Με πονούσε ο λαιμός μου δέκα μέρες τώρα. Έπαιρνα παυσίπονα, καραμέλες για το λαιμό, γαργάρες..μαλακίες. Ό,τι έβρισκα μπροστά μου ίσα για να πω στον εαυτό μου "Μαλάκα, μην αρρωστήσεις! Δεν προλαβαίνεις να αρρωστήσεις τώρα!" Εκφοβισμός. Όταν είσαι 14 ώρες εκτός σπιτιού σερί, όταν τις 6 - ή τις 10 άλλοτε - τις περνάς τρέχοντας δεξιά κι αριστερά για να ικανοποιήσεις τον κύριο ή την κυρία, δεν γίνεται να αρρωστήσεις. Έχεις δουλειά, όμως! Τότε απαγορεύεται μάλλον. Αλλά έχεις δουλειά. Ή δουλεία.. Έστω.

Γύρισα σπίτι νωρίτερα προχθές. Τα παράτησα, είπα θα δουλέψω απ'το σπίτι. Μέτρησα μία ώρα και σαραντα-πέντε λεπτά σε λεωφορεία-ηλεκτρικό-πόδια. Ανοίγεις την πόρτα, είναι οι στιγμές που προσεύχεσαι να συνεχίσεις να μένεις με κάποιον - έστω και με γονείς - για ένα αναμμένο ήδη θερμοσίφωνο, για ένα σπιτικό φαγητό, ή απλώς για σεντόνια που μυρίζουν λεβάντα. Ευχαριστείς, πετάς τα κλειδιά στον πάγκο και αποσύρεσαι.

Ό,τι ελεύθερες σκέψεις κάνω γίνονται στο μπάνιο. "Στον καθένα αντιστοιχούν 15 λεπτά δημοσιότητας" έτσι έλεγε ο Άντυ. "Στον καθένα αντιστοιχούν 15 λεπτά ελεύθερης σκέψης". Είναι τα λεπτά που πέφτει το ζεστό νερό στο πρόσωπο και σου επιτρέπει να αφεθείς. Και το ειρωνικό είναι ότι έχεις 15 λεπτά να σκεφτείς ό,τι θες, κι εσύ τα χαραμίζεις με το να μην σκεφτείς τίποτα. Μάλλον ο οργανισμός στις κρίσιμες στιγμές μπαίνει στον αυτόματο και μετράει τις ανάγκες του. Και πέφτω πάντα στο κρεβάτι με 15 λεπτά ξεκούρασης. Και μην ξεχάσεις να βάλεις ξυπνητήρι αύριο. Μην ξεχάσεις την ατζέντα, το κομπιουτεράκι, το δεύτερο κινητό, την κάμερα αν χρειαστεί, τα παυσίπονα και ενα μπουκαλάκι νερό - αν θα προλάβεις να πιεις είναι άλλο. Σηκώνεσαι να τα ετοιμάσεις από τώρα. Έτσι, καλύτερα. Δεν ξεχνάς τίποτα συνήθως έτσι. Εκτός από τον εαυτό σου, δεν ξεχνάς τίποτα. Αλλά αυτόν δεν τον ξεχνάς. Τον αφήνεις πίσω. Δεν του αξίζει αυτό. Δεν θ'άντεχε. Σαν να τον κλειδώνω στο δωμάτιο και να φεύγω. Είναι λίγο βάρβαρο αλλά "για το καλό του!". "Όταν έρθει η ώρα και είναι κατάλληλες οι συνθήκες..". Σαν το θείο βρέφος του Μπρυκνέρ. Ξεχάστηκε και έμεινε μέσα. Δεν ξεχάστηκε, μη λες ανοησίες. Απλώς να, καμιά φορά κλειδώνει κι από μέσα η πόρτα και μετά δεν το ελέγχει πια ο απ'έξω. Αλήθεια σε ποιο δωμάτιο σε άφησα χθες;

Χθες το βράδυ που έπλενα τα δόντια μου έκατσα λίγο παραπάνω στον καθρέφτη. "Πρέπει να κάνω κάτι με τη φάτσα μου.." Παρασκευή, δεν θα δούλευα αυτό το Σάββατο και αφιερώθηκα λίγο παραπάνω στο "εντέλει" μου. Τι καταφέραμε εκτός απ'το να πληρώνεσαι με την ώρα; Α, ένα βαθύ κόψιμο που αιμορραγεί ακόμα καμιά φορά μετά το μπάνιο. Τόσες μέρες έκανα αγωγή για μία επικείμενη γρίπη που δεν ήρθε ποτέ. Βγαίνουν οι πάνω φρονιμίτες. Σκατά. Πώς δεν το πήρα χαμπάρι; Αφού δεν κάθισες μια φορά με την ησυχ.. Σκάσε. Δεν έχω χρόνο για μακρόσυρτους μονολόγους. Ξεκουράσου. Δεν έχω χρόνο ούτε για αυτοκριτική ρε πούστη μου! Ξεκουράσου λέμε! Καλά λες.

Μέσα σε όλα αυτά σήμερα ήταν κάτι σαν Σάββατο κενό. Αύριο έρχεται κάτι σαν Κυριακή και μεθαύριο κάτι σαν άλλη μια βδομάδα χωρίς τη ζωή μου. Την κανονική ξέρεις. Δεν έχεις χρόνο ούτε να μελαγχολήσεις, ούτε να παραιτηθείς- αν βρεις κάτι άλλο βλέπουμε. Δεν έχεις χρόνο να το βρεις βέβαια. Δεν μου λείπουν τα τηλέφωνα, δεν μου λείπουν οι καφέδες με φίλους, δεν μου λείπουν τα οικογενειακά γεύματα ή οι τυχαίες συναντήσεις με γνωστούς. Δεν έχω χρόνο να μου λείπει κάτι. Να σου πω κι ένα καλό νέο; Πληρώθηκα ξέρεις! Α και ένα της στιγμής.. βρήκα τι μου λείπει μέσα σ'όλο αυτό. Ο κλειδωμένος μου εαυτός που μου ζητάει απεγνωσμένα να ζήσει να ξοδέψει. Αυτή ήταν η προτελευταία σκέψη που έκανα πριν κοιμηθώ.
"Τί ώρα θα είναι αύριο πρωί στην Νέα Υόρκη; Θα προλάβω να απαντήσω σε όλα τα email;" αυτή ήταν η τελευταία. Θα κάνω πως ξεκουράζομαι για ένα 6ωρο, και βλέπουμε.