Όταν βρέχει οι διαδρομές με το λεωφορείο μοιάζουν ατέλειωτες. Είναι.
Όταν βρέχει οι μέρες μοιάζουν ατέλειωτες. Μοιάζουν.
Όταν βρέχει οι νύχτες μοιάζουν ατέλειωτες. Είναι.

Προσπαθώ να συγκεντρώσω τη σκέψη μου σε κάτι, οτιδήποτε. Να βάλω έναν στόχο. "Σκέψου. Σκέψου κάτι συγκεκριμένα και συγκεντρώσου σε αυτό." Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του λεωφορείου. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ κάπου, οπουδήποτε. Όμως οι στάλες τις βροχής πέφτουν τόσο ανεξέλεγκτα που με αποσυντονίζουν. "Σκέψου κάτι.. Όπως...την τελευταία σου σχέση. Τον πρώην κολλητό σου. Το πρώτο σου φιλί. Το πρώτο σου κατοικίδιο. Τον πρώτο σου δίσκο ή το πρώτο βιβλίο που διάβασες. Το αγαπημένο σου δώρο. Την πρώτη προβολή στο σινεμά. Τι φαΐ έφαγες χθες. Πόσα ξόδεψες σήμερα. Την φιλία. Την αγάπη. Πότε έκανες τελευταία φορά έρωτα. Πότε έκανες τελευταία φορά σεξ. Ποια ήταν η πιο πρόσφατη φαντασίωσή σου. Ποιον καφέ αναβάλλεις συνεχώς. Τι καιρό θα κάνει αύριο. Ένα ταξίδι. Το αυτοκίνητο που δεν έχεις. Το σπίτι που θα 'θελες να μένεις. Την πόλη που θα 'θελες να μένεις Τον σκύλο που περνάει τα φανάρια. Το κόκκινο. Το πράσινο. Το μαύρο. Το λευκό. Το γκρι. Το μάλλινο κασκόλ σου. Την θάλασσα. Τα χαλιά. Τα χάλια. Το αύριο. Τον υπάλληλο στο ΙΚΑ. Την κοπέλα στην ρεσεψιόν. Τα παπούτσια σου που χάλασαν. Τι ξεφορτώθηκες τελευταία.."

Δεν γίνεται να βρέχει. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι από ώρα σε ώρα το κεφάλι μου θα εκραγεί. Μετά σκέφτομαι πόσες φορές έχω παρακολουθήσει την βροχή από την ώρα που ξεκινά μέχρι την τελευταία ψιχάλα και συνειδητοποιώ ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Το κεφάλι δεν εκρήγνυται! Δεν μπορεί να βρέχει για πάντα!

Κοιτάζω πανικόβλητη το όνομα της στάσης.. "Ευτυχώς πρόλαβα! Συγγνώμη..συγγνώμη λίγο..Ευχαριστώ.." (κατεβαίνει και ανοίγει μία κίτρινη ομπρέλα)