Όταν ανασυντάχθηκαν οι λέξεις, τότε ήρθε το χρώμα και το φως, κι 
ας μας έλειπε ένας σκοπός κι ένα τέλος.

Να ορκίζεσαι για κάποιον
Να πηγαίνουμε παντού
Να υπερασπίζεσαι κάποιον στον κόσμο ακόμα κι αν έχει άδικο
Να μην σκεφτόμαστε παραπάνω απ'ό,τι κάνουμε
Να κάνουμε ό,τι ακριβώς θέλουμε
Να είμαστε χρώματα στις ζωές των άλλων
Να είμαστε στις ζωές των Άλλων
Να είναι οι ίδιοι Άλλοι στις δικές μας ζωές
Να στεκόμαστε για λίγο χαμογελώντας
Να γίνουμε όλα τα "πέρα" από αυτό που σχεδιάζαμε
Να μην τολμάμε να κοιτάξουμε κάτω
Να αγκαλιαζόμαστε
Να φιλάμε ο ένας τους ώμους του άλλου
Και να κρατιόμαστε γερά
Να τραγουδάμε με δικό μας ρυθμό
Να δημιουργούμε από το τίποτα
Να μην αρκεί αυτό, κι όμως να αρκούμαστε σε ό,τι μας είναι αρκετό
Να περπατάμε δίπλα-δίπλα
Να κρατιόμαστε στην ανάβαση
Να γελάμε δυνατά 
Να μην τρέμουμε την κατάβαση
Να τρέμουμε από το κρύο και να σκεπάζουμε τα γόνατα πιο τρυφερά 
Να διαβάζουμε και να φτιάχνουμε ιστορίες
Να λένε οι άνθρωποι και να εννοούν τα ίδια τους τα λόγια
Να εννοούν τα λόγια, μα πάνω απ'όλα να εννοούν τ' αγγίγματα
Και να κοιταζόμαστε θαυμάζοντας το θέαμα

Όλα όμορφα. Όλα καλά. Θα ορκιζόμουν ότι τα πράγματα κυλούν. Χωρίς επιρρήματα. Ότι απλώς κυλούν. Κι αυτό το "απλώς" μαρτυράει ότι όλα είναι πιο απλά από ποτέ.
Και; Δεν υπάρχει κάτι προς σύνδεση. Δεν υπάρχει κάτι πίσω από αυτό. Παράξενο να μην υπάρχει σκηνή, να μην υπάρχει αυλαία. Παράξενο. Κι όμως, κοίτα πως αλλάζουν οι καταστάσεις. Τα σκηνικά χάνονται, τα κοστούμια αλλάζουν νούμερο και σώματα, τα σώματα αλλάζουν μυρωδιές, οι λάμπες φωτίζουν με άλλη ένταση πια στους δρόμους, το τρένο κάνει λιγότερο θόρυβο, η πίεση στη βρύση άλλαξε κι αυτή, και τα παγάκια ακόμα.. σαν να αργούν περισσότερο να παγώσουν μου φαίνεται..

Κι όσο τα πάντα κυλούν και όλοι προχωράμε ακούγοντας μουσική, κάτω απ'τον ήλιο που δεν μας καίει πια, με στόχο να φτάσουμε τη θάλασσα μες το φθινόπωρο..
Όσο θα μας περιβάλλουν τα πιο ήρεμα χρώματα..
Όσο οι λέξεις που διαβάζω δεν μου φέρνουν στο μυαλό τίποτα παλιό..
Όσο κι αν φτιάχνουμε αναμνήσεις με καινούριους ανθρώπους.. (αναμνήσεις ωραίες, της στιγμής)
Κι όσο τα ερωτηματικά εξαφανίζονται από το μυαλό μου γιατί έχω πάψει να σκέφτομαι 32.000 πράγματα/δευτερόλεπτο..

Ένα ολόκληρο φεγγάρι.
Αναρωτιέμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που έδωσα λίγη παραπάνω σημασία στο φεγγάρι. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Θυμάμαι μόνο τον εαυτό μου να λατρεύει με ευλάβεια τα αστέρια. Όλα όσα πιάνει το μάτι κλεφτά στον ουρανό της πόλης και άλλες τόσες χιλιάδες κι εκατομμύρια στην παραλία ανάμεσα σε άμμο, θάλασσα και ουρανό. Και κάθε φορά θυμάμαι, όταν έψαχνα το φεγγάρι αυτό απουσίαζε. Δεν το παρατηρούσα κάθε φορά, αλλά όταν ήθελα να το παρατηρήσω, θυμάμαι έλειπε.
Κάπως έτσι, σταμάτησα να ψάχνω το φεγγάρι.

Κάτι.
Σήμερα αλήθεια κάτι μ'έπιασε. Έμαθα ότι έχει πανσέληνο και δέθηκε κόμπος το στομάχι μου. Είπα "τελειώνω αυτές τις δέκα σελίδες και θα βγω έξω". Στην σελίδα 134 σηκώθηκα. "Ας δούμε τι Πανσέληνος είναι αυτή και φέτος.." αυτό είπα στην συγκάτοικό μου και βγήκα στο μπαλκόνι. "Φέτος".. γιατί φέτος; είχε τόσα ολόκληρα φεγγάρια ο χρόνος, γιατί απόψε; Και βγήκα, μα το φεγγάρι πάλι δεν ήταν πουθενά. Γιατί κάθε φορά που το ψάχνω λείπει; Σήμερα νιώθω ότι μου λείπει το φεγγάρι. Έχει πολλά σύννεφα. Κάνει και ψύχρα. Έχω βάλει την ζακέτα και το περιμένω. Δεν έχω σταυρώσει τα χέρια μου στο στήθος, δεν θέλω να προστατευτώ, θέλω απλώς απόψε να καθίσω στο μπαλκόνι, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να πιω λίγο κρασί και να δω το φεγγάρι. Ακόμα τίποτα. Έπιασα να σηκώσω τις τέντες μήπως βγει και το χάσω. Γιατί τρέμω; Πίνω μια γερή γουλιά κρασί και ανάβω το τσιγάρο. Το τρέμουλο άρχισε να γίνεται πιο ήπιο, ο κόμπος στο στομάχι μου άρχισε να χαλαρώνει και θα ορκιζόμουν ότι τα σύννεφα άρχισαν να γίνονται διαφανή!

Καπνίζεις πολύ.
Δεν είναι συχνό φαινόμενο, αλλά συμβαίνει. Ίσως μια φορά το δίμηνο. Κάποιες εποχές συμβαίνει λιγότερο συχνά, κάποιες άλλες περισσότερο. Δεν μπορώ όμως να απαντάω σε τέτοιες διαπιστώσεις. Αισθάνομαι άβολα. Τις τελευταίες μέρες κατάλαβα πως ωω ναι! υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από την βαρεμάρα. Είναι να αισθάνεσαι άβολα. Να νιώθεις άβολα με κάποιον, να νιώθεις άβολα με μία σκηνή που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου χωρίς την άδειά σου, με μία κουβέντα που ακούς τυχαία ή με μία κτητική αντωνυμία που ακολουθεί ένα όνομα που θα ορκιζόσουν πως ήταν δικό σου. Μα τίποτα δεν είναι και λες, ας είναι κι έτσι, ποιος αγκαλιάζει ποιον αυτό το βράδυ, αλήθεια; Αυτό ας έχει σημασία. Και ο κόσμος όλο θέλει να ρωτάει κι όλο ξεχνάει να βάλει ερωτηματικά και κοίτα πόσο εύκολα γίνονται οι ερωτήσεις γεγονότα στο μυαλό. Και να τες οι ιστορίες που παίρνουν σάρκα και οστά. Πόσο χρόνο χρειάζεται ένα μυαλό να φτιάξει μια ιστορία; Δευτερόλεπτα. Σίγουρα λιγότερο από τον χρόνο που θα διαρκέσει μια κουβέντα με ερωτηματικά, τελείες και ένα φιλί για επιβεβαίωση.

Να μου μιλάς.
Και να με ρωτάς, και να μην περιμένεις απαντήσεις, να κάθεσαι εκεί με κάθε αισθητήριο όργανό σου σε επιφυλακή να μην χάσεις ούτε μία λέξη ούτε ένα βλέμμα ούτε μία κίνηση των χεριών μου. Γιατί αυτή είναι η πιο δύσκολη ιστορία να πιστέψεις. Αυτή που λέει ο ένας όταν ο άλλος τον ρωτάει. Κι αν είναι αλήθεια είσαι τυχερός, κι αν είναι ψέματα κάποια στιγμή θα ξέρεις ποια ήταν η αλήθεια. Αλλά είναι αυτό το απαράβατο δικαίωμα που έχει ο καθένας μωρέ στην εμπιστοσύνη του άλλου στα λόγια του.. Κι αν στερήσουμε ο ένας από τον άλλον κι αυτό τι νόημα θα έχουν οι λέξεις μετά; και τα βλέμματα; και τα φιλιά; Γιατί ξέρεις.. Όλα είναι ελπίδα. Η ελπίδα ότι αυτός που έχεις απέναντί σου λέει μια αλήθεια πιο αληθινή από κάθε εικόνα που έχεις δει κι από κάθε ήχο που έχει διαπεράσει τα τύμπανά σου. Αν δεν την έχεις αυτήν την ελπίδα καλύτερα να κάνεις δυο βήματα πίσω και να φύγεις..

Κάπως έτσι σήμερα έμεινα να ψάχνω ένα φεγγάρι ολόκληρο μέσα στα τόσα σύννεφα.