https://www.youtube.com/watch?v=rGKfrgqWcv0

Οι ζωές μας
Πήρα το σκαμπό και κάθισα στην κουζίνα. Για την ακρίβεια μπροστά στον φούρνο. Είναι 1:00 το βράδυ και σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ψήσω κέικ. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και κάθισα. Πίνω λίγο λίγο το κρασί και κοιτάζω το κέικ που φουσκώνει... και φουσκώνει... και φουσκώνει. Αναρωτιέμαι αν η φόρμα είναι αρκετά μεγάλη, αν το αλεύρι ήταν αρκετό, αν έβαλα πολλή ζάχαρη, αν έβαλα λίγη ζάχαρη. Σκέφτομαι ότι ξέχασα τη βανίλια, και αναρωτιέμαι αν μόνο το κακάο αρκεί για να βγει ωραία η γεύση. Το κρασί είναι τόσο γευστικό, αλλά κάτι λείπει.

Γύρισες από τη δουλειά στις 21.30. Έκανες ένα μπάνιο και έχεις κανονίσει να βγεις για ποτό. Το καυτό νερό σε καίει και εσύ σκέφτεσαι. Βγαίνεις, φοράς την γκρι φόρμα σου, τα μαύρα αθλητικά, το μαύρο φούτερ σου. Βάζεις την κουκούλα και βγαίνεις έξω. Και τρέχεις... και τρέχεις... και τρέχεις. Δε σου φτάνει το πρώτο τετράγωνο, ούτε το τρίτο, ούτε το τέταρτο. Φτάνεις στις γραμμές του τρένου. Σταματάς και παίρνεις βαθιές ανάσες. Άρχισε να βρέχει. Είσαι ήδη πολύ μακριά, συνεχίζεις να τρέχεις.


Τα χθες μας
Γελούσα τόσο δυνατά. Έκανα σχήματα με τα δάχτυλά μου στον αέρα. Σου εδειχνα τα φωτάκια και γελούσα. Μου χαμογελούσες και σε ήθελα περισσότερο. Γελούσα περισσότερο. Πρώτη φορά με κοιτούσες έτσι. Δε μιλήσαμε για μας, μόνο για τα σχήματα που φτιάχνουν τα φώτα. Τεντώθηκα στο κρεβάτι. Γύρισα και κοίταξα την ξύλινη πόρτα. Ξαφνικά κρύωσα. Έψαξα το σεντόνι. Έκλεισα τα μάτια μου. Δεν καταλάβαινα τι ένιωθα, αλλά ξέρω πια ότι πήρα μια ρουφηξιά από το άπειρο.

Έπιασες το τηλέφωνο στα χέρια σου. Ήμουν εγώ, αλλά δεν ήταν "η ώρα". Συνέχισες να πίνεις το ποτό σου. Και μετά το δεύτερο, το τρίτο...
-Οδήγησες;
-Ναι.
-Δεν έπρεπε.
Με φίλησες. Σταμάτησες να σκέφτεσαι. Άρχισες να καταλαβαίνεις. Με κοιτούσες να γελώ, ενώ εσύ γελούσες περισσότερο. Προσπαθούσες να δεις όλα όσα έβλεπα στα πολύχρωμα φωτάκια. Μου υποσχέθηκες ότι θα ταξιδέψουμε παρέα. Κάπνισες ένα τελευταίο τσιγάρο, ενώ είχα ήδη κοιμηθεί. Με αγκάλιασες και έκλεισες τα μάτια σου.

Τα μετά μας
Τρέχω στο πάρκο. Δουλεύω με τις αναπνοές μου. Προσπαθώ να κοντρολάρω τις ανάσες και τις σκέψεις μου. Εκείνο το τραγούδι παίζει στο repeat. Δεν ξέρω πώς να το σταματήσω. Συναντώ τον ίδιο ξανθό νεαρό στο παγκάκι λίγο πριν τη λίμνη να κάνει διατάσεις. Ο κότσος μου έχει πέσει και τα μαλλιά μού καλύπτουν το πρόσωπο. Σταματώ να πάρω ανάσες. Έχασα τον ρυθμό μου. Έχει αρχίσει να βρέχει, ενώ συνειδητοποιώ ότι έχω ήδη φτάσει στον αυτοκινητόδρομο. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην αναπνοή μου, ενώ αφήνω τα μαλλιά μου ελεύθερα.

Σηκώνεσαι αργά. Ανοίγεις το laptop, ενώ γίνεται ο καφές. Νέο μήνυμα. Γράφεις δέκα λέξεις, σβήνεις τις εννιά. Γράφεις άλλες τόσες και σβήνεις τις μισές. Κλείνεις το καπάκι και σηκώνεσαι να γεμίσεις καφέ την μπλε κούπα με το χτυπημένο χερούλι. Πίνεις δυο γουλιές. Στρίβεις ένα τσιγάρο. Έξω βρέχει και σκέφτεσαι ήδη το ραντεβου των 15.30. Ανοίγεις ξανά το λάπτοπ πιστεύοντας ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρεις. Νέο μήνυμα... Το κινητό σου δονείται στο τραπέζι. Πρέπει να φύγεις. Φοράς το καλό σου παντελόνι, τα μαύρα παπούτσια, το αγαπημένο σου πουκάμισο. Φτιάχνεις τα μαλλιά σου με προσοχή στον καθρέφτη. Πίνεις λίγο καφέ και φεύγεις.

Παρακολουθούσα αποσβολωμένη τη Χριστίνα στον μονόλογό της. Έπρεπε να τρέξουν τα μάτια μου για να συνειδητοποιήσω ότι η Χριστίνα δεν ήταν πια η Χριστίνα, στο πρόσωπό της έβλεπα το δικό μου και απέναντί της το δικό σου.

Ήρθαν στο μυαλό μου κάποια γιατί, κάποια μακάρι, κάποια ίσως, και μια μεγάλη φωτεινή επιγραφή με πέντε γράμματα.

Κάπως έτσι άρχισα να ταξιδεύω μίλια μακριά. Σκεφτόμουν εμάς, σκεφτόμουν εσένα και εμένα, εσένα, και εμένα. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς μπορούν δύο άνθρωποι να ζουν χωριστά όταν έχουν μοιραστεί με τόσο πάθος ένα κρεβάτι. Τότε μόνο καταλαβαίνω γιατί το σώμα μου ακόμη με τραβάει προς εσένα. Με τραβάει στην πόρτα σου, μέσα σε ένα ταξί, μέσα σε ένα αεροπλάνο. Πώς γίνεται δυο σώματα που έχουν ιδρώσει όπως τα δικά μας να λειτουργούν μια χαρά και χωριστά; Πώς γίνεται να λειτουργούν χωριστά;


Ρέουν μόλις δύο δάκρυα απ' τα μάτια μου. Νιώθω την κασέτα να γυρίζει απότομα μια σκηνή πιο πίσω και να ρουφάει ο οργανισμός μου τα δάκρυά του. Το μου λείπεις, το δακρύζω για σένα, το θα σε αγκαλιάσω όταν σε δω - όποτε σε δω - εξαφανίζονται. Σκέφτομαι που είμαι σήμερα, τι θα κάνω αύριο, πώς θα συνεχίσω, πως συνεχίζω. Και μου είναι εξαιρετικά δύσκολη η αποδοχή. Τα τσιγάρα που καπνίσαμε, οι λέξεις που δεν είπαμε, η δύναμη που δεν είχαμε, τα ρίσκα που δεν πήραμε, οι βόλτες που δεν κάναμε, οι βόλτες που κάναμε, ο χορός που σου χρωστώ, το αλκοόλ στις φλέβες μας, οι φλέβες μας που τινάζονταν απότομα, τα σεντόνια μου και τα δικά σου...

Ίσως να έχεις ήδη αποδεχθεί όλα αυτά που τόσα χρόνια παλεύω να φέρω βόλτα. Ίσως θα έπρεπε κι εγώ να προσπαθήσω περισσότερο για να κάνω το ίδιο. Όμως, τα μάτια μου ακόμα σε ψάχνουν, όμως η μυρωδιά σου ακόμη μου προκαλεί διέγερση, η αφή σου ακόμη μου φέρνει ζάλη.

Μα ξέρεις, για ένα πράγμα θλίβομαι βαθιά. Που με έκανες να ξεχάσω τη φωνή σου.

Αν έκανες ένα βημα. Κάποιες φορές ξυπνώ απότομα από τον ύπνο τα χαράματα και νομίζω πως το τώρα μου είναι διαφορετικό, πως είναι μαζί σου. Κοιμάμαι. Σκέφτομαι τα βήματά μας, και σκέφτομαι πως όσα κάναμε ήταν για να φύγουμε μακρύτερα ο ένας από τον άλλον. Και αν για ένα πράγμα νιώθω ένοχη ακόμη, είναι που εκείνο το βράδυ που κρατούσα το πρόσωπό σου στα χέρια μου δε σου είπα όλα αυτά που παρακαλούσα να μου πεις.

Δέκα χρόνια στο ίδιο σπίτι και μία φορά δε σε βρήκα στην είσοδο. Και αναρωτιέμαι, πότε θα πάψω να πιστεύω ότι θα σε δω βγαίνοντας από το ασανσέρ να μου χτυπάς το μικρό τετράγωνο τζαμάκι...

Κρίμα.

Τη μέρα που μου είπες να έρθω μαζί σου.

Τη μέρα εκείνη θυμάμαι περισσότερο απ' όλα το γέλιο μου. Δεν μπόρεσα τόσο να πιστέψω σε αυτό που άκουγα που το έσβησα οριστικά από τη μνήμη μου. Δυο χρόνια και λίγες μέρες μου πήρε για να αναπλάσω τη σκηνή στο μυαλό μου και να θυμηθώ τις λέξεις που βγήκαν από το στόμα σου εκείνο το βράδυ. Φορούσα ένα μακό μαύρο φόρεμα, τα σανδάλια μου και το αγαπημένο μου βραχιόλι στο δεξί χέρι. Εσύ ήσουν ξυπόλητος. Απ' όλα τα "δικά σου" αυτό θυμάμαι μόνο. Αυτό και τα μάτια σου. Περπάτησες στο μπαλκόνι για λίγο με το τσιγάρο σου αναμμένο, έπιασες μια καρέκλα και κάθισες απέναντί μου. Είχα να σε δω τρεις μήνες, μα ένιωθα πως ήταν χρόνια ολόκληρα. Δεν μιλούσε κανένας μας. Τα φώτα της πόλης, η θάλασσα, το αεράκι, με έκαναν θαρραλέα. Σε κοιτούσα επίμονα στα μάτια. Μέχρι που κατέβασες το βλέμμα. Δεν ήξερα τι έβλεπες σε μένα - ακόμα δεν ξέρω. Ήξερα τι ήθελα να βλέπεις σε μένα. Κι αν έβλεπες σε μένα ό,τι έβλεπα εγώ σε σένα, θα ήμασταν χαρούμενοι άνθρωποι. Βλέπεις, το αγαπημένο μου χρώμα ήταν πάντοτε το μπλε, χρώμα πνευματικό, χρώμα οικείο, το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας. Τέλειωσες το τσιγάρο σου, το έσβησες στο τασάκι και σιγοψιθύρισες κάτι.

-Τι λες;
-Να 'ρθεις μαζί μου...
-Κοίτα με και πες το.

Τα λόγια δεν έβγαιναν από τα χείλη σου. Δυο κουβέντες που δεν κοστίζουν τίποτα, μου κόστισαν δυο χρόνια να σε περιμένω. Και όλο λέω να φύγω, μα να, σκέφτομαι, αν γυρνούσες δεν θα ήθελα να μη με βρεις εδώ.
Δεν με κοίταξες. Δεν μου μίλησες ξανά γι' αυτό.
Έπιασα το κεφάλι σου στα χέρια μου. Σε κοίταξα κατάματα. Γέλασα και σου είπα "ούτε να το πεις δεν μπορείς ρε άνθρωπε...". Έκλαψα πολύ. Έφυγες.

Έχω να σε δω δυο χρόνια και λίγες μέρες, μετρώντας από 'κείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη.
Και αν τώρα ακόμη σε προσμένω.

Αναρωτιέμαι αν ζω περιμένοντάς σε ή αν σε περιμένω για να ζήσω. Από τη μέρα που έφυγες σταμάτησα να παρατηρώ τα αστέρια. Η απουσία σου μου στέρησε την αγαπημένη μου νυχτερινή ασχολία. Με θλίβει η σκέψη ότι μπορεί να κοιτάζουμε το ίδιο κομμάτι ουρανού, την ίδια στιγμή και να μη συναντιούνται οι ψυχές μας. Η σκέψη είναι ενέργεια. Η ενέργεια δε χάνεται, μονάχα μορφές αλλάζει και μεταφέρεται από σώμα σε σώμα. Η δική μου σκέψη θέλησα να έρθει σε σένα τόσο έντονα το βράδυ πριν το χθεσινό, που είμαι σίγουρη πως ένιωσες όλους τους μύες του κορμιού σου να τραντάζονται. Η μαγεία του μυαλού μου θέλει να συναντήσει το μυστήριο του δικού σου.

Και μετά απ' όλες τις ηχηρές σκέψεις της μέρας, που το φως του ήλιου κάνει πεντακάθαρες, κάθε βράδυ θα είμαι σίγουρη ότι με νιώθεις. Κι αν δεν επιβεβαιώσω μια μέρα ότι όλα αυτά τα βράδια η σκέψη μου ταξίδευε και συναντούσε τη δική σου κάπου στα μισά, δεν θα σταματήσω να παράγω ενέργεια μέχρι να το καταφέρω. Γιατί η απόσταση δύο ανθρώπων είναι ίση με τα συναισθήματα που κάποτε τους ένωσαν σε ένα κρεβάτι.


Κι έτσι που λες, σε σκέφτομαι ακόμη.

Θλίβομαι βαθιά.
Προσπαθώ να ξεχωρίσω τη λέξη "ζωή" από τη λέξη "επιβίωση". Ποιος μπορεί άραγε να σε διαβεβαίωσει ότι στον κόσμο τούτον δω θα ζεις... Θα ζεις αληθινά, όχι απλώς θα επιβιώνεις. Νιώθω ότι η ιστορία γυρίζει ανάποδα. Σαν τους προϊστορικούς ανθρώπους ψάχνουν οι άνθρωποί μας καταφύγιο. Καταφύγιο από τις βόμβες, καταφύγιο από τις σφαίρες, καταφύγιο από την τρέλα, το μένος, το μίσος και την μισανθρωπιά.
Και αναρωτιέμαι Θεέ μου, όπως κι αν σε λένε, ό, τι σχήμα και υφή κι αν έχεις, πώς γίνεται να ζει κανείς και να επιβιώνει με την ψυχή του ατόφια όταν ο κόσμος έχει κεντρικό πυλώνα του την αδικία και όχι την Αγάπη; Την εκμετάλλευση και όχι την Συμπόνια;

Θλίβομαι βαθιά.
Η αδικία με πονάει στο κόκαλο. Σκέφτομαι "τι μπορείς να κάνεις εσύ Ε. για να γίνει ο κόσμος πιο όμορφος;", "τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για να γκρεμίσει τους άδικους πυλώνες τούτου του κόσμου;". Ίσως τίποτα σπουδαίο. Ίσως τίποτα μεγάλο. Μα τα πολλά μικρά δεν κάνουν ένα μεγάλο; Στους λαβυρίνθους του μυαλού μου τρέχουν σκέψεις, δεκάδες ανά δευτερόλεπτο, και μέσα τους ρέουν οι λέξεις βοήθεια, ανάγκη, λύτρωση, γαλήνη, σωτηρία, αγάπη... Πώς θα φτιάξουμε τον κόσμο στα μέτρα μας; Πώς θα ζήσουμε, αγάπη μου, σε έναν κόσμο τέτοιο;
Και αναρωτιέμαι, αγάπη μου, πώς θα σώσουμε τον κόσμο αφού δεν μπορούμε ούτε οι ίδιοι να σωθούμε τελικά;

Θλίβομαι βαθιά.
Να κρυφτούμε. Να σωθούμε. Ο άνθρωπος να κρυφτεί πρέπει για να σωθεί από τον άλλον άνθρωπο. Πρώτα από τα φυσικά φαινόμενα και τα θηρία, τώρα από τα "θηρία" που γίνανε οι άνθρωποι. Πώς θα γλιτώσουμε τα παιδιά μας απ' αυτόν τον κόσμο μου λες; Πώς θα σώσουμε ο ένας τον άλλον μου λες; Πώς θα σωθούμε μου λες;

Θλίβομαι που σ'αυτόν τον πλανήτη η εξέλιξη έχει πορεία κατιούσα.

Θλίβομαι που εδώ που είμαστε δεν ξέρουμε που να βρούμε καταφύγιο.

Θλίβομαι που χρειαζόμαστε ένα καταφύγιο για να σωθούμε.

Θλίβομαι που η Αγάπη δεν νικά.

Μα πάνω απ' όλα θλίβομαι βαθιά, αγάπη μου, που μας στερούν την Ελευθερία να ζούμε και να ανθίζουμε.

τὴν δὲ τῶν δήμων ἐλευθερίαν ἡ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν 

ἅμιλλα φυλάττει