γιατί φωνασκείτε;

Σήμερα έτσι που συζητούσαμε αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να φωνάξω. Και να φανταστείς ότι «με κατηγορούν» για τα υψηλά ντεσιμπέλ της φωνής μου. Κι όμως. Μου πήρε γύρω στα 18 χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω δυνατή φωνή. Ότι δεν υπάρχει δυνατή φωνή. Υπάρχει η ηρεμία στην φωνή μας. Αυτό το μοναδικό στοιχείο που αυξομειώνει την ένταση. Που προσδιορίζει την ένταση που έχουμε μέσα μας. Και όντως, έχω πολύ καιρό να λάβω παρατήρηση για να χαμηλώσω λίγο την φωνή μου γιατί ενοχλώ. Και τότε κατάλαβα ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα απολαύσει πραγματικές στιγμές ηρεμίας. Στιγμές με τον εαυτό μου σε κατάσταση νηνεμίας. Είναι αυτές οι φωνές που μπορούν να φέρουν την καταστροφή. Θυμάμαι τις φωνές των γονιών μου όταν τσακώνονταν στην κουζίνα, θυμάμαι τις φωνές της αδερφής μου σ’ εκείνον στο τηλέφωνο όταν χώριζε, θυμάμαι κι εμένα όταν φώναζα «ΦΥΓΕ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΕΠΕΡΑΣΩ.». Έκλεινα τ’ αυτιά μου σε όλα, κι όμως άκουγα τα πάντα. Μα πόσο καλές είναι οι «φωνές»; Υπάρχουν βασικά ‘καλές’ φωνές; Κι αν ναι.. πού σκατά είναι κρυμμένες;

* * *

Ξέρεις, θυμάμαι τότε πριν τρία και κάτι χρόνια που έβγαιναν τα αποτελέσματα. Πήγα στο σχολείο με μια φίλη. Χέρι-χέρι. Κρύος ιδρώτας. Μα θα μάθαινα ούτως ή άλλως. Εκείνο το λευκό χαρτί με τα μαύρα γράμματα και τους πόσους αριθμούς.. Το δάχτυλό μου χάραζε μια νοητή γραμμή κάθετα στα ονόματα.. Αλλαγή κατεύθυνσης. Τώρα ευθεία. Και όλα θόλωσαν, έτσι ξαφνικά, για πέντε-δέκα δευτερόλεπτα, για δύο-τρεις-τέσσερις αριθμούς.. όσο μου πήρε να διακρίνω τις βαθμολογίες. Έκλαιγα. Έτρεμα. Ούτε ξέρω πως σχημάτισα τους αριθμούς.. περπατώντας σαν χαμένη στην αυλή του σχολείου μέχρι..

«Έλα μπαμπά..»

«Γιατί κλαις παιδί μου; Ηρέμησε! Μίλα μου τι έγινε; Ηρέμησε!»

..η φωνή μου ίσα που έβγαινε.. καλύπτοντας το στόμα μου, ούτε εγώ ξέρω γιατί, και με τρεμάμενη φωνή κατάφερα τελικά να ξεστομίσω «Έλα μπαμπά… πέρασα…»

«Και τότε τι κλαις βρε ηλίθιο;;… κορίτσι μου…», δεν μιλούσαμε άλλο..

Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου, τότε στα πατημένα 18 που έκλαψα από ευτυχία. Δεν μου ‘χει ξανατύχει. Μα θυμάμαι αυτήν την φράση «μπαμπά.. πέρασα» όσο τίποτε, η φράση που θα καθόριζε όλο μου το μέλλον ειπώθηκε σχεδόν ψιθυριστά.

Και τότε που φώναζε εκείνος «ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; Σ’ ΑΓΑΠΑΩ!» και φοβόμουν και δεν ήθελα ν’ ακούω. Γιατί κάθε φορά που ακούς κάτι σιγανά είναι αυτή η ηρεμία που σε κυριεύει και σε γαληνεύει. Και τότε το πιστεύεις. Γιατί οι φωνές ταράζουν. Δεν υπάρχει τίποτα «όμορφο» σ’ ένα υστερικό «σ’ αγαπώ», και δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από ένα ψιθυριστό «σ’ αγαπώ» στο αυτί, έτσι που ίσα διακρίνεις την κατάληξη. Γιατί τελικά οι λέξεις χάνουν το νόημά τους όταν ειπώνονται δυνατά. Χάνουν αυτήν την ηρεμία που σαγηνεύει, που πείθει, που σε κάνει κι ερωτεύεσαι τα λόγια που ακούς. Και ξέρεις ότι κάθε φορά που φωνάζεις το δίκιο σου, το χάνεις. Γιατί να ξέρεις ότι ο άνθρωπος εκ φύσεως αναζητά την ηρεμία, γιατί τα πάθη του δεν τον αφήνουν ποτέ να την κερδίσει εξ’ ολοκλήρου. Και οι φωνές συνταράσσουν και τρομάζουν. Ο ήχος είναι η πιο επικίνδυνη από τις πέντε αισθήσεις μας. Εισέρχεται χωρίς άδεια στον οργανισμό μας και μπορεί να μας συνταράξει σε βάθος, γιατί έχει το ταλέντο να επικοινωνεί με το πιο επικίνδυνο όπλο μας.. τον ανθρώπινο νου. Γι’ αυτό σου λέω σε παρακαλώ, μην μου φωνάζεις. Γιατί το μυαλό μου πάντα είναι εκεί και καταγράφει τα λόγια σου. Κι αν τύχει και κάνω λάθος, να ξέρεις θέλω να το διορθώσω. Κι αν τύχει και κάνεις λάθος, μη σου φωνάζεις.. Κι αν τύχει και το ξανακάνω, διόρθωσέ με.. μα πες το μου ψιθυριστά στ’ αυτί και να ξέρεις θα τ’ ακούσω καλύτερα και θα το καταλάβω, γιατί το λες και στο μυαλό μου. Πάρε με και μια αγκαλιά αφού μπορείς..