Περιμένοντας στην Πειραιώς μού είναι δύσκολο να ξεχάσω πόσο τον αγαπώ αυτόν τον δρόμο. Είναι μάλλον που ξεκινάς με θέα την Ακρόπολη. Αν είσαι τυχερός και το ραντεβού σου είναι εκεί γύρω στις 8 θα νιώσεις ότι κατοικείς στην ομορφότερη πόλη του κόσμου. Είναι και το λιμάνι που ενώνεται με το κέντρο..

Λένε ότι για να έρθει το λεωφορείο που περιμένεις αρκεί να ανάψεις ένα τσιγάρο.
Ανάβω λοιπόν ένα ελπίζοντας ότι ισχύουν καμιά φορά όσα λέγονται.
Απέναντι στο πάρκινκ δύο σκυλιά γαβγίζουν σε μηχανάκια και ΙΧ πάντα κατ'επιλογήν. Κοιτάζω την άνοδο περιμένοντας να βρω το "κατ'επιλογήν" ΙΧ. Είναι αστείο ορισμένες φορές πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένα υψηλό iq.

Ένας νεαρός με μηχανάκι μού χαμογέλασε περνώντας. Του ανταπέδωσα ψιθυρίζοντας "πρόσεχε, θα πέσεις". Ποιος νοιάστηκε για τα λόγια;
Έχω μαζί μου ένα κουτί με τυροπιτάκια και σε μία χαρτοπετσέτα φύλλα δυόσμου απ'την γλάστρα μας για τα ποτά. Είναι φρέσκος, αλλά η μυρωδιά του μέσα στις τόσες μυρωδιές στο κεφάλι μου χάνεται απαλά σαν να κόπηκε πριν μια βδομάδα.

Νιώθω αφάνταστα τυχερή όταν το shuffle αποφασίζει να μου θυμίσει τις 4 εποχές.
Η Άνοιξη. Πότε την ζήσαμε τελευταία φορά; Και πότε νιώσαμε αυτό το "για πάντα" που ορκίζεται ότι χαρίζει μες την ουτοπία του ένα Καλοκαίρι;
Το τσιγάρο τελειώνει γρήγορα. Ίσως έκανα λάθος στην δοσολογία του καπνού.
Κοιτάζω απέναντι στο κουβούκλιο ενός security. Το τζάμι είναι καθρέφτης, αλλά θα ορκιζόμουν ότι κοιτάζω τον άνθρωπο που είναι μέσα κατευθείαν στα μάτια.
Αναρωτιέμαι πόσο έντονο μπορεί να γίνει το βλέμμα του ενός όταν αμφιβάλλει αν ο άλλος τον κοιτάει πίσω.

Συνειδητοποιώ ότι κάνω μόλις 7 λεπτά να καπνίσω ένα τσιγάρο. Είναι περίεργο να συνειδητοποιείς ότι κάτι τελειώνει πιο γρήγορα απ'ότι περίμενες. Θέλω να πω, ξέρω πως περίεργο είναι και όταν αρχίζει κάτι χωρίς καλα-καλα να το καταλάβεις, απλώς σ'αυτήν την περίπτωση έχεις ολόκληρη συνέχεια να το συνειδητοποιήσεις.

Και είναι που το Φθινόπωρο πάντα το καταλαβαίνεις ότι ξεκινάει. Είναι η βαθιά ανάσα που παίρνεις στην αρχή του, σχεδόν μηχανικά, σαν να στοχεύεις σε βουτιά μεγαλύτερη από τις καλοκαιρινές. Σαν να έχεις σκοπό να κάτσεις στον βυθό σχεδόν αιώνια ή έστω μέχρι να βγάλεις άκρη και να ξεδιαλύνεις τι κρατάς από 'κει κάτω και τι αφήνεις πίσω.

Σταματάω τη μουσική. Το τσιγάρο τελείωσε μα το λεωφορείο δεν φάνηκε ακόμη. Ανοίγω την χαρτοπετσέτα, παίρνω δυο φύλλα δυόσμου και τρίβω τα δάχτυλά μου. Ενώ φέρνω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου συνειδητοποιώ πως για δες.. Είναι σαν να μην κάπνισα ποτέ! Ούτε που το κατάλαβα για πότε χάθηκε η μυρωδιά..