Γιατί την σχημάτισα αυτήν την φράση; ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω. Είμαι μόνη μου. Είμαι καλά αυτή τη φορά. Έχω ξεπεράσει ό,τι με κρατούσε καθηλωμένη και για πρώτη φορά μετά από καιρό μπορώ να πω σχεδόν με βεβαιότητα ότι Ζω. Δεν μπορώ να καταλάβω αλλά ταυτοχρόνως νιώθω να το πιστεύω..

Σκέφτομαι τι σημαίνει να συναντάς έναν άνθρωπο. Να τον συναντάς τυχαία στο δρόμο, να πέφτεις πάνω του ενώ στέλνεις μήνυμα στο κινητό σου, να τον πετυχαίνεις στο chat, να μπαίνει στο μαγαζί που έχεις πάει για ποτό, να πίνεις καφέ και να διαβάζεις και να τον βλέπεις στην τηλεόραση, να τον πετυχαίνεις σε κοινή παρέα.. Ή και όχι τόσο τυχαία.. Να κανονίζουν κοινοί φίλοι να συναντηθείτε, να έχει μάθει ο ένας από τους δύο που θα είναι ο άλλος το βράδυ και να εμφανιστεί, να τον περιμένει στην είσοδο της πολυκατοικίας μέχρι να γυρίσει γιατί "επιτέλους πρέπει να τον ακούσει", να πηγαίνει στο ίδιο καφέ την ίδια ώρα κάθε μέρα γιατί χθες τέτοια ώρα τον είδε να μπαίνει ενώ περνούσε απ'έξω με το λεωφορείο.. Ή απλώς να έχει λείψει ο ένας στον άλλον και να συναντιούνται.

Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μία συνάντηση που μπορεί να κρατήσει από 4'' μέχρι 4ώρες, που μπορεί να αποτελείται από ένα μόνο βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα πέρασμα του άλλου από δίπλα μας χωρίς καν να περιλαμβάνει ένα βλέμμα του, μέχρι πολύωρες συζητήσεις, αναλύσεις, αγγίγματα, βλέμματα το ένα μετά το άλλο.. μπορεί να έχει τον ίδιο ακριβώς αντίκτυπο στην ζωή ενός ανθρώπου.

Θυμάμαι όταν είχε έρθει η Α. στην Αθήνα.. Πήγαμε για καφέ στο κέντρο. Η Αθήνα είναι άδεια τον Αύγουστο είναι όλα τόσο υπέροχα... Έτσι πίστευα μέχρι που βγήκα από το καφέ και σήκωσα το βλέμμα μου στην ευθεία για να δω προς τα που θα πηγαίναμε. Χρειάστηκα 1'' για να συνειδητοποιήσω ότι και χωρίς πόδια ένας άνθρωπος μπορεί να περπατήσει όταν πρέπει να επιβιώσει. Όταν συναντάς τον μοναδικό άνθρωπο που δεν μπορούσες να αντικρίσεις σε ανύποπτο χρόνο και τόπο.... τότε απλώς πρέπει να επιβιώσεις. Ήταν μόνο το δικό μου βλέμμα που με έκανε να σταματήσω τον χρόνο και ενώ όλοι έμεναν ακίνητοι να περάσω αστραπιαία στο δίπλα στενό και να στρίψω. Όταν ο χρόνος συνέχισε να μετράει έπρεπε να κάτσω. Όταν περπατάς με κομμένα πόδια χρειάζεσαι ένα στήριγμα. Ακούμπησα στον τοίχο. Είχα επιβιώσει όμως. Και όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις επιβιώσει ακόμα και με κομμένα πόδια και με καρδιά σταματημένη.. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βουρκώσεις.

*

Μετά από αρκετό καιρό στο νησί επιτέλους θα επέστρεφε. Μου είχε λείψει τόσο πολύ. Όταν βεβαιώθηκα ότι έφτασε το καράβι με μεγάλη καθυστέρηση αποφάσισα να μην την ξυπνήσω με ένα τηλεφώνημα. Το επόμενο πρωί όμως θα έφευγε. Ενώ είχα κανονίσει άλλα, ενώ δούλευα στις 8 την επόμενη μέρα και ήμουν ήδη έξω από νωρίς το μεσημέρι, όταν με πήρε τηλέφωνο στις 9 έψαχνα κιόλας αφορμή να σταματήσω ό,τι έκανα για να τη δω. Τελικά είπαμε θα γυρίσουμε μαζί σπίτι. Ένιωθα ένα απροσδιόριστο άγχος. Όταν έχεις να δεις καιρό έναν πολύ αγαπημένο σου άνθρωπο και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η παρουσία του θα είναι όντως πραγματική σε λίγα λεπτά νομίζω σφίγγεται το στομάχι σου από χαρά. Και η συνάντησή μας ήταν τόσο απλή και ουσιαστική. Ειδωθήκαμε, γελάσαμε με κάτι και απλώς ξεκινήσαμε για το σπίτι. Και μέσα σε μία ώρα που μας αναλογούσε είπαμε όλα όσα χρειαζόμασταν η μία στην άλλη για να νιώσουμε καλύτερα. Γιατί ένας άνθρωπος όταν είναι πραγματικά στη ζωή σου μπορεί με δύο φράσεις του να σου δώσει την δύναμη που αναζητούσες μήνες.

*

Δεν είχα καθόλου όρεξη να βγω. Το είχα κανονίσει όμως και έπρεπε να πάω. Ντύθηκα, πήρα το λεωφορείο των 22:25 και ανέβηκα στο κέντρο. Νόμιζα ότι έχω αργήσει αλλά είχα φτάσει νωρίτερα απ'όλους. Δεν ήξερα σχεδόν κανέναν και δεν είχα όρεξη να μάθω και κανέναν στην συγκεκριμένη φάση. Το βράδυ περνούσε χαλαρά ίσως αδιάφορα. Αλλά ακριβώς αυτό είναι το πιο κατάλληλο περιβάλλον για να δημιουργηθεί η πιο έντονη στιγμή. Όταν μία συνηθισμένη μηχανική κίνηση, όπως το να σηκώσεις αδιάφορα το κεφάλι σου ή να απλώσεις το χέρι σου να πιάσεις το ποτό σου γίνεται τα πάντα. Άπλωσα το χέρι μου και το έκανε ακριβώς εκείνη την στιγμή και εκείνος. Τότε σήκωσα το κεφάλι μου και χαμογέλασα ενώ μου χαμογελούσε. Ίσως να πρέπει να δημιουργηθεί μία λέξη για να περιγράψει την έλξη που μπορεί να δημιουργηθεί σε μια αδιάφορη στιγμή μεταξύ δύο ανθρώπων που μέχρι τότε ήταν εντελώς αδιάφοροι ο ένας στον τον άλλον.


Θέλω να πω οι συναντήσεις δεν έχουν όριο.. Δεν θα σταματήσουν ποτέ να συμβαίνουν. Μακάρι να βρούμε τρόπο να παίρνουμε το μέγιστο που αυτές μπορούν να μας δώσουν.

Περνάω από τα στενά. Προσπαθώ να φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Έχω ραντεβού στις 8 και η ώρα έχει πάει 8 παρά τέταρτο. Όταν βγήκα απ'την πολυκατοικία σχεδόν έτρεμα απ'το κρύο. Πλέον έχω ξεκουμπώσει και το μπουφάν. Τα χέρια μου συνεχίζουν να είναι στις τσέπες όμως. Εσκεμμένα έχω αφήσει το ρολόι έξω απ' το αριστερό μανίκι. Το κοιτάζω για μια στιγμή και επιταχύνω το βήμα

(Ευθεία ε; ευθεία, ναι. Τώρα κανονικά πρέπει να δω εκείνο το κομμωτήριο στα δεξιά μου και στρίβω αριστερά. Ευθεία πάλι και το μαγαζί με τα παιδικά στ' αριστερά ε; ωραία.. Τώρα στρίβω αριστερά πάλι. Κάπου εδώ έπρεπε να έχει ένα σχολείο.. Πού είναι το σχολείο;; Σκατά. Δεξιά έπρεπε να πάω. Πάλι πίσω και να στρίψω δεξιά στο μαγαζί με τα ρούχα είπαμε. Τα παιδικά.)

Ενώ ψάχνω να δω την οδό στην γωνία του δρόμου παρατηρώ το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Λαμπάκια. (Ωχ.. Λαμπάκια! Χριστούγεννα..) Τόσα στενά πέρασα δεν είδα τίποτα. Θυμάμαι τις άλλες χρονιές..τα χρόνια πριν το φέτος και το πέρσι μας ήταν..αλλιώς. Θυμάμαι ότι ήταν αλλιώς. Κυκλοφορούσαμε στα στενάκια με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες και γελούσαμε πότε ξεχωριστά πότε μαζί με τα μπαλκόνια που θύμιζαν Λας Βέγκας. Μα πια δεν βλέπουμε φωτάκια στα μπαλκόνια.. Δεν ανάβει ο κόσμος πια λαμπάκια. Δεν στολίζει. Η ΔΕΗ τα φταίει, έχουν πάει οι χρεώσεις στο θεό..

-Καλησπέρα σας..

-Επιτέλους! - μου δείχνει το ρολόι στον τοίχο. 8 και είκοσι...

...

-Χμμ.. Αλήθεια; Μα εγώ σε ένα τεταρτάκι ήρθα!

-Πάμε;

-Πάμε.