tell Him today *

Τις τελευταίες φορές που νιώθω επιτακτική την ανάγκη να στηριχτώ σε κάποιον –και δεν είναι πολλές οι φορές- δεν βρίσκω κανέναν. Και είναι περίεργο, γιατί έχω πολλούς ανθρώπους πλάι μου.. Και αυτές τις στιγμές αναλογίζομαι αν είναι τελικά κανόνας οι φορές που σε χρειάζονται να είναι πάντα περισσότερες από εκείνες που χρειάζεσαι εσύ τους άλλους, και γι’ αυτό να νιώθεις ότι δεν βρίσκεις ανταπόκριση σχεδόν ποτέ. Τότε φαντάζει όλο αυτό πιο οδυνηρό και αξεπέραστο. Είναι αυτό το ‘λίγο’ που ζητάς, να σου πιάσει κάποιος το χέρι και να σου πει «Όλα καλά θα πάνε..». Γιατί ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις, και ξέρεις πως όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα, δεν είναι το νόημα των λέξεων που παίρνουν όταν μπαίνουν στην σειρά.. είναι απλώς το ότι ακούς τα λόγια του ανθρώπου που έχεις ανάγκη να σου μιλήσει ακριβώς την κρισιμότερη στιγμή για να σταματήσει αυτή η ταραχή μέσα σου.

Κι εγώ σου λέω ότι δεν είναι τίποτα απ’ αυτά.. είναι μοναχά εκείνο το άγγιγμα στο χέρι σου που αναζητάς.. Αυτή η επαφή, η ανθρωπιά που σου φανερώνει την μαγεία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Την μαγεία των ανθρώπινων σχέσεων.. όταν αυτές υπάρχουν ουσιαστικά. Ένα χάδι που η αίσθησή του μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και το μυαλό που ορίζει τα πάντα, μεταξύ αυτών και τις αρνητικές σκέψεις, τις απογοητεύσεις μας, τα «δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό» μας..

* * *

Και να, κάτι τέτοιες στιγμές που ‘χρειάζομαι’ καταλαβαίνω για τι πραγματικά λυπάμαι.. γιατί τις τελευταίες φορές οι άνθρωποι που έχω ανάγκη είναι «θα σε πάρω εγώ μετά», στηριζόμενοι σε ένα ‘μετά’ που ποτέ δεν έρχεται.. κι αν έρθει, το δικό μου το ‘χρειάζομαι’ έχει ήδη μεταβεί σε χρόνο αόριστο. Και αυτούς που λένε «ποτέ δεν είναι αργά» μην τους ακούς.. γιατί θα φτάσει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτό διόλου ισχύει και τότε θα είναι δυστυχώς πολύ αργά για να επανορθώσεις.

Και τελικά ξέρεις πού διαπιστώνω εγώ το πρόβλημα; Στο ότι μάλλον έχουμε μάθει να ‘χρειαζόμαστε’ τους λάθος ανθρώπους..

"πρόσκαιρες φαντασιώσεις" σε μια μέρα..ερωτική

7:04:00 μ.μ.

ψαίματα λες

2:52:00 π.μ.

Δεν έχει πάψει να τριγυρίζει στο μυαλό μου ο συσχετισμός «ψέματα» και «αίματα». Και σίγουρα τυχαίο δεν το λες. Είναι που μεγάλωσα με την φράση «όποιος λέει ψέματα πέφτει μες τα αίματα, κι όποιος λέει αλήθεια έχει τον Θεό βοήθεια»;

Και ξέρεις τελικά συνειδητοποιώ πόσο τραγικά ισχύουσα είναι αυτή η φράση.. Διότι ναι, όποιος λέει την αλήθεια σ’ έναν κόσμο γεμάτο ευκαιριακά ψέματα έχει ανάγκη από την βοήθεια του όποιου Θεού. Γιατί δεν φαντάζεσαι πόσο κακό μπορεί να κάνει ένα ψέμα. Όχι όμως έτσι, σκέτο. Τα πιο επικίνδυνα ψέματα είναι αυτά που γίνονται πιστευτά γιατί πλαισιώνονται από πράξεις αλήθειας. Και εκεί λες οι πράξεις υπερισχύουν και το ψέμα χάνεται. Μα όταν έρχεται το τέλος όλα βγαίνουν στην επιφάνεια. Γιατί τα ψέματα είναι σαν τα αίματα στον τόπο ενός εγκλήματος. Από μία τόση δα κηλίδα μπορεί να γίνει η μέγιστη αποκάλυψη.. ‘ποιος είναι ο δολοφόνος’. Σ’ έναν κόσμο που –ευτυχώς- όλα μαθαίνονται εντέλει, όταν ένα ψέμα γίνεται αντιληπτό αποκαλύπτεται μία λαμπρή αλήθεια που όσο καλά κι αν κρυβόταν τώρα λάμπει σαν διαμάντι. Έτσι που να μην μπορείς να την αγνοήσεις. Και όταν μαθαίνεται ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Η οικογένεια του θύματος αρχίζει και γαληνεύει μετά την αποκάλυψη της αλήθειας. Και μόνη αυτή, είναι μια ικανοποίηση, ένα είδος θείας δίκης που πάντα θα επέρχεται.
Μία σχέση-θύμα, ένας ψεύτης-δολοφόνος, και μία πληγωμένη οικογένεια που χρειάζεται το χρόνο της για να επουλώσει της πληγές της.

Μα τελικά επέρχεται ούτως ή άλλως η κάθαρση.. έστω απ'την μία πλευρα.

Κι εγώ αποφάσισα πλέον το μόνο «δεύτερο» που θα καταδέχομαι
να μετέχει στην ζωή μου να είναι το 2^ο Πρόγραμμα της ΕΡΤ..103.7.

..για τις μελωδίες που ακούω τώρα.

Blue Valentine [2010]

6:47:00 μ.μ.

Σάββατο βράδυ και το μόνο που ήθελα ήταν να δω μια ταινία με μια φίλη. Να θες.. και να μην μπορείς. Αυτά κάνει η απόσταση.. (αυτά και άλλα πολλά) Τότε διάβασα την φράση της @vickamnesiac στα dm μου "fuck distance".. Ναι, ρε συ! Αυτήν την επιλογή την είχα ξεχάσει!

Προετοιμαστήκαμε, λοιπόν, αμφότερες για μια βραδιά.. μελαγχολίας και πατήσαμε το play..

Blue Valentine

ΤΩΡΑ - τότε - ΤΩΡΑ - τότε - ΤΩΡΑ - τότε - ΤΩΡΑ - ΤΩΡΑ -
ΤΩΡΑ.

Μία συνεχής εναλλαγή μεταξύ του νοσταλγικού και ρομαντικού "τότε" με το επιτακτικό και γεμάτο ένταση "ΤΩΡΑ". Μία σχέση. Δύο άνθρωποι που έζησαν μαζί, μοιράστηκαν συναισθήματα, τραγούδια, αποφάσεις, έρωτα, ένα παιδί και μένουν να αναρωτιούνται "Τί κάνουμε τώρα;"

Οι στίχοι που τραγούδησε ο Dean (Ryan Gosling) στην πρώτη βόλτα του με την Cindy (Michelle Williams) μου χαράκτηκαν στο μυαλό:

"You always hurt/ The ones you love/ The ones
you shouldn't hurt at all.."

Μια ταινία που μοιράζεται όλη την αλήθεια για μια σχέση. Οι επιλογές, οι αποφάσεις, τα αδιέξοδα. Ζήσε μες την ένταση με στόχο να κρατηθείς ζωντανός σωματικά και ψυχικά ή γύρισε την πλάτη σε ό,τι έζησες και τρέξε να ξεφύγεις.

Και στο τέλος πάντα τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Της είπα ότι είχα διαβάσει κάπου "Πώς γίνεται δυο άνθρωποι μετά από μία σχέση να είναι πιο ξένοι απ' ότι ήταν πριν απ' αυτήν;"

Και καταλήξαμε στο ότι η ζωή μας είναι μια βόλτα με άλλους, με πορείες άλλοτε τέμνουσες και άλλοτε... παράλληλες.

Dean: " Tell me how I should be. Just tell me. I'll do it."

(Αλήθεια... θα μπορούσες;)

Feist& Benn Gibbard * Train Song

6:19:00 μ.μ.

κάνε μια ευχή-ή δυο ή τρεις..

4:16:00 μ.μ.

Είναι υπέροχο το συναίσθημα του να κοιμάσαι απλώς και μόνο για να ξυπνήσεις.

Και χθες βράδυ το έζησα.. Η αιτία ήταν "Καφές& Εφημερίδα". Πήρα, λοιπόν, το πρωι στα χέρια μου την Parallaxi του Φεβρουαρίου. Και με την συνοδεία καφέ και jazz μελωδιών(μια φίλη μου θα διαφωνήσει εδώ;) ) ξεκίνησε η 1η Ημέρα του νέου μήνα..

1η Φεβρουαρίου, λοιπόν, και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν τι να ευχηθώ γι' αυτόν τον μήνα.. Και το αμέσως επόμενο ήταν ότι δεν χορταίνω ποτέ να διαβάζω τις μαγικές "Λέξεις" του Άκη Δήμου. Απολαύστε τες..

ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ...

Στόχους [και σφαίρες] !

Να μεγαλώσουν τα παιδιά, κυρίως εκείνα που έχουν περάσει τα είκοσι..

Πιο τυχερά λάθη!

Να τα θυμόμαστε όλα! Αλλά να μην ζούμε με τις αναμνήσεις.

Κατανόηση, όχι σηκωμένα δάχτυλα!

Να σου λέω!

Να μην χρειαστεί να μεθύσουμε για να πούμε σ' αγαπώ..

Να ξεθαρρέψει ένα παράπονο και να ζητήσει βοήθεια.

Να βγω από μια δύσκολη θέση και να μην αφήσω κανέναν να...με ξανακαθήσει εκεί!

Να βραχυκυκλώσουν όλες οι τηλεοπτικές κουζίνες.

Πολλές ανατολές, καμία δύση!

Να 'ρθεις αυτήν την όμορφη βραδιά!...

Καινούριες βαρκούλες για τις παλιές θάλασσες.

Να καθίσεις εδώ/να με δεις, να σε δω/ σαν υδρόγειες σφαίρες/ είν' τα μάτια σου τα δυο/συχνά.

Να πιάσει η άνοιξη όσα μας ξέφυγαν το χειμώνα!

Ν' αγαπήσουμε κάποιον αμετάκλητα!

από Άκη Δήμου [Parallaximag]

Αυτά...

Κυνόδοντας * Dogtooth

9:35:00 μ.μ.

ΥΠΕΡ-αγαπώ

ΥΠΕΡ-προστασία

ΥΠΕΡ-ευαισθησία

ΥΠΕΡ-άσπιση

ΥΠΕΡ-βαση

ΥΠΕΡ-βάλλω

ΥΠΕΡ-διέγερση

ΥΠΕΡ-καλύπτω

Όταν όλα τα ΥΠΕΡ- ενός λεξικού ξεπερνούν την υπερβολή και γίνονται ένα μεγάλο ΚΑΤΑ.. ικανό να καταστρέψει τα πάντα απ' την αρχή μέχρι το τέλος τους.

Χθες βράδυ αποφάσισα να δω την μοναδική, μετά από πάρα πολλά χρόνια, ελληνική ταινία που βαδίζει με σταθερά βήματα προς το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για το 2011.

"Κυνόδοντας"

Μετά την προβολή της ταινίας το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι πρόκειται για μια ταινία που σοκάρει. Ωμή και σκλήρή με τέτοιο αριστουργηματικό τρόπο που αναμφίβολα αξίζει την υποψηφιότητα για το Όσκαρ. Μία ταινία που διχάζει, όπως και κάθετι με δυναμική και προσωπικότητα. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος πετυχαίνει να περάσει το κεντρικό μήνυμα της ταινίας τόσο εύστοχα και "φυσικά", όσο το ίδιο το μήνυμα, η πλύση εγκεφάλου.
*
Οικογένεια. (Το προφανές)
Ενημέρωση.
Πολιτική.
Αθλητισμός.
Θρησκεία.
Βία.
Σεξουαλικότητα.
Κοινωνία.
*
Πόσα θέματα μπορεί να θίγονται με αφορμή τις συμπεριφορές πέντε ατόμων που ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Μονάρχες και υπόδουλοι σε μία δίνη ανεξέλεγκτη που φαντάζει ονειρικό νιρβάνα στην άγνοια.
Όταν το αλάτι είναι ένα τηλέφωνο, το μουνί είναι μια μεγάλη λάμπα, και τα ζόμπι μικρά κίτρινα λουλούδια που ομορφαίνουν τον κήπο μας.. Μέσα σ' όλο αυτό αναρωτιέσαι "Πού πήγε η πραγματικότητα;" και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις μια άκρη στον "εδώ" κόμο.

Αν επιθυμείς την κάθαρση δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να την δεις.

Όταν είσαι φυλακισμένος σ' ένα σπίτι και πεπεισμένος ότι η ελευθερία σου βρίσκεται πίσω από έναν φράχτη και θα 'ρθει "κάποτε". Όταν αυτό το "κάποτε" δεν έρχεται ποτέ, το δημιουργεί η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για ανεξαρτησία, και τότε πηδάς τον φράχτη.
Κι όμως, υπάρχουν φορές που είσαι φυλακισμένος ούτως ή άλλως, κι αν ακόμα εσύ πιστεύεις ότι είσαι ελεύθερος. Σε μία άδικη κοινωνία, στο πορτ-μπακάζ ενός αυτοκινήτου, στον ίδιο σου τον εαυτό.

Χωρίς να 'χω βρει ακόμη την ηρεμία μου, προτείνω ανεπιφύλακτα να την δείτε και την συζητάμε μετά.