Θυμάμαι την πρώτη φορά που παρατήρησα ότι τα σύννεφα κινούνται κι αυτά, ξέρεις.. Ήταν σε μία από τις βόλτες μας με τον Σ. στην Πειραϊκή. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι και είχαμε απέναντί μας την θάλασσα. Αρχίσαμε να μιλάμε για σχέδια, λέγαμε για το καλοκαίρι που έφευγε και για τον χειμώνα που έρχεται. Που θα πάμε, με ποιον και για πόσο, ποιους θα συναντήσουμε τυχαία ή και όχι τόσο τυχαία, με ποιους θα μιλήσουμε ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο, με ποιους όχι αν και θα πεθαίναμε για ένα "Ναι" τους στο ακουστικό, με ποιον θα ξενυχτούσαμε τα βράδια χωρίς να θέλουμε να ξημερώσει, που θα μας βρουν τα πρωινά που θα 'ρθουν.. Ώσπου σταματήσαμε να μιλάμε.
Κοίταξα τον ουρανό μέσα στην σιωπή. Κοίταξα πρώτη φορά ψηλά και όχι απέναντι. Και είδα τα σύννεφα. Τα είδα όπως δεν τα είχα δει ποτέ. Τα είδα να κινούνται, να χορεύουν σχεδόν. Κινούνταν από τα δεξιά προς τα αριστερά, όπως τα καθοδηγούσε ο αέρας με ήρεμες στοχευμένες κινήσεις. Άλλα ήταν λευκά, άλλα πιο γκρι. Το θέαμα δεν είχε μεγάλη διαφορά από τα καράβια στην θάλασσα. Μέχρι και τα χρώματα ήταν σχεδόν ίδια. Χαμογέλασα. Το θυμάμαι ότι χαμογέλασα και μετά κοίταξα πάλι την θάλασσα με περισσότερη ηρεμία αυτή τη φορά. Περισσότερη από ποτέ.

Προχθές βράδυ, πριν βγω, ρώτησα τον πατέρα μου αν θα βρέξει. Μου είπε δεν ξέρω, βγες στο μπαλκόνι και κοίτα τα σύννεφα.. Τα σύννεφα, όταν φέρνουν βροχή, έρχονται από την Σαλαμίνα.
Θυμήθηκα ότι εκείνο το απόγευμα, όταν γύρισα σπίτι από την Πειραϊκή, έβρεξε. Θυμήθηκα που συμφωνήσαμε με τον Σ. ότι φθηνά την γλιτώσαμε. Στάθηκα λίγο να θυμηθώ από που έρχονταν τα σύννεφα εκείνη τη μέρα, για που έτρεχαν.. Και κοίτα να δεις! Έρχονταν απ'την Σαλαμίνα! Ήθελα απεγνωσμένα να το μοιραστώ με τον Σ. "Τα σύννεφα έρχονται και σήμερα απ'την Σαλαμίνα. Θα βρέξει, πάρε ομπρέλα."

Μίλησα με την Ε., της είπα για την θεωρία του πατέρα μου. Μου είπε ότι στο παλιό μπαλκόνι τους που έβλεπαν όλον τον Πειραιά και την Αθήνα οι καταιγίδες όντως έρχονταν απ'την Σαλαμίνα. Ένιωσα μια βαθιά ανακούφιση, λες και αποδείχθηκε κάτι που πάσχιζα να επιβεβαιώσω χρόνια. Να φανταστείς ότι το είχα μάθει μόλις λίγες ώρες πριν.

Όταν βγήκα έξω είδα ότι τα σύννεφα έρχονταν απ'την Αθήνα. Πήρα μαζί μου την ομπρέλα μου πιστεύοντας άλλη μια φορά στο "ποτέ δεν ξέρεις"..
Τελικά δεν έβρεξε ποτέ.

Γυρνώντας σκεφτόμουν πόσο δύσκολο είναι τελικά να εμπιστευτείς αυτά στα οποία ο ίδιος πιστεύεις. Θέλω να πω, χωρίς αυτά τα "έξτρα".. χωρίς αμφιβολίες, χωρίς τις κρυφές ελπίδες μιας τραγωδίας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από την επιβεβαίωση μιας φοβίας για πραγματικότητα. Είτε αυτή είναι εμμονή είτε μια απλή πιθανότητα. Άλλωστε, και τι δεν αποτελεί πιθανότητα; Και είναι εξαιρετικά χρονοβόρο το να μην σκέφτεσαι. Είναι εξαιρετικά χρονοβόρο και επώδυνο το να δρας και να αντιδράς έτσι απλά. Απλά, χωρίς να κρατάς τίποτα. Πώς γίνεται να μην κρατάς τίποτα; Αλήθεια, γίνεται; Θέλει δουλειά. Δουλειά που την κάνει ένας μόνος του. Ο άλλος μάλλον τελικά χρειάζεται απλώς και μόνο για να αποδειχθεί, ότι η δουλειά έχει όντως γίνει σωστά και ολοκληρωτικά.