Νιώθοντας πως θέλω να σβήσω χίλια τσιγάρα σε χίλια διαφορετικά τασάκια, σε χίλιες διαφορετικές χρονικές στιγμές που θα ενώνονται σε μία και θα δίνουν άθροισμα ένα 24ωρο.
Δεν είναι το εφικτό που με ταλαιπωρεί, είναι το ανέφικτο. Είναι αυτά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει και τα παραλείψαμε. Συνήθως κάπως έτσι γίνεται.

Θα ορκιζόμουν ότι όλα θα ήταν καλύτερα αν τελείωναν οι λέξεις. Εννοώ, οριστικά. Να μην είναι τίποτα πια. Να μην σημαίνουν τίποτα πια. Ούτε το τυπικό τους νόημα να μην έχουν. Να είναι απλώς ένας ακόμα θόρυβος της πόλης. Γιατί αυτό με κάνει κι αμφιβάλλω. Γιατί όχι τα σώματα; ή τα μάτια; Γιατί να μην είναι ποτέ αυτά αρκετά να γράψουν ιστορία; Γιατί πάντα ο τύπος υπερτερούσε της ουσίας; Ξέρω, αυτό κάνω. Δεν είπα κάτι αντίθετο από τα γνωστά. Απλώς δεν θέλω να το κάνω πια, θέλω τώρα να πω το "αντίθετο". Κι αν με ρωτούσες "τι θα ήθελες να κάνεις τώρα;", θα σου απαντούσα αμέσως με δυο ρήματα, 1.  "κοιτάζω" και 2. "αγγίζω". Κι αν θέλω πάντα να ακούω ομιλίες, πάντα θα θέλω κι όλους αυτούς να σωπαίνουν και  να μένουν με μάτια ορθάνοιχτα σαν γιγαντιαία ψάρια που ψάχνουν δεξιά κι αριστερά να διαγράψουν μια πορεία χωρίς να συναντά ποτέ το ένα το άλλο, χωρίς να διακρίνουν το βάθος ίσως. Ω θεε μου, τι ευτυχία θα ήταν!  Ίσως, δεν γνωρίζω. Και να γνωρίζω άλλωστε τι νόημα έχει; δεν θα το βίωνα ποτέ. Το συναίσθημα του ανέφικτου μας κατακλύζει στο οτιδήποτε, το πιο ανώφελο, χαζό και ανούσιο σενάριο γίνεται εμμονή επειδή απλώς και μόνο παραμένει ανέφικτο, ουτοπικό κι ονειροπόλο. Και πάλι.. και τι μ'αυτό;

Τι θα μου ζητούσες αν απαιτούσα να μου ζητήσεις κάτι; Τι θα μπορούσες να πεις άραγε όταν δεν μπορείς να πεις ότι θες να μείνω μέχρι το επόμενο πρωί; 

Χάσαμε τα πιο όμορφα μας ελαττώματα όταν σταματήσαμε να κοιτιόμαστε στα μάτια. Τα πιο όμορφα και πιο αθώα λάθη που θα κάναμε τώρα είναι βαρίδια καμωμένα μόνο για να μας μας τραβάνε στον πάτο. Έναν πάτο που ακόμα αμφιβάλλουμε αν υπάρχει. Κι εγώ σου λέω, μωρό μου, θα πέφτουμε δίχως μέτρο σε έναν πάτο που θα υπάρχει πάντα μα δεν θα τον αντικρίζουμε ποτέ. Θα πέφτουμε δίχως όριο. Γιατί αυτό μάθαμε να κάνουμε καλύτερα. Ξεχαστήκαμε στην πτώση και δεν πιανόμαστε πια από πουθενά. Ούτε μεταξύ μας. Μόνο πέφτουμε καπνίζοντας το τελευταίο μας τσιγάρο και πίνοντας μια ακόμη γουλιά από εκείνο το ποτό που πάντα θα υπάρχει στο κομοδίνο πλάι μας, λες και το χρειαζόμαστε περισσότερο από το χέρι ο ένας του άλλου. Και τι μας νοιάζουν διάολε όλα αυτά όταν ξέρουμε καλά ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα γίνουμε χίλια κομμάτια; μα δεν με ακούς καν. 

Κι ούτε ξέρω κι εγώ τι θα ζητούσα τώρα που νιώθω πως χάσαμε τα πάντα. Γιατί καμιά φορά τα πάντα γίνονται πιο τίποτα από το πιο αχόρταγο τίποτα του κόσμου όλου. Κι αν καμιά φορά αγγιχτούν κατά λάθος στο κρεβάτι τα ακροδάχτυλά μας μεταξύ τους, θα 'ναι λάθος ασυγχώρητο γιατί θα μας παγώνει το κενό περισσότερο κι από το πιο μεγάλο ποτάμι που πέφτει στα νερά που κολυμπήσαμε φέτος το καλοκαίρι το βράδυ μιας Τετάρτης. 

Θέλω πριν φύγει ο Αύγουστος να κομματιάσω αυτό το καλοκαίρι σε χίλια κομμάτια. Αναρωτιέμαι ακόμα με το μαχαίρι στα χέρια αν βγαίνουν οι στιγμές σε ένα τέτοιο νούμερο..