-Γιατί δεν είσαι εδώ;
-Πού εδώ;
-Εδώ, δίπλα μου.
-Γιατί είμαι εδώ..
-Γιατί;
-Τί γιατί;
-Γιατί είσαι εκεί;
-Δεν ξέρω. Είναι καλύτερα.
-Γιατί;
-Γιατί έτσι.
-Γιατί;
-Άσε με.
-Δεν μπορώ.
-Γιατί;
-Γιατί έτσι..
(πίνει το ποτό μονορούφι και κλείνει τα φώτα)

-Χάθηκες.
-Το ξέρω..συγγνώμη.
-Έχω να σε δω δυο μήνες.
-Το ξέρω..κι εγώ.
-Τί κι εσύ;
-Έχω να σε δω δυο μήνες.
-Και..πώς;
-Πώς αντέχεις;
-Εσύ πώς αντέχεις;
-Δεν αντέχω.
-Ούτε εγώ.
(φιλιούνται)

-Πού πας;
-Φεύγω.
-Για πού;
-Για κάπου.
-Για πόσο;
-Για κάμποσο.
-Κι εγώ;
-Εσύ τί;
-Εγώ..πώς;
-Εσύ πώς τί;
-Πως θα τα καταφέρω;
-Πώς τα κατάφερνες;
-Δεν θυμάμαι.
-Θυμίσου.
-Μα..πώς;
-Δεν ξέρω. Φάε σολωμό.
-Μα τον μισώ τον σολωμό.
-Παράτα με.
-Δεν γίνεται.
-Γιατί;
-Εσύ με παρατάς..εσύ φεύγεις.
-Ορίστε λοιπόν... (της κάνει δρόμο στην πόρτα)
-Αντίο.
(κλείνει την πόρτα απαλά)
-Αντίο..

-Καληνύχτα.
-Καληνύχτα..
-Γιατί μου λες ψέματα;
-Εσύ γιατί συμφωνείς στα ψέματά μου;
-Πώς κοιμάσαι;
-Δύσκολα..εσύ;
-Δεν κοιμάμαι.
-Ωραία.
-Ωραία..
-Πώς ζεις;
-Προσπαθώ..
-Πώς προσπαθείς;
-Δεν ξέρω..προσπαθώ.
-Μπορείς και ζεις μακριά μου..πώς το κάνεις;
-Δεν σε κοιτάζω πια. Έτσι είναι πιο εύκολο.
-Ούτε εγώ σε κοιτάζω πια..
-Και;
-Κοιτάζω όλον τον κόσμο και σε βλέπω..
-Πρέπει να είναι δύσκολο.
-Μην το λες..
-...
-Άρχισα να αγαπώ τον κόσμο γύρω μου.
(αφήνει το ακουστικό στο κομοδίνο και αποκοιμάται)

Από χθες το βράδυ θυμάμαι τα γέλια μας περισσότερο.
Θυμάμαι τα γέλια μας και τα τέσσερα δευτέρολεπτα που σταμάτησε η καρδιά μου.

1" πεταγόμαστε μπροστά, σχεδόν κολλάω στο παρμπρίζ, ευλογώντας από μέσα μου τον άνθρωπο που εφηύρε την ζώνη ασφαλείας και το χέρι μου που έκανε την σωστή κίνηση όταν μπήκε στο αμάξι.

2" αναπνέω κανονικά; Ναι.

3" γυρίζω το κεφάλι μου αριστερά. αναπνέει κανονικά.

4" γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά και βλέπω στο τέρμα του στενού μία εκκλησία. Κάνω τον σταυρό μου.

Βγαίνοντας είχα συνειδητοποιήσει τι έγινε, αλλά βλέποντας το τι απέμεινε από το αμαξι είχα συνειδητοποιήσει κυρίως τι δεν έγινε. Το μόνο που ήθελα ήταν να γελάσω δυνατά. Πολύ δυνατά, μέχρι να ξυπνήσουν όλες οι οικογένειες της γειτονιάς.
Ένα ΣΤΟΠ. Ένα γαμημένο ΣΤΟΠ έχεις να δεις. ΔΕΣ ΤΟ ΓΑΜΩΤΟ..δες το. Χίλιες συγγνώμες μας είπαν. Ήταν ευτυχώς και αυτοί όλοι καλά. Αδιάφορες οι συγγνώμες τους.
Μα πώς αλλιώς; Δυο αυτοκίνητα πήρε ο γερανός. Ποιά άλλη θα ήταν η πιο φυσιολογική εξέλιξη όταν βγήκαμε όλοι όρθιοι από το να αρχίσουμε να γελάμε δυνατά;

Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να συγκρατήσω το χαμόγελο και τα γέλια μου.
"Μάλλον τελικά εμείς παρά ήμασταν ψύχραιμες", μου είπε το επόμενο βράδυ.

"Πάντως, κοίτα ρε φίλε στο πρώτα μας μεγάλο ατύχημα έχουμε και γαμώ τα ντυσίματα", της είχα πει ενώ καθόταν ψιλοσαστισμένη στο πλάι του στραπατσαρισμένου αυτοκινήτου κι εγώ μαζί. Μου γέλασε. Έπρεπε να είμαστε σοβαροί όλοι. Θα ερχόταν και η τροχαία. Ε, και;
Και για τα άλλα εγώ σου λέω ποιος νοιάζεται; Εγώ σου λέω όσοι μπήκαμε στ'αμάξι εξαρχής τόσοι γυρίσαμε σπίτι. Με αμάξι ή με τα πόδια. Τί άλλο έχει σημασία; Τι άλλο, από το να γυρίζεις τελικά εκεί απ'όπου ξεκίνησες για να μπορείς να ξαναρχίσεις;

Και σου λέω ότι πονάω λίγο στον αυχένα. Το ξανασκέφτομαι και λέω αύριο μετά το νοσοκομείο θα πω στον εαυτό μου ότι εκείνο το βράδυ της 24ης Αυγούστου 2012 στραβοκοιμήθηκα και πιάστηκα. Κι σ'εκείνη θα πω να θυμηθεί που το βράδυ εκείνο πήγε να γυρίσει στον ύπνο της απότομα και χτύπησε το χέρι της στο κομοδίνο. Θα πετούσαμε και τα χαρτιά του νοσοκομείου, αυτή τη συμφωνία θα κάναμε. Το κολάρο και τον νάρθηκα δεν τους καταλογίζω στα ατυχήματα αλλά στα αξεσουάρ.

Μέσα σ'όλα αυτά θυμάμαι που είχα αναρωτηθεί "αν άραγε πάθαινα κάτι θα νοιαζόταν; Θα το μάθαινε και θα έκανε κάτι; Θα έψαχνε να μου φέρει το καλύτερο τριαντάφυλλο χαμογελώντας; Ή σοκολατάκια; Θα θυμόταν ότι τρελαίνομαι άραγε για σοκολατάκια.." και γελάω με την χαζομάρα μου και που περνιέμαι για έξυπνη. Γιατί ο άνθρωπός σου δεν θα περιμένει να σου φέρει το καλύτερο λουλούδι στο νοσοκομείο ή τα πιο ακριβά σοκολατάκια κατά την ανάρρωση. Ο άνθρωπός σου είναι αυτός που θα βάλει τα λουλούδια που θα σου φέρουν σε βάζο, θα ξετυλίξει τα σοκολατάκια για σένα και θα σε ταΐσει το πρώτο-πρώτο στο κουτί, θα κοιμηθεί στην καρέκλα για να σου κρατάει το χέρι και θα ξυπνήσει με την ανάγκη να δανειστεί το κολάρο σου.

Κάποιες άλλες πάλι είναι αυτός που σε βρίζει με τις ώρες ενώ εσύ πονάς απλώς γιατί δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι ζωή του χωρίς εσένα "ρε μαλάκα!".

Δεν πειράζει για τα συντρίμια. Άλλωστε ένας αστικός μύθος λέει ότι αν αγαπιέσαι αρκετά οι λαμαρίνες καμιά φορά ισιώνουν από μόνες τους.

Βρέθηκα να κλαίω. Ξαφνικά. Ήρθες και με πήρες αγκαλιά. Και τότε άρχισα κι έκλαιγα με λυγμούς και φώναζα. Και με ρωτούσες διάφορα και με κοιτούσες μες τα μάτια μου που κοίταζαν κάτω το κενό και δεν ήξερα τι να σου απαντήσω σε τίποτα απ'όσα ρωτούσες. Ούτε να σε κοιτάξω μπορούσα, γιατί πονούσα πολύ για να αντικρίσω την αγάπη- και που την νιώθω με πονάει ακόμη και τώρα. Ήταν και τα μάτια μου θολά, δεν έβλεπα. Δεν σ'έβλεπα, αλλά ήσουν εκεί. Και μου έλεγες, και μου έλεγες.. Για δύο λεπτά, τρία ίσως, δεν σταματούσα το κλάμα.. Δύο ώρες ήμασταν εκεί καθισμένοι στον καναπέ που έχω τώρα απέναντί μου προσπαθώντας να με συνεφέρεις τελικά. Από τί; Με ρωτάς και δεν έχω τι να σου απαντήσω. Και όσο με ρωτούσες τόσο εγώ έκλαιγα περισσότερο γιατί δεν είχα απαντήσεις. Μέχρι που το κατάλαβες και άρχισες να μου εξιστορείς τη ζωή μου μέχρι τώρα. Τί έχω καταφέρει, τι έχω στη ζωή μου. Μέχρι και ποιοι με έχουν ερωτευτεί μου είπες, ό,τι θυμόσουν..προσπαθούσες. Προσπαθούσες τόσο πολύ, μα εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω. Και όσο άκουγα τα όμορφα που μου έχουν συμβεί, νοσταλγούσα και την νοσταλγία δεν την αντέχω πια. Και ενώ εγώ σκέφτομαι να βρω απαντήσεις σε ό,τι γαμημένα ερωτήματα έχουν τρυπώσει στο κεφάλι μου εσύ συνεχίζεις να μου λες γιατί και πως και πώς θα έπρεπε να είμαι.. Και μου μιλάς για μένα πριν... εκεί είναι που καταρρέω. Δεν ξέρω τι να πω σε σένα, αλλά κυρίως δεν ξέρω τι να πω σε μένα πια για να δικαιολογήσω την μεγάλη μου αυτή απουσία..
Τι να σου πω μπαμπά μου; μήπως ξέρω ακριβώς; μόνο ότι φοβάμαι πλέον την αγάπη, μόνο αυτό ξέρω πλέον σίγουρα.
Ότι μέσα σε 8 μήνες καταστράφηκε όλη μου η ζωή και δεν βρίσκω ούτε χώμα να ξαναχτίσω τα βασικά;
Να σου εξηγήσω τι μου κατέστρεψε η απώλεια ενός από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους και πόσο δεν μπορώ να συνέλθω από αυτό; Γιατί δεν είναι ότι έφυγε ένας από τους ανθρώπους μου. Έφυγε ο μόνος άνθρωπος που δεν με είχε πληγώσει ποτέ. Ο άνθρωπος που έφυγε ήταν μόνο αγάπη για μένα..
Και μετά να σου πω τι; Ότι ενώ θρηνώ για μήνες, ξαφνικά ερωτεύομαι παράφορα και νιώθω ότι ο κόσμος μου ξαναχτίζεται στο στο πρόσωπο ενός ανθρώπους και μέσα σε λίγους μήνες όλα καταρρέουν και η απουσία του ίσως μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια; Και πλέον βρίσκομαι να είμαι το πριν+1; Να σου πω τι; Ότι καταλήγω 8 μήνες μετά να θρηνώ τρεις ανθρώπους; Εκείνος που έφυγε, εκείνος που με άφησε, και τον εαυτό μου που χάθηκε κάπου μεταξύ των δύο;

"Είσαι τόσο μικρούλα κορίτσι μου..μην σκέφτεσαι έτσι.."

Ναι είμαι όντως τόσο μικρούλα για όλα, ρε μπαμπά. Και δεν μπορώ. Με δύο γεγονότα άρχισα να φοβάμαι την αγάπη περισσότερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Την Αγάπη. Αυτή που με έμαθες να προσκυνώ. Σ'αυτήν πλέον κλείνω τα μάτια, της γυρίζω την πλάτη. Σκέφτηκα μέχρι να το κάνω τατουάζ για να μάθω να ζω μ'αυτό. Και αναρωτιέμαι, ξέρεις, πότε θα μπορέσω ξανά να εμπιστευτώ την παρουσία ενός ανθρώπου στο πλάι μου.. Το πιο μεγάλο βασανιστήριο είναι να ζεις κάποιον με την πιθανότητα να τον χάσεις αύριο. Με έναν χωρισμό ή έναν θάνατο. Και είναι τραγικό, γιατί ποτέ δεν πίστεψα στο "ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία", γιατί όποιος κι αν ήξερε ότι η μέρα που ζει θα ήταν η τελευταία του, αναμφίβολα θα πέθαινε πριν προλάβει να την ζήσει.

Το μόνο που μπόρεσα να σου υποσχεθώ εκείνο το βράδυ είναι ότι θα παλέψω όσο μπορώ να ξανά εμπιστευτώ τη ζωή, τους ανθρώπους, την αγάπη, τον εαυτό μου.. Θα με βοηθήσει πολύ η θάλασσα σ'αυτό, συμφωνήσαμε. Μέσα στους ανθρώπους που μ'αγαπούν προσπαθώ να δω κομμάτια μου και να με ξαναβρώ, αλήθεια. Αρκεί μέσα σε όλα, ο ήλιος να φωτίσει λίγο πιο δυνατά. Να με τυφλώσει ίσα-ίσα να τραβηχτούν τα χείλη μου προς τα πάνω μ'αυτήν την χαρακτηριστική κίνηση όταν κλείνουμε λίγο τα μάτια.. σαν αναγκαστικό μισό χαμόγελο, για αρχή.


 

Το ομορφότερο πράγμα του κόσμου είναι να μπορείς 
να κλάψεις μέσα σε μια αγκαλιά.. και το δυσκολότερο. 

Κοιτάζοντας τον ουρανό μπορώ να πω πως σ'αγαπώ.

Έχω ξαπλώσει στον καναπέ στην βεράντα. Είναι καλοκαίρι.. παλεύω να τελειώσω εκείνο το βιβλίο. Το έχω πάρει σε λεωφορεία, βουνά, τρένα, πλοία, αμμουδιές και τώρα εδώ.


Και ενώ κάποιος χαϊδεύει τα πλήκτρα ενός πιάνου με μια γλυκύτητα που μόνο οι μπάσες νότες μπορούν να αποδώσουν σωστά, χαζεύω τον ουρανό και τα πουλιά που κάνουν κύκλους και πετούν ευθεία και αλλάζουν διαδρομή και τα φτερά τους μπλέκονται και νιώθω να χορεύουν πιο καλά από χορευτές ρώσικων μπαλέτων. Και μέσα σ'όλη αυτήν την αρμονία το βλέμμα μου έχει ξεφύγει απ'το βιβλίο κι ο νους μου μαζί, που ταξιδεύει μια στιγμή, χορεύει άλλοτε κι έρχεται σε σένα.
Μα είναι καλοκαίρι, σκέφτομαι, και με παρηγορεί κάπως γιατί έχει ήλιο και θάλασσα, και παιδικά γέλια ενηλίκων που θυμούνται πώς είναι να ζεις αθώα. Για μια στιγμή ξεχνιέμαι κι εγώ και σου χαμογελώ. Ψιθυρίζω ένα "κοίταξε.." τα σύννεφα σου δείχνω με τα μάτια μου.. Ξέρεις πόσο αγαπώ τα σύννεφα. Είναι τα ομορφότερα πορτρέτα στον ομορφότερο καμβά. Αν μ'άφηνες να σου μιλήσω για τέχνης θαύματα, θα σου 'λεγα πρώτα για τα σύννεφα. Αν μ'άφηνες.. Μετά..μετά, θα σου μιλούσα για τ'αστέρια. Αλλά τα σύννεφα με κάνουν πιο χαρούμενη, ξέρεις. Είναι γιατί αλλάζουν διαρκώς. Γιατί είναι αυτοδημιούργητα και με λίγο αέρα χορεύουν ανεξέλεγκτα με κινήσεις νωχελικές που με καθηλώνουν.
Πέταξε ξαφνικά μια μέλισσα στον καφέ μου. Γυρίζει γύρω-γύρω στο στόμιο. Αποφασίζει τελικά να μπει μέσα. Ξαφνικά πετάει και φεύγει μακριά σαν πανικόβλητη. Δεν μου άρεσε που το είδα αυτό. Δεν μου αρέσουν οι λέξεις "ξαφνικά" και "φεύγω" όταν μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Με πληγώνουν.
Πλήθυναν και τα σύννεφα. Χάθηκαν τα πουλιά, σκόρπισαν. Νόμισα σε άκουσα να μου σιγοψιθυρίζεις τους δυο πρώτους στίχους από 'κείνο το τραγούδι. Ήταν ο αέρας που ενώνει τα σύννεφα και σέρνει κάτι πεσμένα φύλλα βουκαμβίλιας στα πόδια μου. Γυρίζω σελίδα. Ξαναδιαβάζω..

Ήθελα να δοκιμάσουμε τόσα πράγματα παρέα, θυμάμαι. Δεν ήξερα ότι δεν είχαμε τόσο χρόνο. Αν μου το 'χες πει νωρίτερα.. Αν μου το είχες πει... Και θυμάμαι τα φιλιά μας και τα χάδια μας και πόσο ήθελε ο ένας να νιώσει τον άλλον. Και φτάναμε να φαντάζουμε κανίβαλοι στα μάτια τρίτων. Μα μεταξύ μας ξέραμε. Ξέραμε πως ο έρωτας είναι ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης μεταξύ των δύο. Και λέγαμε "όποιος κερδίσει αγαπιέται" και το φωνάζαμε με θράσος, και δεν ξέραμε οι δόλιοι ότι ή θα νικούσαμε μαζί ή θα νικιόμασταν κι οι δύο.

Φυσάει ένα αεράκι και το νερό χορεύει κι αυτό, μαζί με τα σκόρπια φύλλα βουκαμβίλιας που το πλησιάζουν. Μα είναι καλοκαίρι, και με παρηγορεί κάπως, γιατί σκέφτομαι ότι εκεί που είσαι θα έχει ήλιο και θάλασσα, και παιδικά γέλια ενηλίκων που θυμούνται πώς είναι να ζεις αθώα και ορκίζομαι πως σε βλέπω να χαμογελάς. Μα αναρωτιέμαι προς τα που..