mamma mia

Το νέο μαξιλάρι μου είναι εξαιρετικό. Πήρα κι ένα καινούριο αγγλικό βιβλίο. Ροζ είναι, με ανάγλυφα γράμματα. Στηρίζομαι με τα πόδια στο γραφείο μου, ενώ στα δεξιά έχω βάλει την ηλεκτρική σόμπα να καίει στις δύο σκάλες. Πότε πότε κατεβάζω εναλλάξ το δεξί χέρι που κρατάει το βιβλίο για να ζεσταθεί - το άλλο είναι χωμένο στην τσέπη του φούτερ. Σκούρο ροζ κι αυτό. (τί έχω πάθει;) Η αδερφή μου στο άλλο δωμάτιο έφυγε κι άφησε ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Μπάζει λίγο και προς τα μένα. Το πιο ενοχλητικό είναι ότι μισο-κουνιέται και η πόρτα μου.

Αδιαφορώ.

Στην αντανάκλαση στην σβηστή οθόνη του υπολογιστή μου παρατηρώ ότι έχω βάλει και την κουκούλα. (πότε πρόλαβα;) Διαβάζω το βιβλίο και βυθίζομαι για κάμποση ώρα. Μου ξεφεύγουν μερικά χαχανητά. Συνεχίζω να διαβάζω, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέμαι πόσο καιρό έχω να γελάσω με κάποιο βιβλίο. (επιλέγω και τα βιβλία μου βάσει μαζοχισμού. η σκέψη αυτή με σκοτώνει και την κλειδώνω.)

Το φως του ήλιου που διαπέρασε τα σύννεφα με κάνει να γυρίσω και να κοιτάξω φευγαλέα στο μπαλκόνι μου. Η μάνα μου έξω απλώνει. Έχει φορέσει.. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και σκούφο.. βλέπω καλά; ναι βλέπω. ΚΑΙ σκούφο. Γελάω. Κάνω την καρέκλα πίσω και της χτυπάω το τζάμι δείχνοντάς την κουκούλα μου και χαμογελάω ηλίθια και πλατιά. Μου απαντάει ειρωνικά δείχνοντάς μου το καλάθι με τα μανταλάκια και κουνώντας μου ένα πουκάμισο. Μου βγάζει και την γλώσσα. Νομίζω αμφιβάλλει για το "κοίτα! είμαστε ίδιες" μου. Γελάω.

Γυρίζω στην αρχική μου θέση. Μαξιλάρι πίσω, πόδια στο γραφείο, αριστερό χέρι στην τσέπη δεξί στο βιβλίο και σόμπα στην δεύτερη σκάλα. Συνεχίζω να διαβάζω. Αυτή τη φορά διαβάζω αυτά που σκέφτομαι..

"Καλά συγγνώμη, πότε μπήκε και δεν την είδα;". Συνειδητοποιώ ότι η μάνα μου είναι πάντα τόσο.. παντού. Εννοώ.. παντού! Διακριτικά και αθόρυβα. Ποτέ δεν ήταν ο άνθρωπος των μακρόσυρτων αγκαλιών, χαδιών και δακρύβρεχτων μονολόγων. Δεν ήταν γενικά ποτέ των μονολόγων τώρα που το σκέφτομαι. Δεν μου έχει κάνει ποτέ κήρυγμα, δεν με κατέκρινε ποτέ, δεν ρωτούσε ποτέ περιττές λεπτομέρειες, δεν επενέβαινε ποτέ και σε τίποτα χωρίς να της δώσω εγώ το σήμα. Συμβούλευε όταν το ζητούσα, αγκάλιαζε όταν το ζητούσα.. ή απλώς όταν καταλάβαινε ότι το χρειαζόμουν. Η μάνα μου, λοιπόν, ευτυχώς δεν είναι η "κλασική" Ελληνίδα μάνα.. Η υπερπροστατευτική που ξέρει πάντα και μόνο εκείνη τι είναι το καλύτερο για το παιδί της, που μόνο αυτή το αγαπάει όσο κανείς άλλος, που "αν δεν το πεις στην μανούλα σε ποιον;". Έχει βέβαια τις φοβίες της, αλλά δεν μου τις μεταδίδει. Η μάνα μου ξέρει ότι η ζωή μου είναι η ζωή ΜΟΥ. Δεν προσπαθεί να ξαναζήσει την δική της ζωή μέσα από μένα. Είναι η μητέρα που ξέρει να μοιράζεται.. Αυτό ίσως είναι το πιο μεγάλο βήμα για έναν γονιό. Ξέρει ότι δεν είναι η μόνη στη ζωή μου, αλλά μόνο για 'κείνη είναι σίγουρη ότι θα είναι πάντα εκεί. Την εκτιμώ τόσο γι'αυτό. Ίσως το μεγαλύτερο ευχαριστώ όμως που της χρωστάω είναι ότι με κάνει να γελάω. Με κάνει να γελάω πολύ και δυνατά και καθημερινά. Ακριβώς δηλαδή όπως μ'αγαπάει.. πολύ, δυνατά και καθημερινά. Από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που θα πέσω για ύπνο. Όχι να χαμογελάω.. Να γελάω. Η μητέρα μου είναι ο μόνος άνθρωπος που δεν έχει αφήσει ούτε μία μέρα να περάσει χωρίς να μου πει κάτι αστείο, χωρίς να κάνουμε πλάκα οι δυο μας. Ένα καυστικό σχόλιο για τον πατέρα μου, ένα βλέμμα σοβαρό και μετά γέλιο όταν ρίχνω κάτω τα κορν-φλέηκς το πρωί συνοδευόμενο από "Καλώς την κυρία Μανταλάκια".. Και ξέρεις τί κατάλαβα; Πότε δεν ήθελα μία μάνα "φίλη μου". Δεν είμαστε φίλες με την μητέρα μου, δεν κάνουμε όλα αυτά που κάνω με τις φίλες μου, δεν ξέρει λεπτομέρειες για τα προσωπικά μου, αλλά όλα αυτά είναι μηδαμινής σημασίας για να τα συμπεριλάβω στην σχέση μας. Η Σχέση μας ξεκινάει με "Σ" κεφαλαίο. Η σχέση που έχω μαζί της είναι σχέση ζωτική.

Η μητέρα μου μού έδωσε, μου δίνει και θα μου δίνει ζωή κάθε πρωί, πώς να το κάνουμε.

Και ξέρω ότι αν δεν ήμουν κόρη της θα ήμουν σίγουρα κολλητή της.

-Σ' ευχαριστώ ρε μάνα γαμώτο.

-Παρακαλώ βρε τέρας.

έτσι θα μου πει.. ε, και θα κατουρηθώ.