Από χθες το βράδυ θυμάμαι τα γέλια μας περισσότερο.
Θυμάμαι τα γέλια μας και τα τέσσερα δευτέρολεπτα που σταμάτησε η καρδιά μου.

1" πεταγόμαστε μπροστά, σχεδόν κολλάω στο παρμπρίζ, ευλογώντας από μέσα μου τον άνθρωπο που εφηύρε την ζώνη ασφαλείας και το χέρι μου που έκανε την σωστή κίνηση όταν μπήκε στο αμάξι.

2" αναπνέω κανονικά; Ναι.

3" γυρίζω το κεφάλι μου αριστερά. αναπνέει κανονικά.

4" γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά και βλέπω στο τέρμα του στενού μία εκκλησία. Κάνω τον σταυρό μου.

Βγαίνοντας είχα συνειδητοποιήσει τι έγινε, αλλά βλέποντας το τι απέμεινε από το αμαξι είχα συνειδητοποιήσει κυρίως τι δεν έγινε. Το μόνο που ήθελα ήταν να γελάσω δυνατά. Πολύ δυνατά, μέχρι να ξυπνήσουν όλες οι οικογένειες της γειτονιάς.
Ένα ΣΤΟΠ. Ένα γαμημένο ΣΤΟΠ έχεις να δεις. ΔΕΣ ΤΟ ΓΑΜΩΤΟ..δες το. Χίλιες συγγνώμες μας είπαν. Ήταν ευτυχώς και αυτοί όλοι καλά. Αδιάφορες οι συγγνώμες τους.
Μα πώς αλλιώς; Δυο αυτοκίνητα πήρε ο γερανός. Ποιά άλλη θα ήταν η πιο φυσιολογική εξέλιξη όταν βγήκαμε όλοι όρθιοι από το να αρχίσουμε να γελάμε δυνατά;

Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να συγκρατήσω το χαμόγελο και τα γέλια μου.
"Μάλλον τελικά εμείς παρά ήμασταν ψύχραιμες", μου είπε το επόμενο βράδυ.

"Πάντως, κοίτα ρε φίλε στο πρώτα μας μεγάλο ατύχημα έχουμε και γαμώ τα ντυσίματα", της είχα πει ενώ καθόταν ψιλοσαστισμένη στο πλάι του στραπατσαρισμένου αυτοκινήτου κι εγώ μαζί. Μου γέλασε. Έπρεπε να είμαστε σοβαροί όλοι. Θα ερχόταν και η τροχαία. Ε, και;
Και για τα άλλα εγώ σου λέω ποιος νοιάζεται; Εγώ σου λέω όσοι μπήκαμε στ'αμάξι εξαρχής τόσοι γυρίσαμε σπίτι. Με αμάξι ή με τα πόδια. Τί άλλο έχει σημασία; Τι άλλο, από το να γυρίζεις τελικά εκεί απ'όπου ξεκίνησες για να μπορείς να ξαναρχίσεις;

Και σου λέω ότι πονάω λίγο στον αυχένα. Το ξανασκέφτομαι και λέω αύριο μετά το νοσοκομείο θα πω στον εαυτό μου ότι εκείνο το βράδυ της 24ης Αυγούστου 2012 στραβοκοιμήθηκα και πιάστηκα. Κι σ'εκείνη θα πω να θυμηθεί που το βράδυ εκείνο πήγε να γυρίσει στον ύπνο της απότομα και χτύπησε το χέρι της στο κομοδίνο. Θα πετούσαμε και τα χαρτιά του νοσοκομείου, αυτή τη συμφωνία θα κάναμε. Το κολάρο και τον νάρθηκα δεν τους καταλογίζω στα ατυχήματα αλλά στα αξεσουάρ.

Μέσα σ'όλα αυτά θυμάμαι που είχα αναρωτηθεί "αν άραγε πάθαινα κάτι θα νοιαζόταν; Θα το μάθαινε και θα έκανε κάτι; Θα έψαχνε να μου φέρει το καλύτερο τριαντάφυλλο χαμογελώντας; Ή σοκολατάκια; Θα θυμόταν ότι τρελαίνομαι άραγε για σοκολατάκια.." και γελάω με την χαζομάρα μου και που περνιέμαι για έξυπνη. Γιατί ο άνθρωπός σου δεν θα περιμένει να σου φέρει το καλύτερο λουλούδι στο νοσοκομείο ή τα πιο ακριβά σοκολατάκια κατά την ανάρρωση. Ο άνθρωπός σου είναι αυτός που θα βάλει τα λουλούδια που θα σου φέρουν σε βάζο, θα ξετυλίξει τα σοκολατάκια για σένα και θα σε ταΐσει το πρώτο-πρώτο στο κουτί, θα κοιμηθεί στην καρέκλα για να σου κρατάει το χέρι και θα ξυπνήσει με την ανάγκη να δανειστεί το κολάρο σου.

Κάποιες άλλες πάλι είναι αυτός που σε βρίζει με τις ώρες ενώ εσύ πονάς απλώς γιατί δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι ζωή του χωρίς εσένα "ρε μαλάκα!".

Δεν πειράζει για τα συντρίμια. Άλλωστε ένας αστικός μύθος λέει ότι αν αγαπιέσαι αρκετά οι λαμαρίνες καμιά φορά ισιώνουν από μόνες τους.