ιδανικός κόσμος * Πράξη 3η
1:27:00 π.μ.
1:27:00 π.μ.
πού πάμε; -πίσω και δυτικά
5:37:00 μ.μ.Σπάνιες οι φορές που είναι επιτακτική η ανάγκη να υπακούσεις στο πρώτο κουδούνισμα του ξυπνητηριού. Σήμερα ήταν. Δυστυχώς. Ένα τόσο όμορφ...
5:37:00 μ.μ.
Σπάνιες οι φορές που είναι επιτακτική η ανάγκη να υπακούσεις στο πρώτο κουδούνισμα του ξυπνητηριού. Σήμερα ήταν. Δυστυχώς. Ένα τόσο όμορφο Σάββατο –ένα Σάββατο βασικά, σκέτο- κι εγώ έπρεπε να προλάβω το τρένο να στείλω δέμα στην Αθήνα.. Για πότε σηκώθηκα, ετοιμάστηκα, πήρα το λεωφορείο, ούτε που το κατάλαβα!
Δεν ήθελα να φορέσω γυαλιά σήμερα. Ήθελα να δω τι λέει η πόλη χωρίς φίλτρο.
Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο άβολη είναι η στιγμή που σταματάει το λεωφορείο –στάση, φανάρια, ταξιτζής- και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ό, τι υπάρχει στην παρούσα φάση πίσω απ’ το τζάμι. Είναι η στιγμή που εσύ μένεις στατικός, σχεδόν γυμνός, και η ζωή απ’ έξω συνεχίζεται. Πότε ο μηχανόβιος που πάλι ξέχασε το κράνος, πότε το παιδί στο πίσω κάθισμα του διπλανού αμαξιού που φωνάζει «φτάνουμε;;», πότε αυτός ο κάποιος που ζητάει ελεημοσύνη, πότε κενό. Και είσαι εσύ που μέσα σου φωνάζεις
«Έλεος, προχωρήστε επιτέλους!»
Δεν αντέχουμε οι άνθρωποι την ‘έκθεση’ ε; είναι που δεν έχεις τίποτα να πεις.. Εγώ σήμερα το ένιωσα, ξέρεις. Μα τα αντανακλαστικά μου έδρασαν εγκαίρως και έσκασα ένα χαμόγελο στην κοπέλα που με κοίταζε απ’ το ταξί. Ικανοποιητικό.
«Ξέρεις τι σκέφτηκα; Να βυθιστώ για λίγο στο άγνωστο..»
Ήταν περίεργο το πρωινό, και είπα να ενδώσω στο μυστήριο του καιρού. Σταθμός-παράδοση-επιστροφή. Όχι, απ’ την συνηθισμένη διαδρομή. Δεν πήρα λεωφορείο.
«Ας το πάρω με τα πόδια να δω τι κρύβεται πίσω απ’ όλη αυτή την παρακμή»
Και έζησα για λίγο στον «δυτικό κόσμο» της Θεσσαλονίκης. Πόσο ειρωνικά προσδιοριστική φράση.. Μα εννοώ γεωγραφικά δυτικό. Άνθρωποι. Όλοι μαζί, και όλοι μόνοι. Άλλοι περπατούν σκυμμένοι σκεφτικοί, άλλοι σου κλείνουν το μάτι, άλλοι σε μικρά «παράνομα» καφενεία, πίνουν και ξεχνάνε. Και είναι κι εκείνοι που φωνάζουνε «ΔΟΥΛΕΙΑ», όχι δουλεία.. αυτό είναι 'προσόν' του «δυτικού κόσμου», εδώ δουλειά! Ένας μελαψός άνδρας σέρνει πίσω του ένα.. κάρο. Τον ακολουθεί το βλέμμα πρώτο, και το σώμα, ακολουθεί δειλά κι αυτό.
Είναι περίεργο πόση
ομορφιά μπορεί να σου αποκαλυφθεί από ένα μικρό στενό της πόλης. Και είναι εκείνη η ομορφιά η διαφορετική, η ιδιαίτερη, που δεν μοιάζει διόλου με τα καθιερωμένα πρότυπα..
Την λέω «η Ομορφιά της Παρακμής» και την αγαπώ, ίσως λίγο περισσότερο απ’ την Άλλη.
«Αλήθεια, πού βρίσκομαι;»
Ξεχασμένα ξενοδοχεία, οι «πελάτες» τους, όμως, τριγύρω, σαν να περιμένουν τα εγκαίνια του ανακαινισμένου κτιρίου. Ελπίδες και αυταπάτες. «Με γυναίκες πας μανάρα μου;», κάποιος μου ψιθύρισε στ’ αυτί. Σαν να ‘ταν κάτι το αναμενόμενο, το φυσιολογικό, δεν υπήρξε αντίδραση από μέρους μου. Απλώς συνέχισα να περπατώ, και κοίταζα σαν την Αλίκη παλιές ακατανόητες πινακίδες και μεγαλεπήβολα κτίρια με σχέδια που γκρεμίστηκαν πρώτα απ’ αυτά.
«ΜΙΣΟΣ», γραμμένο σε τοίχο.
«Πώς μπόρεσες και το ‘γραψες; Εγώ ούτε να το προφέρω δεν μπορώ!»
..Δεν θέλω. Είναι αρρώστια! Τον καρκίνο τον λέω, τον συλλαβίζω. Είναι η «παλιαρρώστια» που λένε οι μερικοί, και δεν την αποδέχονται. Μα Αυτό.. γι’ Αυτό γιατί κανείς δεν βρήκε αντικαταστατή λέξη; Λαέ μου.. πώς το αποδέχεσαι; Είναι πιο άρρωστο από κάθε ιάσιμη και μη ασθένεια. Γιατί είναι σκοτάδι της ψυχής και του μυαλού. Και καλά το έγραψες Εσύ δίπλα σ’ αυτήν την πόρτα. Γιατί είναι κοινόβιο αυτό και είναι μυαλά που ζουν εκεί μέσα κλειδωμένα, και αυτό είναι το κουδούνι της οικείας τους. Έτσι, αμπαρωμένα πρόσωπα, συναισθηματικά και πνευματικά.
Δεν θέλω να κοιτάξω μέσα, γι’ αυτό τράβηξα μια φωτογραφία από μακριά.. γιατί το φοβάμαι αυτό το σκοτάδι. Δεν γλιτώνεις εύκολα απ’ Αυτό να το θυμάσαι. Είναι πιο δυνατό απ’ την Αγάπη, δυστυχώς. Και είδα τόσα, τόσους, άκουσα άλλα τόσα, και μόνο αυτός ο τοίχος με τρόμαξε πραγματικά.
Γυρίζω.
Γυρίζω.
Μα παίρνοντας τον δρόμο για το σπίτι, μου υποσχέθηκα τις μισές μέρες -ίσως και περισσότερες- να μην φοράω γυαλιά ηλίου.. για να βλέπω χωρίς φίλτρα την πραγματικότητα. Και κατάλαβα ότι εκεί, στων άλλων την «απαγορευμένη πλευρά», το γκέτο, εγώ ένιωθα ασφαλής μέσα στις ανασφάλειές μου.. Μα απομακρύνθηκα.
* Α, και ένας νεαρός που πούλαγε cd με ρώτησε τι ώρα είναι, και μου ‘πε «Καλημπέρα, κορίτσι!».
Ρε σεις.. χαμογελούν ακόμα οι άνθρωποι!
στοχ-εύχες-ατε. ΠΥΡ
1:37:00 π.μ.Επιτέλους μετά από πολύ καιρό, κοντά μια βδομάδα, βρήκα τον χρόνο να διαβάσω την εφημερίδα που είχα παραπεταμένη στο γραφείο εδώ και μέρες...
1:37:00 π.μ.
"20+11 πράγματα να κάνεις αυτή τη χρονιά" , πάρε μια γεύση..
* * *
Θα σε εκπλήξει πόσο μια μικρή λεξούλα αλλάζει αμέσως την ατμόσφαιρα
σε κάθε συναλλαγή σου με τον έξω κόσμο.
♦ Άλλαξε διαδρομές. Κάνε εσωτερικό τουρισμό,
κάθε μήνα να επισκέπτεσαι μια άλλη γειτονιά της πόλης.
♦ Κάτσε σ' ένα παγκάκι. Άναψε τσιγάρο.
Μην κάνεις τίποτα. Ακίνητος στο κέντρο της πόλης.
Βλέπεις μόνο τη ζωή γύρω σου να τρέχει βιαστικά. Απλώς κοίτα,
νιώσε, ένα τσιγάρο, δέκα λεπτά.
Ένα διάλειμμα μέσα στη μέρα τη χωρίζει, την κάνει μεγαλύτερη.
♦ Βρες ποια είναι η μεγαλύτερή σου εμμονή, ποτό,
ναρκωτικά, τσιγάρο, ψώνια, sex with strangers, ίντερνετ, και αντιμετώπισέ την.
Οι εξαρτημένοι δεν είναι γοητευτικοί τύποι.
♦ Προσπάθησε να μείνεις ζωντανός κι
αυτή τη χρονιά. Δεν είναι τόσο φυσικό όσο νομίζεις.
♦ Ξαναδιάβαζε τακτικά τα μηνύματα που έχεις αποθηκεύσει.
Σου υπενθυμίζουν ποιοι σου λείπουν, πότε πέρναγες πραγματικά καλά.
♦ Μάθε πώς να αγαπάς ξανά. Όχι, δεν είσαι πολύ μεγάλος για τέτοια.
από Φώτη Γεωργελέ [AthensVoice]
Το θέμα είναι...πόσα δίνεις(;)
έρωτας με διαφορά 5.0.4
12:24:00 μ.μ.Παρατηρώ τον εαυτό μου και βλέπω τώρα, τέσσερα χρόνια μετά , ότι είμαι διχασμένη. Διχασμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον έναν της έντασης, τ...
12:24:00 μ.μ.
Παρατηρώ τον εαυτό μου και βλέπω τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, ότι είμαι διχασμένη. Διχασμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον έναν της έντασης, του παρελθόντος και του μέλλοντος ταυτόχρονα, των ανθρώπων που γνώρισα και αυτών που θα γνωρίσω, των γρήγορων ρυθμών, της αέναης κίνησης και των πάντων, των έντονων φωνών και των ακόμα πιο έντονων αντιθέσεων, και τον άλλον... τον κόσμο του τώρα μου, αυτόν που μου χαρίζει πάντα αυτό που ψάχνω όταν δεν ξέρω καν τι επιθυμώ.. Είναι η ηρεμία, η γαλήνη, η ομορφιά της θάλασσας που σε κάθε στροφή του βλέμματός σου αντικρίζεις.. και είναι και οι άνθρωποι του παρόντος μου, αυτοί που γνώρισα και λες πως έμελλε να συναντηθούμε.
Ζω δυο ζωές.. μια στην Αθήνα και μια στην Θεσσαλονίκη. Πάνε τέσσερα χρόνια από την εγκατάστασή μου στην δεύτερη και δεν μπορώ να επιλέξω ποια ζωή θέλω να ζήσω.. μα δεν θέλω κιόλας να επιλέξω..
*
Και μόνο ένας άνθρωπος κατάφερε να αποτυπώσει άψογα αυτόν τον διχασμό, αυτό το παιχνίδι σε διπλό ταμπλό.. και το όνομα αυτού: Εμμανουήλ Παπαδόπουλος. Μέσα από τα δύο αριστουργηματικά βίντεό του προβάλλει δύο πόλεις-μινιατούρες, όπως ακριβώς τους αξίζει.. νοσταλγικές, μελαγχολικές, άλλοτε φωτεινές κι άλλοτε μυστηριώδεις.. μα πάντα όμορφες.
Σας πάω μια βόλτα, λοιπόν..
~Η ομορφιά που προσπερνάμε, η ομορφιά που κρύβεται από τις ασχήμιες
που προβάλλουν τα κακώς κείμενα.. μια Αθήνα που όλοι θα θέλαμε να γνωρίσουμε.. μια σωστή Πρωτεύουσα που λάμπει... απλά.~
Athens I The Little Great City
Directed,shot,cut and finished by
Emmanouil Papadopoulos
* * *
~Και μια Θεσσαλονίκη της Ανατολής, των Βαλκανίων,
με ομορφιά αλλιώτικη.. έντονη, βαθειά και ειλικρινή, όπως οι ήχοι, οι μυρωδιές και
τα βλέμματα των ανθρώπων που συναντάς στα στενά της πόλης.~
Addio Città*Goodbye City
Opening Ceremony | 51st Thessaloniki International Film Festival
Directed,shot,cut and finished by
Emmanouil Papadopoulos
*
Μια ζωή προσπαθούσα απεγνωσμένα να φέρω την ισορροπία στην ζυγαριά..
τώρα που την βρήκα, έστω σ' αυτό το επίπεδο, δεν την χάνω.
Μου το υποσχέθηκα. Γιατί μάλλον είμαι ερωτευμένη.. εις διπλούν.
ιδανικός κόσμος * Πράξη 2η
1:35:00 π.μ.Σ' έναν ιδανικό κόσμο θα υπήρχαν μόνο δύο σημεία στίξης . Η τελεία ( . ) και το θαυμαστικό ( ! ) .
1:35:00 π.μ.
Σ' έναν ιδανικό κόσμο
θα υπήρχαν μόνο δύο
σημεία στίξης.
Η τελεία ( . )
και
το θαυμαστικό ( ! ).
Palpitation * Can I Blame You?
7:10:00 μ.μ.If I have to blame somebody.. please Can I blame You ? unless... I wake up next to you *
7:10:00 μ.μ.
If I have to blame somebody.. please Can I blame You ?
unless... I wake up next to you *
-τί κοιτάς; -ένα δώρο
10:12:00 μ.μ.Κάθε φορά που συμμαζεύω το σπίτι βρίσκω και κάτι σκονισμένο , ξεχασμένο σε μια κάποια γωνιά που έχει να καθαριστεί καιρό.. Σήμερα βρήκα έν...
10:12:00 μ.μ.
Κάθε φορά που συμμαζεύω το σπίτι βρίσκω και κάτι σκονισμένο, ξεχασμένο σε μια κάποια γωνιά που έχει να καθαριστεί καιρό.. Σήμερα βρήκα ένα παλιό καθρεφτάκι που μου είχε δώσει η αδερφή μου όταν ήμουν μικρή για να «φτιάχνομαι κι εγώ πλέον σαν δεσποινίδα». Και το κράτησα από τότε.. ένα μικρό σιδερένιο καθρεφτάκι, ροζ με σκαλιστά λουλούδια στο πλάι. Καθάρισα λίγο την επιφάνεια με το μανίκι μου και κοντοστάθηκα. Κοίταξα και είδα εμένα όπως ήμουν τότε.. μια μικρή δεσποινίδα με χαρούμενα μάτια που γελούσαν. Και πιάνω τον εαυτό μου τώρα να κοιτάζει με αμφιβολία. Πόσο έχουμε αλλάξει.. και πόσο όμορφο ήταν το τότε. Τότε που κοιτάζαμε τους καθρέφτες σε κάθε πέρασμά μας για να επιβεβαιώσουμε το φωτεινό μας χαμόγελο. Τότε που κάναμε παιχνίδια με τα είδωλά μας βγάζοντάς τους την γλώσσα. Και συνειδητοποιώ πόσο «φοβάμαι» πλέον τους καθρέφτες. Σπανίως γυρίζω να κοιτάξω όταν περάσω από κάπου και ακόμα πιο σπάνια τους αναζητώ. Nιώθω περίεργα κάθε φορά που καλούμαι να με δω κατάματα.. Μα τελικά αν δεν μπορούμε να κοιτάζουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας κατάματα και να δούμε την αλήθεια, πώς ζητάμε από τους άλλους να το κάνουν; Και πώς το.. απαιτούμε;
(18η Οκτωβρίου 2010)
(18η Οκτωβρίου 2010)
* * *
Μπήκα γρήγορα στο σπίτι, έβγαλα τα παπούτσια στην είσοδο και πέταξα το παλτό μου στον καναπέ. Μούσκεμα. Πόση βροχή! Πολλή τσαντίλα ο ουρανός, καθώς φαίνεται.. «Ποιος ξέρει τι σου κάνανε κι εσένα καημένε..», αναρωτιέμαι, ενώ αφήνω την ομπρέλα δίπλα στο καλοριφέρ να στεγνώσει. Πείνασα κιόλας.. παραγγέλνω κάτι να φάω, μέχρι να ζεσταθεί το θερμοσίφωνο. Σε κάνα μισάωρο υπολογίζω να έρθει το φαγητό, οπότε αποφασίζω να καθίσω λίγο στον υπολογιστή. Στην οθόνη του καθρεφτίζεται η μορφή μου. «Πάλι ξέχασα να το βγάλω».. Ενώ σηκώνομαι, χτυπάει το κουδούνι. Ετοιμάζω τα λεφτά. Ακούω το ασανσέρ να ανεβαίνει. Βγάζω βιαστικά το μενταγιόν μου και το κρεμάω στον καθρέφτη δίπλα στην είσοδο..
«Καλησπέρα.. Πόσο είναι;»
«4,70..»
«Κρατείστε 5..ευχαριστώ.»
«Εγώ ευχαριστώ! Καλό βράδυ»
Μούσκεμα ήταν ο άνθρωπος, δεν μπορούσα να μην κάνω την καλή πράξη της ημέρας.
Αφήνω το φαγητό στο παλιό ξύλινο τραπεζάκι και φτιάχνω λίγο τα λεφτά στο πορτοφόλι μου..
Φευγαλέα γυρίζω στον καθρέφτη και συμμαζεύω μια τούφα που μου πέφτει στα μάτια. Κοίτα να δεις, έχει μείνει λίγο κραγιόν από το απόγευμα.. «Ωραίο χρώμα διάλεξα τελικά.. Κάνει αντίθεση με το –απελπιστικά θα τολμούσα να πω- λευκό δέρμα μου».. μου ξέφυγε κι ένα χαμόγελο χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω. Και τότε θυμήθηκα τους "Καθρέφτες".. Γύρισα στον υπολογιστή και έψαξα για ένα ξεχασμένο κείμενο.. ‘Καθρέφτες’. Αποφάσισα, λοιπόν, να του δώσω ένα τέλος..
Όντως οι καθρέφτες μπορούν να αποτελέσουν πολύ επικίνδυνο όπλο στα χέρια του ανθρώπου. Είναι κατασκευασμένοι από υδράργυρο και γυαλί, άλλωστε, και τα δύο υλικά θεωρούνται εξίσου επικίνδυνα. Μα όχι μόνοι τους.. μόνο με το χέρι που τους κρατά. Γιατί οι καθρέφτες απλώς δείχνουν την επιφάνεια. Και είναι τόσο εύκολο στον άνθρωπο να μένει να κοιτάζει το περιτύλιγμα, όσο δύσκολο του είναι να το ξετυλίξει. Και σκέψου ότι το δώρο είμαστε εμείς.. και είμαστε για εμάς και για τους άλλους. Μα αν δεν μπορείς να δεις τι κρύβει μέσα το «πακέτο» πώς περιμένεις να το δεχτεί ο άλλος με ενθουσιασμό; Μόνο όταν ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε να προσφέρουμε μπορούμε να μεταδώσουμε το πάθος και τον ενθουσιασμό για το δώρο. Βλέπω κι εμένα, τον φόβο μου αντικατέστησε η περιέργεια και τώρα επεξεργάζομαι το δώρο. Και ξέρεις;.. έχει αρχίσει να μ'αρέσει! Και εγώ σου λέω να κοιτάς στον καθρέφτη, γιατί μπορεί καμιά φορά εκεί που κοιτάς να φτιάξεις μια τούφα που πετάει, να δεις κλεφτά ένα κρυφό χαμόγελο και να σου φτιάξει τη μέρα.. Και το πρωί που θα σηκωθείς μην περιμένεις να σου πει «ό,τι είσαι ο/η πιο ωραίος/α» μα να αναζητήσεις μια «Καλημέρα». Και να ξέρεις ότι αν την λες και να την ακούς από το στόμα σου θα την πιστέψεις εύκολα.. και το βράδυ; Το βράδυ αν δεν έχεις παρέα, χαμογέλα και ονειρέψου την..
ιδανικός κόσμος * Πράξη 1η
1:47:00 π.μ.Σ' έναν ιδανικό κόσμο όταν η σκέψη μας ταξίδευε , το σώμα θα ακολουθούσε. υ.γ: κι αύριο θα μου 'λεγες Καλημέρα....
1:47:00 π.μ.
.
Labels
αναμνήσεις
(
22
)
απόσταση
(
18
)
γράμματα
(
14
)
διάλογοι
(
18
)
εικόνες
(
36
)
ζωή
(
13
)
θάλασσα
(
7
)
Ιδανικός Κόσμος
(
5
)
ιστορίες
(
13
)
κόσμος
(
2
)
κύκλος
(
1
)
Μάιος
(
1
)
μελωδίες
(
9
)
μια ανάγνωση
(
19
)
όνειρα
(
1
)
ποίηση
(
2
)
Ρ.Σ.
(
2
)
σκέψεις σε παρένθεση*
(
148
)
Σουρεάλ Γκόμενα
(
1
)
ταξιδεύουμε
(
5
)
τέχνης θαύματα
(
11
)
Dear Sir / Madam
(
7
)
facebook
(
2
)
movietimes
(
5
)
radiotimes
(
113
)
random *
(
35
)
