφή δεν είναι παρά άγνοια. Άγνοια του ρήματος "χρειάζομαι" και του "θέλω" μαζί με ένα "πραγματικά". 

Και η σιωπή δεν είναι σιωπή, είναι φράσεις. "Δεν έχω το θάρρος" συνήθως ή "δεν αντέχω". Είναι όλη η πίεση στο τσιγάρο στο τασάκι για να σβήσει, να χαθεί, μαζί με τα μυστικά που κουβαλάει. Σκέψεις,  ερωτήματα, επιθυμίες, τα πάντα. Είναι προέκταση του μυαλού το τσιγάρο. Άρρωστη και ξεδιάντροπη που κλέβει τον ρόλο των χεριών και των χειλιών.

Μα τα όνειρα και η πραγματικότητα είναι αυτό που είναι. Και είναι λυπηρό γι'αυτούς που δεν μπορούν να τα ξεχωρίσουν και να τα σταθμίσουν. Γιατί τα όνειρα πάντα είναι ψηλότερα, είναι ιδέες και αξίες που καμία πραγματικότητα δεν μπορεί ν'αγγίξει. Και οι πρωταγωνιστές δεν ερωτώνται για να συμμετέχουν, γιατί η σημασία βρίσκεται στον εθελοντισμό κατά την μεταφορά απ'το ιδεατό στο πραγματικό. 

"Μακάρι να υπάρχουν πάντα εθελοντές άνθρωποί σου", σου ευχήθηκα.

Τώρα που σε βλέπω σου λέω να μην φοβάσαι που φοβάσαι, γιατί είναι ανθρώπινο. Και σου είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψεις. Λογικό. Όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω από "άνθρωποι", λίγο άτρωτοι, λίγο σουπερήρωες, λίγο ατρόμητοι. Εγώ ήμουν η πρώτη.

"Μα είμαστε ακόμα παιδιά", σου λέω και γελάς μέσα στον χαμό που τρέχουμε να ξεφύγουμε από τον καπνό και τα δάκρυα.

Και το μαγικό είναι όταν δίνουμε τα χέρια, έτσι 'ξαφνικά' και 'επιτέλους'. Και εξαφανίζεται κάθε φόβος, παλιός και νέος. 

Και συμφωνούμε πως "ναι, αυτό είναι κάτι παραπάνω απ'το ανθρώπινο". Νιώθουμε λίγο άτρωτοι, λίγο σουπερήρωες, λίγο ατρόμητοι. 

Και κοίτα να δεις που είμαστε για μια στιγμή. Ή για δύο. 

Ή και τρεις. Μέχρι να κουραστούμε και ν'αφήσουμε τα χέρια.

Γιατί δύο άνθρωποι μαζί φτιάχνουν το κάτι παραπάνω, ίσως έναν ημίθεο, ίσως και θεό. Δεν ξέρω.. αναλόγως, "πώς το νιώθεις εσύ;". Πάντως κάτι δυνατό, κάτι που μπορεί να εξαφανίζει από το λεξικό τα ρήματα "φοβάμαι" και "δειλιάζω".

Ίσως το λες απλώς μαγεία.

Μετά σου διαβάζω κάτι, χαμογελάμε και κοιμόμαστε.

Ο καθένας εκεί που του πρέπει.