Και είναι κι αυτό που η απουσία γίνεται αισθητή περισσότερο

από ποτέ στα ασφυκτικά γεμάτα μέρη.


Περνώντας δύο απίστευτες δεν-με-είδε-το-σπίτι-μου εβδομάδες, βρέθηκα χθες βράδυ


σ’ ένα μαγαζί με δυνατή μουσική και καλή παρέα. Πόσος κόσμος! Ολοένα και γέμιζε. Κουβεντούλα, σχολιασμός, γέλια, ποτό και άφθονη μουσική ήταν όλα στο πρόγραμμα, μέχρι που πήρε το αυτί μου τις πρώτες νότες ‘εκείνου του τραγουδιού’. «Ωχ...» (σκέψη)..


Με συνεπήρε ο ρυθμός του και άρχισα να σιγοτραγουδώ. Αεροπλάνα και ευχές.


Μα το περίεργο ήταν ότι πρώτη φορά μετά από καιρό (σε) ξαναθυμήθηκα. Και ήταν μελαγχολικό, γιατί ήμουν με άλλη παρέα. Πόσες φορές έχουν έρθει στιγμές που θα ‘θελες να έχεις έναν και μόνο άνθρωπο απέναντί σου; χωρίς να μιλάτε.. χωρίς να κάνετε απολύτως τίποτα, απλώς να νιώθεις την παρουσία του. Και τι πιο ειρωνικό από το να νιώθεις τελικά το ακριβώς αντίθετο.. την απουσία του. Πόσο δυνατό είναι τελικά το αίσθημα της απουσίας; Και πόσο δυνατοί εμείς ώστε να το αντέξουμε; Κοίτα που πάλι θα ξενυχτίσουμε..


* * *


Σάββατο απόγευμα και αποχαιρετώ στον σταθμό μια φίλη που μας αφήνει για πιο νότια κλίματα.. βρέθηκα χωρίς καλά-καλά να το πάρω είδηση σε πολύ "ουάου" εστιατόριο να γευματίζω με τους ‘μεγάλους’.. Θείοι στην παρούσα φάση. Φάγαμε, ήπιαμε και τα ερωτήματα περί παρόντος-μέλλοντος πέφτουν βροχή. Με το τέλος της συνάντησης..


‘δεν έχω ιδέα’! Η κρίση ταυτότητας είχε κάνει αισθητή την παρουσία της


και το μόνο που μ’ έσωζε ήταν καλή παρέα και αλκοόλ. Ανηφορίζοντας στην Αριστοτέλους και την πλατεία Βενιζέλου, φτάνω στον ‘Παράδεισο’. Ναργιλέδες και


μπύρες με γεύσεις μαγικές με περίμεναν. Πήρα κεράσι, είναι η αγαπημένη μου.


Γέλια, συζητήσεις, κι εκείνες οι στιγμές σιωπής που σιγοτραγουδούσα σε ρυθμούς ξεχασμένης ροκ

και χανόμουν.


Άντε κατηφόρισε πάλι Αριστοτέλους. Επόμενος προορισμός Ζεύξιδος. Μαργαρίτες. Κοριτσοπαρέα εδώ. «Ωχ, ξέχασα να πληρώσω τα κεράσια μου!» (σκέψη).. χρωστούμενα πάλι. Πίνω. Έντονη γεύση, έντονη μουσική, ωραίος κόσμος, ξεχνιέσαι εκεί


μέσα στον χαμό και την κουβέντα. «Νυχτερινό λεωφορείο τι ώρα περνάς καλό μου;» (σκέψη).


Κινούμαι προς την στάση. Οι αφραγκίες μου με κάνουν να αποχωρίσω από το πλήθος που κατευθύνεται προς τους μπλε φραγκοφονιάδες και σαν άλλος φτωχός και μόνος καουμπόι να περιμένω στην στάση.


«Που είσαι; Έλα να με πάρεις με το αυτοκίνητο και κάνουμε και καμιά βόλ… τι;»(σκέψη). Συνεχίζω. «Κόσμο έχει.. είναι και 2 η ώρα, Σάββατο γαρ.. Έρχεται σε 2’!


Αχ πόσο σ’ αγαπώ αναγγελία άφιξης!» (σκέψη). Φουλ.


Με απογοήτευσε ο νυχτερινός εραστής μου. Στάση Ιασωνίδου. Μπαίνω στην σελίδα του ΟΑΣΘ. Το επόμενο ξεκινάει σε…30’ από τα ΚΤΕΛ. Πληθώρα χρόνου.


Τι κάνουμε είναι το θέμα.. Δεξιά βλέπω 24ωρο φούρνο. Η λάμπα στο καρτουνίστικο συννεφάκι σκέψης πάνω απ’ το κεφάλι μου άναψε, και εγώ μηχανικά σηκώνομαι σκεπτόμενη την συντροφιά μου.


«Μία πρασόπιτα»


«2 ευρώ»


«2 ευρώ για πράσα και φύλλο;; οικονομική κρίση και πτώση τιμών σου λέει μετά.» (σκέψη) (&σκέψη πατρός μου).

Έφυγα. Προχωρώ προς Αριστοτέλους.


Κρύωσε ο καιρός. «Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε..» τραγουδάει μία παρέα στην στάση, και εγώ για τρίτη φορά σήμερα διασχίζω την όμορφη πλατεία. Παίρνω κι ένα μπουκαλάκι νερό, μη μου κάτσει το φύλλο. Πόσος κόσμος!


Πάλι αναρωτιέμαι, τι να σκέφτονται όλοι αυτοί.. είναι όλοι παρέες όμως, ζευγάρια, φίλοι, κάτω των 30 οι περισσότεροι. Και εγώ που περπατάω μόνη..(;)




Έφτασα.. και απ’ ό, τι φαίνεται σε 8’ καταφθάνει και ο εραστής μου Νο2. Επιτέλους. Μπαίνω. Ευτυχώς είμαστε καλά από κόσμο- για τώρα. Στριμώχνομαι κάπου στη μέση.


Το i-pod παίζει κάτι ξεχασμένες jazz μελωδίες, ενώ ο κόσμος ασφυκτιά. «Μην μιλάς καθόλου! Καλά είμαστε..» (σκέψη) [‘είμαστε’;…(σκέψη στη σκέψη)]. Η ώρα έχει πάει 3και κάτι, και εγώ νιώθω πάλι τα χθεσινοβραδινά. Η απουσία ήταν πάλι εκεί μαζί μου, στο ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο. Μια ατελείωτη διαδρομή οι στάσεις για το σπίτι.


Αλήθεια προσχωρούσαμε; Ούτε ξέρω! Εγώ εκεί στη μέση και μόνο μπροστά μου λίγα εκατοστά κενό, ακριβώς όσα χρειάζονταν για να χωρέσει ένα άτομο σαν κι εσένα. Χαμογελάω νομίζω, καλέ μου. Όλη η ειρωνεία του κόσμου σε μία φράση ‘καλέ’, ‘μου’.. Πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα.




«Επόμενη Στάση Βούλγαρη-Next Stop Voulgari» Μου διέλυσες το σύννεφο ηλίθια φωνακλού!


«Συγγνώμη λίγο.. να περάσω; Ευχαριστώ.»


«Πού είναι τα κλειδιά μου; Α.. δεξιά τσέπη, μπράβο, να τα! Εσύ πού είσαι;» (σκέψη).


Πάω στον εραστή μου Νο3.. «Κρεβάτι μου, ‘επιτέλους’.. μόνη».





28 Νοεμβρίου 2010