Δεν είναι αφορμή το σκοτάδι μαζί με βροχή όταν έχεις μπαλκόνι για να πάρεις μια ζακέτα, να ανάψεις ένα τσιγάρο και με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος να κάτσεις λίγο έξω και να χαζεύεις την βροχή να πέφτει απαλά στο τσιμέντο στο μέτρο που σου επιτρέπουν τα φώτα του δρόμου.. 

Γιατί το καλοκαίρι ακόμα και στις μεγαλύτερες μπόρες οι στάλες τις βροχής πέφτουν "απαλά" στο έδαφος.. ή τουλάχιστον έτσι φαντάζουν. 

Μου είχε λείψει το καλοκαίρι. Δεν ξέρω, ένιωσα ότι φέτος ζήσαμε πολύ βαρύ χειμώνα κι ας μην έβγαλα ούτε μία φορά απ'την ντουλάπα το χοντρό παλτό μου. Ίσως γιατί έχω αρχίζει να προσδιορίζω αλλιώς τους χειμώνες. Και είναι περίεργο γιατί τώρα που ήρθε το καλοκαίρι εγώ το μόνο που ζητούσα από το πρώτο βράδυ του Ιουνίου ήταν να πέσει μια βροχή.. έτσι "απαλή" σαν αυτές που μόνο το καλοκαίρι πέφτουν.

Στο δεύτερο πλάνο: σκέφτομαι πώς είναι πολύ πιθανό να σου λείπει ένας άνθρωπος περισσότερο γι'αυτά που δεν προλάβατε να ζήσετε μαζί. Οι αναμνήσεις που δεν έγιναν είναι οι χειρότερες αναμνήσεις. Ίσως γιατί δεν είναι σταθερές ή γιατί δεν είναι αποδεκτές και απ΄τις δύο μεριές ή απλώς γιατί δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.