λαμπάκια και χρώματα

Περνάω από τα στενά. Προσπαθώ να φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Έχω ραντεβού στις 8 και η ώρα έχει πάει 8 παρά τέταρτο. Όταν βγήκα απ'την πολυκατοικία σχεδόν έτρεμα απ'το κρύο. Πλέον έχω ξεκουμπώσει και το μπουφάν. Τα χέρια μου συνεχίζουν να είναι στις τσέπες όμως. Εσκεμμένα έχω αφήσει το ρολόι έξω απ' το αριστερό μανίκι. Το κοιτάζω για μια στιγμή και επιταχύνω το βήμα

(πότε πήγε και 48 ρε γαμώτο;;)

(Ευθεία ε; ευθεία, ναι. Τώρα κανονικά πρέπει να δω εκείνο το κομμωτήριο στα δεξιά μου και στρίβω αριστερά. Ευθεία πάλι και το μαγαζί με τα παιδικά στ' αριστερά ε; ωραία.. Τώρα στρίβω αριστερά πάλι. Κάπου εδώ έπρεπε να έχει ένα σχολείο.. Πού είναι το σχολείο;; Σκατά. Δεξιά έπρεπε να πάω. Πάλι πίσω και να στρίψω δεξιά στο μαγαζί με τα ρούχα είπαμε. Τα παιδικά.)

Ενώ ψάχνω να δω την οδό στην γωνία του δρόμου παρατηρώ το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Λαμπάκια. (Ωχ.. Λαμπάκια! Χριστούγεννα..) Τόσα στενά πέρασα δεν είδα τίποτα. Θυμάμαι τις άλλες χρονιές..τα χρόνια πριν το φέτος και το πέρσι μας ήταν..αλλιώς. Θυμάμαι ότι ήταν αλλιώς. Κυκλοφορούσαμε στα στενάκια με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες και γελούσαμε πότε ξεχωριστά πότε μαζί με τα μπαλκόνια που θύμιζαν Λας Βέγκας. Μα πια δεν βλέπουμε φωτάκια στα μπαλκόνια.. Δεν ανάβει ο κόσμος πια λαμπάκια. Δεν στολίζει. Η ΔΕΗ τα φταίει, έχουν πάει οι χρεώσεις στο θεό..

(Να σου πω κάτι.. δεν έχουνε την διάθεση πια. Ούτε εγώ. Δεν περπατάμε πια μαζί άλλωστε. Δεν έχω διάθεση να σχολιάσω το παραμικρό.. και όλα τα φώτα του κόσμου να ήταν αναμμένα. Να.. Ούτε εκείνο το σπίτι στην στροφή που λέγαμε πανηγύρι..)

Κοίταξα το ρολόι μου και είδα ότι έχει περάσει μόνο ένα λεπτό. 7:49. Το σκέπασα με το μανίκι, ανακουφίστηκα και επιβράδυνα το βήμα μου.. Όπως γύρισα να επιβεβαιώσω ότι δεν πάω πάνω στο κοντινότερο δέντρο ή σε καμιά κολώνα παρατήρησα ότι σαν να φωτίστηκε ο δρόμος. Και όντως.. κοίταξα δεξιά αριστερά και είδα τα μπαλκόνια στολισμένα. (..πώς;) Πιο στολισμένα από ποτέ ήταν! Άγιοι βασίλιδες να σκαρφαλώνουν με κάτι άσπρες σκάλες κλεφτά στα σπίτια, αστέρια να ανάβουν και να δείχνουν δρόμους που ούτε ξέρω που πήγαιναν.. Κι εγώ να συνεχίζω ευθεία. (Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενη ήμουν!) Σκεφτόμουνα τις φετινές γιορτές, την Χ. που έρχεται, την Α., την Ε., τις 2Ε. που θα γίνουμε πάλι τρεις μες τη βδομάδα, τον Σ. που μου λείπει, τον Δ. που είναι 25 αλλά ίσως 5 τελικά, την Χ. που θέλει να φύγουμε γι' αλλού, τον Π. που επιστρέφει, την Μ. που θυμήθηκα χθες πόσο μου είχε λείψει, την V.μου που θέλω να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να πάω να την βρω, την νονά μου στην Αμερική, τον Γ. που σκέφτομαι το ύφος του όταν του λέω μία ακόμα μαλακία και κάνει την χαρακτηριστική του κίνηση με το τσιγάρο και γελάω, την αδερφή μου που αλλάζει ζωή.. και τους ένιωσα όλους τόσο.. εδώ. Έχω την αίσθηση ότι τώρα άναβαν τα φωτάκια πιο έντονα και ρυθμικά σαν να χόρευαν στα μπαλκόνια. Νομίζω ότι άθελά μου άρχισα να γελάω στο δρόμο. Με τα χέρια στις τσέπες συνέχισα να προχωράω.. Ψάχνοντας τον αριθμό 8. Και ενώ τα λαμπάκια άλλαζαν χρώματα στην νύχτα εγώ τυφλωνόμουν και έχανα τους αριθμούς στις πόρτες.

Βρήκα το 8. Ψάχνω το όνομα στο κουδούνι.. Στον 3ο είναι. Χτυπάω και μπαίνω. (Το ασανσέρ είναι χαλασμένο ε; Δεν βαριέσαι; σκάλες.) Καθώς ανεβαίνω τους ορόφους θυμάμαι τα λαμπάκια και τα χρώματά τους και μου 'ρχονται στο μυαλό όλοι οι άνθρωποί μου και τα χρώματα που εκπέμπουν σε φως.. αυτοί που επιλέξαμε να ζούμε το σήμερα μαζί. Πλάι πλάι ή από απόσταση. Με έναν καφέ, μία βόλτα στη θάλασσα ή από μπαρ σε μπαρ ένα Σάββατο βράδυ, μιλώντας με τις ώρες στο τηλέφωνο, βλέποντας την ίδια ταινία από διαφορετικό καναπέ και σχολιάζοντας με μηνύματα, με ένα mail ή ένα ραντεβού στην Κοραή σε καμιά ώρα..

-Καλησπέρα σας..

-Επιτέλους! - μου δείχνει το ρολόι στον τοίχο. 8 και είκοσι...

...

-Χμμ.. Αλήθεια; Μα εγώ σε ένα τεταρτάκι ήρθα!

-Πάμε;

-Πάμε.