tell Him today *

Birdy * Skinny Love (cover Bon Iver)

6:49:00 μ.μ.

Χ. Π.

4:06:00 μ.μ.

Περιμένεις αυτήν την «ξεχωριστή» νύχτα υποδοχής των γενεθλίων σου. 15 Μαίου ήταν η δική μου, χθες. Θα βγούμε, θα κάνουμε, θα δείξουμε.. σπίτι κατέληξα. Εκεί κάπου στις 11παρά. Τέλειωσα το διάβασμα και είπα θα δω μια ταινία και ύπνος.. που καιρός για μελαγχολίες. Μπήκα πρώτα για ένα ντουζ. Και αποφάσισα πρώτη φορά να μην μου ευχηθώ, αλλά απλώς να "σβήσω" για να ξανά γράψω σε μια ώρα τα καινούρια.

Και είπα φωναχτά τα προσωπικά μου "Αντίο"..

Στα λάθη
Στα λόγια που μετάνιωσα
Στα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν
Στους στόχους που δεν επιτεύχθηκαν

Στους φόβους που με κράτησαν πίσω

Στις ανασφάλειες

Στα άγχη

Στα ρίσκα που δεν πήρα

Στα λόγια που δεν είπα ποτέ

Στις πληγές που ανανέωνα

Στα όχι που σήμαιναν ναι

Στα ναι που σήμαιναν όχι

Στα «θα μιλήσουμε» που δεν ήρθαν ποτέ

Στους καφέδες που δεν ήπια αν και υποσχέθηκα

Στις συναντήσεις που δεν έγιναν

Στα θέλω που δεν έγιναν κάνω

Στα πρέπει και στα δεν πρέπει

Στις άσχημες σκέψεις

Στις άσχημες πράξεις

Στα άσχημα συναισθήματα

Στους άσχημους ανθρώπους

Στις υποσχέσεις που καταπατήθηκαν

Στα «αντίο»

Στα τέλη που έβαλα

Στις αρχές που δεν έκανα

Στα όρια που έθεσα

Στα χαμόγελα που ξέχασα να χαρίσω

Στις «καλημέρες» που δεν είπα

Στις «καληνύχτες» που είπα χωρίς συνέχεια

Στα τραγούδια που σταμάτησα ν’ακούω

Στα γράμματα που δεν έγραψα ενώ ήθελα

Στους δισταγμούς

Στα «σε αγαπάω» που ειπώθηκαν ως «σ’αγαπώ»

Στα «σ’αγαπώ» που δεν ειπώθηκαν καν

Στα υποθετικά σενάρια φαντασίας

Στα «δεν αντέχω» που είπα ενώ άντεχα
Στην ώρα που έχασα

Στις αλλαγές που δεν έκανα

και

Στα «μπράβο!» που δεν μου είπα.

Τέλειωσα το μπάνιο μου. Έβαλα την ταινία με ένα κρυφό χαμόγελο αθωότητας. Αν αυτό είναι το συναίσθημα της εξομολόγησης τότε είναι όντως μαγικό.

Και μετά ξεκίνησαν οι ευχές. Και μία νύχτα που είχε προοπτικές απογοήτευσης αποδείχθηκε μαγευτική. Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα.. ότι όλα τα «αντίο» ήταν θετικά τελικά γιατί συνδέονταν με ανθρώπους που επηρέασαν την ζωή μου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο· και ρε γαμώτο η ανθρώπινη επαφή είναι μαγική είτε συνοδεύεται από δάκρυα είτε από γέλια, πώς να το κάνουμε! Και σκεφτόμουν από 'κείνη την ώρα την αυριανή βραδιά με τους ανθρώπους που αγαπώ..

Είχα κι έναν σταθμό στο mute ξεχασμένο στο laptop, και είπα όταν αλλάξει η μέρα να δω ποιο τραγούδι παίζει.. ένα όμορφο, δεν το ‘χα ξαν’ακούσει. Μάλλον τελικά την υποδοχή αρμόζει καλύτερα να την κάνεις μόνος. Μετά κοιμήθηκα και ξύπνησα 22..

στάνταρ(τς) πράγματα

4:40:00 π.μ.

Όλο στα ίδια καταλήγω.. λίγο ζαλισμένη κάπου κοντά στην Αριστοτέλους και σε δίλημμα. Είναι η κρίσιμη απόφαση που πρέπει να πάρεις για το σε ποια στάση πρέπει να πας για να προλάβεις το λεωφορείο. Κάθε μισή ώρα έχεις ευκαιρία. Δεν το λες και σύντομα..

.γαμώτο, δαγκώθηκα πάλι στο ίδιο σημείο. Μεγάλος πόνος, είναι διπλός βλέπεις, ο τωρινός και ό,τι απέμεινε απ’τον προηγούμενο.

..Πάντα επιλέγω να περπατήσω λίγο.

Πάω προς Αντιγονιδών..3:01 λέει το ρολόι μου αλλά δε φοβάμαι. Τί να φοβηθώ άλλωστε?

«Οι κακοί είναι στη φυλακή», μου λέει η μάνα μου.

Ψέματα μου λέει μάλλον, όσο μεγαλώνω τόσο το συνειδητοποιώ. Αλλά είναι κι αυτή η ριμάδα η ελπίδα ότι θα συναντήσεις, θα γνωρίσεις, θα αγαπήσεις περισσότερους απ’τους άλλους, τους καλούς. Ψέμα κι αυτό.. αλλά αυτό το ασπάζομαι ακόμη συνειδητά και ηθελημένα.

Κρύο που έπιασε ξαφνικά. Αλλοπρόσαλλος καιρός. Κι αυτή η διάθεση αμέσως να ακολουθήσει... Απ'τά cocktails και τα σφηνάκια, στην μελαγχολία τις μοναχικής βραδινής βόλτας μ’ένα σκοπό.. Έφτασα. Ευτυχώς νωρίτερα απ’το λεωφορείο. Είμαι βέβαιη ότι θα κάτσω και κάπου άνετα. Να, αυτήν την ασφάλεια αγαπώ! Συνήθως τη βρίσκω μόνη μου σε στάνταρ μέρη.. σε στάνταρ ανθρώπους. Ανακουφιστικό είναι αυτό για τα μέρη.. για τους ανθρώπους όχι τόσο. Μα κάθε φορά που βιώνω τη σιγουριά, μου λείπει η τρέλα ρε γαμώτο.. η τρέλα του να γυρίσουμε με τα πόδια όλο παραλία τα ξημερώματα, του να με πάρεις και να με ρωτήσεις ''ποιο λεωφορείο παίρνω για το σπίτι'' γιατί ξέχασες και είσαι στο σταθμό, του να πάμε αύριο εκδρομή έτσι ξαφνικά κι απρόσμενα σ’έναν φίλο, κάπου.

Όλα αυτά που πήγαν απορώ..

Μπήκα στο λεωφορείο και ζεστάθηκα. Δεν βλέπω κόσμο έξω. Άλλα χρόνια η Θεσσαλονίκη έσφυζε από ζωή Μάη μήνα. Δεν τον λες και Μάη βέβαια..

Κρύωσε ο καιρός και μελαγχόλησα σήμερα το βράδυ.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι πειρασμοί δηλαδή να σε αποσπούν από τις εμμονές. Γιατί κακό πράγμα φίλε μου το κεφάλι, αν του σφηνωθεί κάτι στο μυαλό.. Εύκολο στην είσοδο δύσκολο στην έξοδο..hotel California ένα πράγμα.

"Άντε πότε φτάνουμε σπίτι; Κρυώνω.. Ξένε, μακάρι να μου ‘δινες την ζακέτα που κρατάς στο χέρι.."

Ωχ, κατεβαίνω!

Πήγε 4παρα.

Επιτέλους.. σπίτι μου.

όταν αγαπάς...πας

6:50:00 μ.μ.

Έτσι είναι.. η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη. Πάνω κι από την ανάγκη μη σου πω. Βουνά κινεί, λένε. Εγώ λέω ανθρώπους. Γιατί όταν αγαπάς πας.. και όποιος σου πει το αντίθετο απλώς δικαιολογείται.

Αποστάσεις, ανεκπλήρωτοι έρωτες, ένα τηλεφώνημα και μια συνάντηση που δεν έγιναν ποτέ.. τέτοια περιμένεις ν’ ακούσεις; Σε προσγειώνω με αλύπητη φόρα στην πραγματικότητα και δηλώνω εξαρχής ότι θα σου μιλήσω για *μπουζούκια* και το πώς όντως η αγάπη μπορεί να σε κάνει να πας σε μέρη που στα μάτια σου φαντάζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ήταν οι δικοί μου άνθρωποι που με παρακαλούσαν μια βδομάδα και..

«Καλά-καλά, θα δούμε», το δικό μου το ‘θα δούμε’ για όσους με ξέρουν είναι οριστικό και σίγουρα δεν σημαίνει ναι.

Μα εξαιρέσεις υπάρχουν.

Και πήγα.. στα μπουζούκια.

Κι όταν λέω ‘μπουζούκια’ δεν εννοώ κάτι τύπου πίνω-και-μεθώ-ωχ-αμάν και καταστασιόν απελπιστίκ. Εννοώ μονολεκτικά: Κιάμο.

Ένα περίεργο συνονθύλευμα συναισθημάτων στην ετοιμασία. Το μόνο που διακρινόταν ξεκάθαρα ήταν η γκρίνια για αρχή.. όντως, πολλή γκρίνια ρε παιδάκι μου στη διαδρομή. Τί να ‘κανα; Ήταν που είχα ξεσυνηθίσει να θυσιάζω την μουσική μου ταυτότητα για την αγάπη.

Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων βγήκε απ’το αυτοκίνητο. Χαμένη στην είσοδο. Όχι, δεν φαντάζεσαι. Μιλάμε για χάσιμο κανονικό και με τον νόμο. Κοίταζα από ‘δω, κοίταζα από ‘κει. Κορίτσια, αγόρια, μεσήλικες(και υπερήλικες) και όλοι με τις επισημότητες που άρμοζε στην φράση «πάμε στα μπουζούκια». Και πόσο φως! Φως από παντού! Από εκατό διαφορετικούς προβολείς μέχρι διαμάντια-και-ρουμπίνια-θα-σου-φέρω-απ’της-Ινδίας-τις-μακρινές-ακτές σε φορέματα, γόβες, σκουλαρίκια (και αντρικά), κολιέ.. Έλαμπαν ρε οι άνθρωποι εκεί μέσα.. και κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά. Πρέπει να κοίταζα περίεργα, γιατί με κοίταζαν και περίεργα.

Και δεν κατάλαβα για πότε γέμισε η πίστα. Ίσως ήταν και το κρασί που έρρεε άφθονο –δόξα τω Πανάγαθω. Ήμουν απ’ αλλού φερμένη, αλήθεια. Αλλά κατά έναν ανεξήγητο τρόπο μαγεύτηκα απ’ όλο αυτό που συνέβαινε. Ήταν κάτι σαν τελετουργικό. Ποτό, τραγούδια, τσιγάρο, χορός, λουλούδια, και όλα στο ‘πολύ’ τους. Σαν τις διονυσιακές τελετές ένα πράγμα, που όλοι αργά ή γρήγορα έφταναν στην έκσταση. Κάπου-κάπου κι εγώ δεν ένιωθα ξένη, παρασυρόμουν χωρίς να καταλαβαίνω το πως. Μα ξέρεις τί μου έκανε περισσότερο εντύπωση; Ότι έβλεπα χαρούμενους ανθρώπους να τραγουδούν με πόνο.

Χαρούμενους όμως, «Στ’αληθινά;» - «ναι, στ’αληθινά», όπως έλεγα μικρή.

Αλλά δεν μ’ένοιαζε αυτό. Μ’ένοιαζαν τα γέλια των ανθρώπων που αγαπώ, μ’ένοιαζε το γέλιο μου με τα πειράγματά του ξαδέρφου μου, μ’ένοιαζε ο έρωτας στα μάτια της ξαδέρφης μου όταν της τραγουδούσε το αγόρι της, μ’ένοιαζε και ένα μήνυμα «Σε περιμένω πάνω. Να περνάς καλά και να προσέχεις». Και όλα αυτά σε μια βραδιά χωρίς προοπτικές. Αυτό που νόμιζα ότι ήταν τελικά ‘πολύ’ για να το αντέξω μου άφησε γλυκιά γεύση- με όποιον τρόπο.

Ίσως έτσι πρέπει τελικά, να δίνουμε και καμιά ευκαιρία στο διαφορετικό που και που. Όχι συχνά εντάξει, αλλά όταν αγαπάμε ένα ‘που και που’ αντέχεται.

ΠιΕς: Ρε σεις.. διασκεδάζει ακόμα ο κόσμος.

ΠιΕς 2: αγάπη. όπως και δήποτε. γιατί είναι δύσκολα εκεί έξω..

Μια μέρα

12:05:00 μ.μ.

*ένα πρωι εκείνη..
-Καλημέρα. Καλημέρα. Καλημέρα.
-Εντάξει; το πίστεψες;
-Όχι ακόμα. (μην μου μιλάς έτσι, με στεναχωρείς, ήθελε να πει)
-Όλα καλά;
-Ναι, μια χαρά. (τί λες; όχι, ήθελε να πει)
-Ωραία.
-Ωραία. (κατάλαβα.. ήθελε να πει)

*ένα μεσημέρι εκείνη..
-Ψιτ.
- :)
-Χαρούμενος;
-Ναι, γιατί όχι; (όχι, μου λείπεις, ήθελε να πει)
-Σωστά.
-Θα βγεις τελικά; (θέλω να σε πάρω να μιλήσουμε, ήθελε να πει)
-Είμαι έξω με κάτι φίλους.
-Α ωραία. Καλή συνέχεια, λοιπόν. (μίλα μου λίγο ακόμα, ήθελε να πει)
-Ευχαριστώ.

*ένα απόγευμα εκείνος..
-Έξω είσαι; (θέλω να σε δω, ήθελε να πει)
-Όχι. (θέλω να σε δω, ήθελε να πει)
-Εγώ λέω να βγω. (θέλω να σε δω, ήθελε να πει)
-Κι εγώ μάλλον. (θέλω να σε δω, ήθελε να πει)
-Ωραία. (σκατά, ήθελε να πει)
-Ωραία. (σκατά, ήθελε να πει)
..

*ένα βράδυ εκείνος..

-Θα βρεθούμε; (πες ναι, ήθελε να πει)

-Δεν έχω πρόβλημα. (έλα να με βρεις, ήθελε να πει)

-Ας πούμε σε μία ώρα εκεί. (τώρα, ήθελε να πει)

-Οκ. (τώρα θέλω, ήθελε να πει)

-Οκ.

Και βρέθηκαν. Μα ξέχασαν να αναφερθούν στις παρενθέσεις.

Εκείνη : Φεύγω. (ΣΤΑΜΑΤΑ ΜΕ! ήθελε να του φωνάξει)

Εκείνος: Οκ. (ΜΕΙΝΕ! ήθελε να της φωνάξει)

..Πάρε μου καπνό και χαρτάκια αν μπορείς. (να γυρίσεις, ήθελε να την παρακαλέσει)

Εκείνη: Οκ. (σταμάτα με, ήθελε να τον παρακαλέσει)

Βγήκε και πριν κλείσει την πόρτα ψιθύρισε "Καλύτερα να μην γυρίσω.."

Την κοίταξε και ψιθύρισε "Καλύτερα να μην γυρίσεις.."

* * *

Και έτσι απλά.. για πρώτη φορά συμφώνησαν φωναχτά οι παρενθέσεις τους.

Jeff Buckley * Hallelujah

11:10:00 μ.μ.

πηγαίνετε

11:00:00 μ.μ.

Δεν είχα ησυχία χθες το βράδυ. Ξυπνούσα, κοιμόμουν, κοίταγα το κινητό, μέχρι που έκλεισα το ξυπνητήρι και είπα να σηκωθώ μια και καλή.. Περίεργη μου φαινόταν η μέρα. Γεμάτη κίνηση.. Μα τι περιμένω σε μια ζωή που "τα πάντα ρει"; να αμφισβητήσω εγώ τον Ηράκλειτο σε ένα πρωινό; Ξεκίνησα.. και έμαθα άσχημα νέα σήμερα.

Και τι δεν θα ‘δινα να στεκόμασταν για λίγο. Έτσι να, να παγώναμε την στιγμή! Μα οι άνθρωποι είμαστε μονίμως βιαστικοί.. και φεύγουμε. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και εγώ ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω αυτή την συνεχή κίνηση. Άνθρωποι που πάνε κι έρχονται. Μα τι χειρότερο από τους ανθρώπους που απλώς πάνε; Γιατί φεύγουν ρε γαμώτο.. φεύγουν και δεν έχεις προλάβει να πεις μια κουβέντα, να πιεις έναν καφέ. Και μετά μου λες γιατί δεν σηκώνω τα τηλέφωνα. Γιατί δεν τα θέλω τα τηλέφωνα! Θέλω επαφή! Μπορώ να έχω επαφή κάθε μέρα; Αυτήν την επικοινωνία θέλω εγώ.. θέλω να τον βλέπω τον άλλον, να τον χορταίνω! Εκεί είναι όλη η ουσία.. Στα βλέμματα, τα αγγίγματα, τις αγκαλιές, τα αστεία, τα γέλια, τα πειράγματα, τα μούτρα, όλα εκεί είναι! Να, και που τα λες τα ξέχασες ρε ζώον! Και τώρα ήρθαν οι ενοχές, και οι τύψεις, που ένας άνθρωπός σου σε χρειάζεται και δεν μπορείς να είσαι δίπλα του γιατί είσαι μακριά. Γιατί ρε πούστη μου τελικά υπάρχει «δεν μπορώ», κι ας θέλω.. και δεν είναι να το νιώθεις. Δύσκολα.

Είναι που τόσο καιρό ήμουν ‘υπεραπασχολημένη’ με τις εργασίες και τα μαθήματα και και και… και άντε τώρα να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Οι άνθρωποι που αγαπάς το ξέρουν ότι τους αγαπάς αλήθεια; Ευτυχώς εμένα το ξέρουν. Τους το μηνύω συχνά-πυκνά.

Και μετά πήγα μια βόλτα παραλία.. και έβλεπα ζευγάρια, μητέρες με τα καροτσάκια, παππούδες με τις γιαγιάδες στα παγκάκια, έβλεπα αγάπη! Ωραία είναι.. Και κάτι χρώματα ο ουρανός! Μίλησα με δυο τρεις ανθρώπους μου και ηρέμησα. Μίλησα και με άλλους -όχι ανθρώπους μου- και αυτοί με ηρέμησαν περισσότερο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να φεύγουν από την ζωή μας, αλλά καμιά φορά είναι ωραίο να τους ξανά ’χεις επισκέπτες. Είναι αυτοί που νοιάζονται περισσότερο απ’ όσο νόμιζες.

Νόμιζα ηρέμησα..Μα σπίτι που γύρισα ήταν δύσκολα. Και σκεφτόμουν τι λέω και σταματούσα το κλάμα…γιατί τώρα άλλος πόναγε περισσότερο από ‘μένα. Κατάλαβα ότι πονούσα επειδή δεν ήμουν δίπλα του να του κρατήσω το χέρι. Και θυμήθηκα αυτό που είχα πει σε μια φίλη όταν ζούσα εγώ το δράμα..

«και υποσχέθηκα πλέον ΤΊΠΟΤΑ ΤΊΠΟΤΑ ΤΊΠΟΤΑ

να μην φτάνει τόσο βαθιά στην ψυχή μου εκτος από αγάπη

που αυτές τις μέρες κατάλαβα ότι είναι ένα σφιχτό πιάσιμο του χεριού

χωρίς τίποτα παραπάνω ρε γαμώτο..

Κι εγώ πάντα ζητούσα χίλιες δυο αποδείξεις..»

Δεν είναι ρε 'σεις όντως. Αγαπάτε. Πολύ και με πάθος. Γελάτε. Πολύ και με πάθος.

Γιατί δρόμοι είναι και χωρίζουν. Και εκεί να εύχεσαι να είναι κάποιος άλλος κοντά, να σου πιάσει το χέρι και να σου πει κι ένα αστείο να γελάσεις.

Εγώ αγκάλιασα τον Ηλίθιο σφιχτά, ένα λούτρινο, δώρο του πατέρα μου, και του ψιθύρισα..

"Έλα πες κάτι, φτιάξε μου λίγο την διάθεση…"

L' illusionniste [2010]

11:58:00 π.μ.

παιχν-ίδια και χειρότερα

3:21:00 π.μ.

« Η τυφλόμυγα. Όσο αθώο παιχνίδι κι αν φαντάζει τώρα, κανείς δεν θα μπορούσε να συνειδητοποιήσει την σκληρότητα της προέλευσής του. Οι ρίζες του βρίσκονται σε μία Ετρουσκική ‘παράδοση’. Το 'παιχνίδι' τότε είχε ως εξής: ένας έδενε τα μάτια του θανατοποινίτη με μια πλατιά μαύρη κορδέλα, ενώ ένας άλλος του έδινε δύο όπλα, ένα σπαθί, ένα ξύλο, οτιδήποτε θα μπορούσε να προξενήσει θεωρητικά κακό. Οι υπόλοιποι με τα μάτια ανοιχτά προσπαθούσαν να του επιφέρουν το θανατηφόρο χτύπημα. Φυσικά και θα το κατάφερναν τελικά. Ο σκοπός του παιχνιδιού δεν ήταν ο θάνατος του εγκληματία -αυτό ήταν μέρος του παιχνιδιού άλλωστε- ήταν η παράταση του μαρτυρίου του (βέβαιου) θανάτου του.»

Σ'όλην την υπόλοιπη διάρκεια του μαθήματος σκεφτόμουν τα παιχνίδια. Στην κυριολεξία και την μεταφορά. Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί να έχουν είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα αποτελέσματα.

Επιτραπέζια Παιχνίδια. Μα υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια παρέα που μαζεύεται σ’ένα φιλικό σπίτι «για επιτραπέζια»; Γέλια, πειράγματα, ηλίθιες ερωτήσεις κατανόησης και ακόμα πιο ηλίθιες απαντήσεις, κι άλλα γέλια. Δέσιμο ουσιαστικότερο. Νικητές και χαμένοι, μα όλοι χαμογελαστοί και με γυμνασμένους κοιλιακούς, απ'τα γέλια βεβαίως. Στόχος: διασκέδαση. Ποσοστό Επιτυχίας: 95%

Παιχνίδια του Δρόμου: Ξέρεις, είναι όλα εκείνα που παίζαμε παλιά στις γειτονιές.. Κουτσό, σκοινάκι τα κορίτσια, ποδόσφαιρο τα αγόρια. Κρυφτό, μήλα, κορόιδο, αμπάριζα όλοι μαζί. Αυτά που, όποτε γίνεται μια σχετική αναφορά, νοσταλγούμε τις εποχές που πέρασαν, το ένδοξο και αθώο παρελθόν μας. Αλήθεια τώρα να τα παίζει κανένας άνω των 12; Στόχος: παίζω μέχρι να νυχτώσει. Ποσοστό Επιτυχίας: 100%

Τυχερά Παιχνίδια. Πρώτη εμφάνιση του ρίσκου. Παίζεις με την ελπίδα να κερδίσεις. Παίζεις μόνος όμως. Δεν υπάρχει άλλος. Είσαι εσύ που κυνηγάς την τύχη σου, μπας και πιάσεις την καλή. Ανταγωνισμός, με τον απέναντι κύριο στο μπλακ-τζακ και την μικρή που διαλέγει τα νούμερα του τζόκερ για τον πατέρα της, προσευχές σε Θεό, Αλλάχ, Βούδα, οπουδήποτε μπας και αλλάξουν λίγο τα πράγματα, και εθισμός..μεγάλος και πολλές φορές ανεξέλεγκτος. Στόχος: αλλαγή ζωής. Ποσοστό Επιτυχίας: 8%.

* * *

Παιχνίδια Σχέσεων: Υπάρχουν. Και είναι αναπόφευκτο να μην υπάρχουν, δεδομένου του ότι απαρχή των σχέσεων είναι το παιχνίδι. Παίζονται με δύο άτομα (κανονικά) και περιλαμβάνουν στοιχεία όλων των άλλων κατηγοριών. Είναι το πιο ξέγνοιαστο και ευχάριστο κομμάτι της σχέσης, όπως τα παιχνίδια που παίζαμε παλιά στους δρόμους. Εκεί, πριν καλά-καλά αρχίσει η σχέση, που ξεκινάς να γνωρίσεις τον άλλον. Στο σημείο που παίζεις με τα στοιχεία που ανακαλύπτεις. Και μετά ανακαλύπτετε μαζί κι άλλα, κι άλλα, κι αν σ’αρέσει και ενδιαφέρεσαι τα πας καλά και προχωράς στον επόμενο γύρο, όπως στα επιτραπέζια. Το κρισιμότερο όμως είναι να ξέρεις που σταματάς και πότε συνεχίζεις. Γιατί το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτής της κατηγορίας παιχνιδιών είναι το ρίσκο, όπως ακριβώς και στα τυχερά παιχνίδια. Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούν να συμβούν τα πάντα. Χωρίς να ξέρεις τις περισσότερες φορές που πας, απλώς συνεχίζεις να παίζεις. Όπως στην ρουλέτα, ενώ είσαι πεπεισμένος ότι έχεις ποντάρει στον σωστό αριθμό, στο κατάλληλο χρώμα.. έρχεται ο απέναντι αριθμός, στο αντίθετο χρώμα. Συμβαίνουν αυτά όταν παίρνεις το ρίσκο.

Είναι πολλές οι φορές που επιλέγουμε να κλείνουμε τα μάτια σε καταστάσεις που δεν θα έχουν προφανώς αίσιο τέλος, παίζοντας «τυφλόμυγα» με την ελπίδα ότι μπορεί να αποτρέψουμε το αναπόφευκτο. Ενώ κάποιες άλλες τα παίζουμε όλα για όλα σαν να μην υπάρχει αύριο, ξέροντας ότι οι επιλογές είναι μόνο δύο, όπως σε κάθε «ρώσικη ρουλέτα», τέλος ή κατά τύχη επιβίωση. Στόχος: ο άλλος. Βαθμός Επιτυχίας: 50-50

Προσωπικά έχω παίξει σχεδόν με κάθε δυνατό τρόπο. Άλλοτε έβγαινα απ'το παιχνίδι με γέλια και άλλοτε με κλάματα. Ξέρω πλέον, όμως, τι προτιμώ και τι πρέπει να αποφεύγω. Προτείνω, λοιπόν, να διαβάζετε τις οδηγίες πριν ρίξετε την πρώτη ζαριά, μακριά από μαύρες κορδέλες που κλείνουν τα μάτια, γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να αντικρίζεις αυτόν που έχεις απέναντί σου κατάματα, και μακριά από ρίσκα "ζωής ή θανάτου" γιατί κάτι που μπορεί να καταλήξει και σε θάνατο.. πόσο καλή ζωή μπορεί να προσφέρει;

Πάω να παίξω, φιλί