Γνώρισα κάποιον που έχει το όνομά σου. 
Περίεργο. Δεν περίμενα ότι θα γνώριζα κάποιον με το όνομά σου τόσο σύντομα. Πάνε δυο χρόνια σωστά. Δεν είναι σύντομα; Μα πώς; Θα ορκιζόμουν ότι το δυο χρόνια πριν έγινε χθες. 

Διάβασα ξανά το βιβλίο που μου χάρισες.
Οι ιστορίες δεν έχουν το ίδιο νόημα πια. Περίεργο γιατί πόσο διαφορετικό νόημα μπορεί να πάρει μία ιστορία; Τις διάβασα όλες προσεκτικά, μία προς μία. Όπως τις έλεγες εσύ. Και είδα όλα όσα δεν έβλεπα όταν μου τις διάβαζες εσύ. Το κόκκινο κασκόλ της Μ. είναι απλώς ένα κασκόλ σε κόκκινο χρώμα. Τι να δηλώνει άραγε; Ότι μάλλον της Μ. της αρέσει πολύ το κόκκινο χρώμα. Ή απλώς ότι ήταν το μόνο που μπορούσε να πάρει στην συγκεκριμένη τιμή. Το κόκκινο κασκόλ μου έχω να το φορέσω χρόνια. Δύο.

Μου είπαν "Αυτό το τραγούδι είναι γραμμένο για σένα".
Να που δεν άντεξα. Το μετάνιωσα, αλλά δεν άντεξα. Ήταν το διάλειμμα που δικαιούμαι να έχω μία φορά στους 6 μήνες πια - έχω ανεβάσει τον πήχη βλέπεις. Και είπα κατηγορηματικά "Όχι!". Το ξεστόμισα. Από μέσα μου έπαιξα εκείνον τον υπέροχο διάλογο με την μορφή ενός ατελείωτου μονολόγου. Χωρίς αναπνοές χωρίς τελείες ή κόμματα, έτσι ατελώς.. όπως ακριβώς μιλούσαμε. Ασταμάτητα. Μα δεν έβαλα σημεία στίξης - ούτε ένα! - και μαζί μ' αυτά παρέλειψα και όλες τις εκφράσεις συναισθημάτων. Πήγαμε σε ένα μικρό καφέ στο κέντρο, καθίσαμε σε μία γωνία. Μου κράτησες τα χέρια και μου είπες "αυτό το τραγούδι, είναι γραμμένο για σένα". Είπα "ναι. είναι.", κατηγορηματικά.

Όταν βλέπω τα μάρμαρα στην Ακαδημία νιώθω μια ζεστασιά. 
Περπατάμε. Αυτό.

Θα κάνω αίτηση να αλλαχθεί η είσοδος της πολυκατοικίας.
Δεν ξέρω γιατί με μελαγχολεί τόσο πολύ η στιγμή που βάζω το κλειδί στην εξώπορτα. Όπως μου φαίνεται αιωνιότητα η ώρα που περιμένω το ασανσέρ να κατέβει από τον όροφο που είχε σταματήσει ο τελευταίος ένοικος. "Ώρα που κρατάει δευτερόλεπτα έχεις ξανά ακούσει;", αναρωτιέμαι τα ίδια πράγματα που αναρωτιόσουν κι εσύ. Για διαφορετικούς λόγους. Εμένα μου φαίνεται αφόρητο το να περιμένω ένα ασανσέρ σε μία παγωμένη είσοδο πολυκατοικίας που δείχνει ξένη εντελώς ξαφνικά.


Φταίνε τα βράδια. 
Όταν έχεις ζήσει τέτοια βράδια, δεν μπορείς να συμβιβαστείς με το πιο γεμάτο φως του πιο ζεστού Ήλιου όλων των γαλαξιακών συστημάτων. (Π. , καλά το είπα; )