Μία αδιάφορη βραδιά.
Δεν κρίνεται από το αν περνάς καλά ή όχι. Ίσως από το αν όπως και να περνάς δεν θα σε ενοχλούσε να τελείωνε ανα πάσα στιγμή. Κι αυτό δεν είναι διόλου άδικο για κανέναν. Αν πηγαίνεις στα αγαπημένα σου μέρη πώς μια βραδιά μπορεί να είναι αδιάφορη; Ξέρεις, τα αγαπημένα μέρη γίνονται αγαπημένα είτε λόγω των στιγμών που έχεις περάσει σ' αυτά είτε λόγω εκείνων που θα ήθελες να έχεις περάσει σ'αυτά. Σε δύο μαγαζιά σκέφτεσαι διαφορετικές στιγμές. Κοιτάς ένα κάδρο και λες αυτό το είχαμε σχολιάσει έτσι ή αλλιώς, εκείνη η γωνία θα ταίριαζε υπέροχα με αυτήν την εικόνα και φτιάχνεις ξανά στο μυαλό σου δέκα περασμένες βραδιές κι άλλες τόσες καινούριες. Είναι όλα όμορφα απλώς να.. δεν περνάς χρόνο με "εκείνους" τους ανθρώπους.
Κάποια στιγμή βγήκα με το ποτό βιαστικά έξω από το μαγαζί. Κάθισα λίγο στο πεζουλάκι απ' έξω. Η μουσική ακουγόταν στη σωστή ένταση. Περνούσαν διάφοροι από μπροστά μου, ενώ εγώ κοιτούσα απέναντι τα κατάρτια των πλοίων και σκεφτόμουν την τελευταία φορά που βρέθηκα στο ίδιο πεζούλι. Ήταν έναν και χρόνο πριν. Σε μία τόσο αδιάφορη βραδιά το να βρίσκεσαι με έναν από "εκείνους" τους ανθρώπους που σε κάνουν και γελάς χωρίς σταματημό είναι ευεργεσία. Έβγαλα το κινητό και πήρα τηλέφωνο. Ήθελα να επιβεβαιώσω ότι υπάρχει κάτι σταθερό σε πράγματα που πιστεύω. Πήρα την Ε. και της είπα για το βράδυ εκείνο τις απόκριες που είχαμε ξεπαγιάσει απ' το κρύο μα περνούσαμε οι δυο μας έξω καλύτερα απ' ό,τι όλο το μαγαζί, το γέλιο μας άλλωστε ακουγόταν περισσότερο απ'οτιδήποτε. "Ήταν πραγματικά πολύ τέλεια!"

Πολυτέλεια.
Πολυτέλεια είναι να είσαι με τον άνθρωπο που θες την στιγμή που θες στο μέρος που θες. Και ω ναι! Είναι πολυτέλεια μεγαλύτερη κι από τα κρόσσια των 3000ευρώ στα ριχτάρια της γυναίκας του Τσοχατζόπουλου. Γιατί ξέρεις, υπάρχει μόνο ένα πράγμα πιο δύσκολο από το να βρίσκεσαι με τον άνθρωπο που θες.. να βρίσκεσαι με τον άνθρωπο που χρειάζεσαι την στιγμή που τον χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ. Και ξέρω, μπορεί να είναι τελείως αντιεπιστημονικό, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχουν άνθρωποι που χρειαζόμαστε όπως το φαγητό ή το νερό πολλές φορές. Είναι που ο οργανισμός μας αναζητάει την παρουσία συγκεκριμένων ανθρώπων σε συγκεκριμένες στιγμές γιατί απλώς αυτές τις στιγμές δεν θα μπορούσε να τις ζήσει με κανέναν άλλον στο πλευρό του. Είναι που κανένας οργανισμός δεν μπορεί να ζήσει συμβιβαστικά, εμείς μπορούμε εξαιρετικά αντιθέτως! Και είναι γαμώτο που μερικές από αυτές τις στιγμές το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελπίζουμε ότι και ο άλλος οργανισμός μάς χρειάζεται στο πλευρό του, όπως ο δικός μας εκείνον, και αν είμαστε τυχεροί να το επιβεβαιώσουμε με ένα τηλέφωνο ή ένα μήνυμα, μια κουβέντα από 'κείνους.

Εκείνοι.
Δεν μπορείς να το προσδιορίσεις μέχρι να έρθει η στιγμή να σου ζητηθεί. Θέλω να πω, μπορεί φαινομενικά να σκέφτεσαι τον Χ ή τον Ψ, αλλά αν θες να μοιραστείς με τον Θ την πιο κρίσιμη στιγμή της βραδιάς τότε τα "φαινομενικά" ξεχνιούνται και αφήνονται στην άκρη. Η σημασία του να ξέρεις τι χρειάζεσαι στην παρούσα φάση είναι μια ολόκληρη διαδικασία που καταρρίπτεται με ένα τραγούδι, ένα κάδρο, ένα χυμένο ποτό στο πάτωμα και ένα τσιγάρο σβησμένο στο τασάκι.
Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα είναι εφικτό το να βρισκόμαστε εκεί που θέλουμε και μας θέλουν.. Οι αναμνήσεις με ανθρώπους που είναι ακόμα στις ζωές μας αλλά από κάποια απόσταση είναι ό,τι πιο εξοργιστικό μπορεί να συμβεί στο ανθρώπινο μυαλό. Γιατί ενώ θέλει και ξέρει ότι μπορεί να τις ζήσει, τελικά όχι.. δεν μπορεί.

Να σκεφτώ μια ιστορία και να με πάρει ο ύπνος. Αυτό να κάνω.