Όταν βρίσκομαι σε χώρους με πολλή φασαρία το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι τι θα ήθελα να πω σ'αυτόν που βρίσκεται δίπλα μου με την πεποίθηση ότι δεν θα μ'ακούσει με την πρώτη φορά.
"Σε θέλω"
"Δεν μπορώ"
"Συγγνώμη"
"Να φύγεις"
"Παράτα με"
Δεν ξέρω γιατί μου έρχεται αυτή η σκέψη πρώτη στο μυαλό. Ίσως γιατί μέσα στην πολλή φασαρία ακούω τις σκέψεις περισσότερο από ποτέ. Είναι αυτό που συμβαίνει στα μέρη με πολύ δυνατή μουσική και πολύ κόσμο.. οι ήχοι είναι τόσο έντονοι που καμιά φορά νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε απόλυτη ησυχία. Και που λες, αυτό που θα έλεγα την πρώτη φορά, θέλω ίσως να τεστάρω αν θα το έλεγα και δεύτερη.. Γιατί ό,τι πεις, το είπες, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω, από την στιγμή που η σκέψη γίνει λέξεις και πάρει ήχο για να ταξιδέψει στο αυτί του άλλου έχει φύγει απ'τα χείλη σου. Δεν την ελέγχεις πια. Δεν ξέρεις που θα καταλήξει.. Τι θα προκαλέσει εκεί που θα καταλήξει. Υποθέτεις, πάντα υποθέτεις, αλλά και πάλι δεν ξέρεις. Και μάλλον συνήθως μετράω τα λόγια μου γιατί δεν ξέρω αν υπάρχουν πράγματα που μετάνιωσα ξεστομίζοντάς τα.. Απ'την άλλη ίσως μετρώ πολύ και με τέτοια ένταση για να γίνει σωστά το μέτρημα που πολλές φορές χάνω τις στιγμές εξόδου, τις κατάλληλες εκείνες στιγμές για να πεις εκείνο ή το άλλον στον Άλλον, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και αναρωτιέμαι τελικά τι είναι προτιμότερο.. για τους άλλους και για μένα. Πληγώνεσαι από λόγια - και πόσο τελικά μπορείς να πληγωθείς από κάτι που δεν έχει φυσική υπόσταση - μα ακόμα δεν μπορώ να κρίνω αν προτιμώ να ζω μ'αυτές τις "Στιγμές Εξόδου" που έμειναν ανεκμετάλλευτες στην πλάτη ή ξεφορτώνοντας τες. Γιατί πόσο μπορείς να προχωράς κουβαλώντας;

Όταν βρίσκεσαι ξαπλωμένος δίπλα σε έναν άνθρωπο είναι η πιο ανάλαφρη στιγμή σου μαζί του. Δεν είναι ούτε η αγκαλιά ούτε το σεξ ούτε η κουβέντα. Το να ξαπλώνεις με κάποιον είναι η πιο ήρεμη κατάσταση που μπορεί να σου συμβεί μαζί του. Ίσως γιατί δεν περιλαμβάνει το παραμικρό είδος κίνησης. Απλώς ξαπλώνεις. Και κάθεστε εκεί. Χωρίς καν να ακουμπάτε ο ένας τον άλλον καμιά φορά. Αυτή είναι μία από τις σημαντικότερες "Στιγμές Εξόδου". Και σου λέω, λοιπόν, το εξής. Αν όχι εκεί, τότε πότε; Γιατί εκεί μετράνε τα λόγια περισσότερο από ποτέ. Σαν να μπλέκουν στα σεντόνια τα γράμματα που προφέρονται και να γίνονται λέξεις και φράσεις ανάμεσά τους που κυλάνε στο κρεβάτι μαζί σου. Και ό,τι κυλάει, σημαίνει ότι προχωράει ομαλά.

Όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι στιγμιαία σκέφτομαι τι μπορεί να συμβαίνει έξω από τους τέσσερις δικούς μου τοίχους. Και τότε συνειδητοποιώ το χάος του ανθρώπινου μυαλού. Γιατί γνωρίζει εκατοντάδες ανθρώπους, φτιάχνει αναμνήσεις με δεκάδες από αυτούς και θέλει κολασμένα να φτιάξει αναμνήσεις με άλλους τόσους και κάθε που πέφτει στο κρεβάτι τολμάει να σχηματίσει και μια νέα ιστορία ή να ανακαλέσει μία ακόμα ανάμνηση και να δημιουργήσει ένα νέο σενάριο. Και είναι δύσκολο ξέρεις να μιλάμε για πραγματικά σενάρια όταν δεν έχουν ενημερωθεί για τους ρόλους τους και οι δυο πρωταγωνιστές. Γι'αυτό και είπα να σταματήσω να κάνω σενάρια, μήπως και σταματήσει να πονάει το μυαλό μου από τα "μπορεί και να". Γιατί μέχρι το "μπορεί και να είναι" να γίνει "είναι" και το "μάλλον γίνεται.." να γίνει "έτσι έγινε", μέχρι τότε το "τώρα" θα έχει γίνει "πολύ πριν". Και ξέρεις ποιο είναι το κακό με το "πολύ πριν"; ότι δεν πρόκειται να αλλάξει με όλα τα "τώρα" του κόσμου. 

Κι έτσι χάθηκαν οι μεγαλύτερες "Στιγμές Εξόδου".




*


Χθες βράδυ προσπαθούσα πάρα πολύ να κοιμηθώ. Προσπαθούσα πάρα πολύ.
Όταν σταμάτησα να προσπαθώ, απλώς κοιμήθηκα και ξύπνησα σήμερα το πρωί.


*