Πάνε κοντά δυο χρόνια. Συνηθίζει λέει ο άνθρωπος να ζει χωρίς τον άλλον. Συνηθίζει; Δεν θα το 'λεγα. Ίσως συμβιβάζεται και αυτό μόνο αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αν ο άλλος έχει πάει στην άλλη άκρη του κόσμου και δεν μπορείς να ζήσεις μακριά του, δεν συνηθίζεις. Πας και τον βρίσκεις. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που συμβιβάζεσαι. Αναγκαστικά.

Αναγκάστηκα σήμερα να πιστέψω ότι ο μήνας άρχισε σκατά με αποτελέσματα που περίμενα πολύ διαφορετικά. "Ο Ιούλιος θα ξεκινάει πάντα με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από τους άλλους μήνες".  Είναι πιθανό να μπορείς να συνηθίσεις στην απουσία ενός ανθρώπου, είναι αμφίβολο να καταφέρεις κάποια στιγμή να την ξεχάσεις εξολοκλήρου. Δεν θέλω να γίνομαι πιεστική με τον εαυτό μου. Θέλω να πάψουν να μου λείπουν πράγματα και καταστάσεις και άνθρωποι, και οι άνθρωποι αυτοί τις περισσότερες φορές με βοηθάνε σ'αυτό περισσότερο απ'ό,τι εγώ βοηθάω τον εαυτό  μου. Υπάρχουν όμως και τα "μου λείπεις" που θες να τα νιώσεις στον υπέρτατο βαθμό, έστω αυτή τη μία ή δύο φορές μέσα στις 365 μέρες του χρόνου για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί αυτά τα "μου λείπεις" είναι κάποιες φορές ο μοναδικός σύνδεσμος που σου έχει απομείνει με έναν άνθρωπο. Μέσα από την απουσία βιώνεις την παρουσία του στον υπέρτατο βαθμό. Με κάποιον παρανοϊκό τρόπο η απουσία γίνεται παρουσία μετά πόνου.

Μου λείπεις.

"Πόνος είναι να μην έχεις αυτό που θέλεις ή να έχεις αυτό που δεν θέλεις".
Από το πρωί προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να επικεντρωθεί σε μία μεγάλη αποτυχία. Σκέφτηκα ότι αν επικεντρώσω όλα τα κύτταρα του εγκεφάλου μου σε μία σκέψη και αυτή γίνει εμμονή ίσως τότε καλύψει τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν ή ακόμα και να εξαφανίσει τα πάντα με μία φαντασμαγορική έκρηξη. Το κεφάλι μπορεί να εκραγεί ανα πάσα στιγμή. Τα τελευταία δύο χρόνια το δικό μου έχει εκραγεί τουλάχιστον 4 φορές στον ύπνο μου. Αλήθεια σου λέω. Και σήμερα θα είναι η 5η. Έμαθα να υπολογίζω τις φορές με τον καιρό.

Ο καιρός περνάει βασανιστικά αργά και ο χρόνος κυλάει απελπιστικά γρήγορα. Οι κρίσεις πανικού μου έχουν εμφανιστεί δύο-τρεις φορές τα τελευταία χρόνια. Αυτό με φοβίζει περισσότερο, και με απελπίζει για τα χρόνια που θα έρθουν. Όταν μπαίνει μια καινούρια χρονιά πιστεύω στο καλύτερο. Πιστεύω και το επιδιώκω. Αλλά να σου πω ένα μυστικό; Όπως αυτά που λέγαμε ο ένας στον άλλον τα βράδια που ήμουν στην Θεσσαλονίκη και δεν κοιμόταν κανείς μας.. Δεν μπορώ άλλο. Εννοώ.. Δεν αντέχω. Και ξέρω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Και δεν είναι ότι δεν θέλω να το πιστέψω πια, αλλά δεν μπορώ. Γιατί κουράστηκα τόσο πολύ να πιστεύω ότι θα συμβεί το κάτι καλύτερο που άρχισα να ζω πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει το καλύτερο χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Και μέσα σ' όλα αυτά μου είναι απελπιστικά δύσκολο να ζω σε μία πραγματικότητα χωρίς την χαρά του να ελπίζεις. Του να ελπίζεις για τα πάντα και αυτή η ελπίδα σου να γίνεται πραγματικότητα. Γιατί εδώ και δύο χρόνια ξεκίνησαν όλα να πηγαίνουν προς την λάθος κατεύθυνση. Κι εγώ το μόνο που θέλω να ευχηθώ για τα χρόνια που έρχονται είναι να περνούν ανάποδα. Να μην μας παίρνουν ούτε μία μέρα, ούτε ένα δευτερόλεπτο και να μας δίνουν χιλιάδες μέρες και λεπτά και ώρες από αυτά που χάσαμε.

Σε χάσαμε. Εγώ δεν πίστεψα ποτέ σε κάτι τέτοιο. Το να χάνεις έναν άνθρωπό σου είναι ό,τι πιο εγωιστικό, αλαζονικό και αχάριστο. Δεν σε χάσαμε, σε έχασα. Εγώ. Εγώ δεν σε έχω πια. Δεν με νοιάζει σε ποιον άλλον λείπεις, δεν με νοιάζει ποιος άλλος δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εσένα, δεν με αφορά. Με αφοράς μονάχα εσύ. Και όσο κι αν προσπαθώ να φύγω απ'όλα και να ζήσω χωρίς αυτά μου είναι αδύνατο. Λυπάμαι για μένα γιατί είναι καταδικαστικό, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ άλλο να προσπαθώ να μπορώ. Όταν κάτι είναι αδύνατο δεν μπορεί να γίνει δυνατό από την μια μέρα στην άλλη. Από τον έναν χρόνο στον άλλο. Από την μία δεκαετία στην επόμενη. Λυπάμαι.

Λυπάμαι συχνά. Αν ερχόσουν εδώ απόψε και με ρωτούσες τι έγινε στην ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια ντρέπομαι γι'αυτά που θα σου έλεγα. Δεν έχω πάρει το πτυχίο μου, δεν έχω βρει μια σταθερή δουλειά, δεν έχω βρει μια ικανοποιητική δουλειά, δεν έχω βρει έναν άνθρωπο να στηριχτώ. Σταμάτησα να ζωγραφίζω. Δεν διαβάζω αυτά που θα ήθελα να διαβάσω. Δεν παίζω μουσική πια. Αφήνομαι σε ανθρώπους ανάξιους προς οποιαδήποτε σχέση, συχνά τους ερωτεύομαι. Δεν μπορώ να απεξαρτηθώ εντελώς από ανθρώπους ανάξιους για οποιαδήποτε συναισθηματική στήριξη, έστω και στις σκέψεις μου. Ξέχασα πώς φτιάχνουν αναμνήσεις. Δεν γράφω πια με χαρτί και μολύβι. Δεν χορεύω συχνά. Γελάω λιγότερο. Χαμογελάω αλλά όχι εκεί που θα ήθελα. Δεν παίρνω τηλέφωνο τους ανθρώπους που θα ήθελα, δεν στέλνω πια γράμματα γεμάτα συναισθήματα. Δεν θυμάμαι πώς αισθάνονται τα μέγιστα των χαρούμενων συναισθημάτων. Καπνίζω συχνά.
Σκέφτομαι ότι δεν θα ήσουν υπερήφανος για τίποτα. Και μέσα σ'όλα αυτά τα σκατά ρε γαμώτο σε βλέπω να με χαϊδεύεις στην πλάτη και να σκύβεις, χαμογελώντας και να μου λες "Δεν πειράζει ρε Λιζάκι..". Κι όμως, πάντα ήσουν περήφανος για τα πάντα και για το τίποτα. Και αυτό το τίποτα είναι μέσα μου η καθημερινότητα για πολύ καιρό. Ίσως συμπτωματικά από την μέρα που έφυγες.

Γιατί έφυγες αλήθεια;

Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει η εμπιστοσύνη στις σχέσεις.
Να κάνεις έρωτα με έναν άνθρωπο και το πρωί θα ξυπνήσετε στο ίδιο κρεβάτι.
Να μιλάνε χίλιοι άνθρωποι για σένα και μέσα σ'αυτούς να ακουστεί ένας να τους πει να βγάλουν τον σκασμό.
Να έχεις μεγαλώσει με έναν άνθρωπο και να μην σε πάρουν ένα πρωινό να σου πουν ότι έφυγε.



Και μέσα σ'όλα είναι καλοκαίρι. Ας μας έπαιρνε για λίγο, μάτια μου, η θάλασσα.