σκέψεις σε παρένθεση*
ξύπνα, καλοκαίριασε
5:51:00 μ.μ.
8:00 νταν
Ξεκινάω απ’το σπίτι. Έχω κοιμηθεί ελάχιστα. Λίγο η ζέστη, λίγο η ανησυχία. Είχα ραντεβού για δουλειά σήμερα.
8:30
Έχω φτάσει ήδη Ομόνοια και περιμένω το μετρό για Πανεπιστήμιο. Κατεβαίνω στάση Πανεπιστήμιο ενώ πηγαίνω σε ραντεβού για δουλειά. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ περισσότερο από ποτέ ότι περνάω στην δεύτερη φάση. Tη δεύτερη "μεγάλη αλλαγή". Ζέστη έχει. Eίναι κι αυτό που πρέπει να ντυνόμαστε "αναλόγως" των περιστάσεων.
«Μην τυχόν βάλεις κάνα σορτσάκι! Ούτε φόρεμα! Και τα μαλλιά πιασμένα, περιποιημένη να ‘σαι!» , συμβουλές επιβίωσης. Τις ακολούθησα και είμαι εδώ να ΣΚΑΩ. Με κάθε τρόπο..
8:45
Ιπποκράτους 2.. Έφτασα. Ένα τέταρτο νωρίτερα. Στον 7ο μου είπε. Ανεβαίνω. Περιμένω με το χέρι στο κουδούνι. Το πατάω και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «και τώρα..τί;». Ευγενέστατος ο κος Γιώργος. «κος Γιώργος», 32 χρονών παιδί. Αλλά ξέρεις, είναι οι τυπικότητες του επαγγέλματος. Δεν είναι ευγένεια, τυπικότητα είναι, την οποία απεχθάνομαι. Συζητάμε κάνα μισάωρο. Για το τώρα και το μετά.
9:30
Έπρεπε να πάει στο Μαρούσι για ένα συμβόλαιο.
«Ο κλάδος έχει πολύ τρέξιμο ξέρεις» (κι εμένα που μ’αρέσει το περπάτημα;)
«..μπλέκουμε μωρέ και με γραφειοκρατία, άσ’τα» (ναι, αλλά εγώ το μισώ το δημόσιο και ό,τι μόνιμο γενικότερα)
«..αλλά εντάξει έχει λεφτά τουλάχιστον, δεν μας αγγίζει η κρίση.» (σωστά, τα λόγια των γονιών «Βρε είναι μέχρι να γεμίσει το πορτοφόλι, μετά θα σ’αρέσει.» ..και να αδειάσει το άλλο, το ασήμαντο μωρέ, ‘ο Εαυτός’ νομίζω λέγεται, τί έγινε; Ωραίο το πορτοφόλι γεμάτο όντως. Σε βοηθάει να κάνεις πράγματα για να βρεις τον Εαυτό σου, λένε. Αλλά είναι ειρωνικό γιατί για να το αποκτήσεις τον έχεις χάσει πριν ίσως οριστικά. Μπλέχτηκαν τα θέλω με τα πρέπει και τα μπορώ στο κεφάλι μου. Χαμογελούσα όμως. Έφταιγε η θέα· όμορφη η Αθήνα. Έφυγα.
10:15
Ιπποκράτους. Ακαδημίας. 28ης Οκτωβρίου. Επιτέλους Σταδίου. Η αγορά.. Έχει εκπτώσεις. Μ’αρέσουν οι εκπτώσεις! Οι άνθρωποι ξανα-χαμογελούν στην πόλη. Ξέρεις, έτσι αμυδρά ίσα για την ικανοποίηση ότι κάτι αγοράζουν και δεν είναι ψωμί, γάλα ή χαρτοπετσέτες. Το καλύτερο είναι όταν στρίβεις σ’εκείνο το στενό και μπαίνεις στην Αιόλου.
11 παρά κάτι
..πήγε. Βλέπω την μπλε μεταλλική πινακίδα στον τοίχο.. Οδός «ΑΙΟΛΟΥ». Η πιο ουσιαστικά λαϊκή πλευρά της πόλης απλώνεται μπροστά μου. Την αγαπώ αυτή τη διαδρομή μέχρι να συναντήσω την Ερμού. Μαγαζάκια παλιάς εποχής, φανέλες, κεντητά, «κάλτσες χωρίς λάστιχο», πετσέτες, σεμέν.. Πιο κάτω κουζινικά, παντόφλες, και παντού άνθρωποι. Πολλοί άνθρωποι.. πολύ άνθρωποι. Όμορφο που είναι αυτό! Είναι όλη η μαγεία της πόλης, όπως αποτυπώνεται στο τέλος της οδού. Βλέπεις λίγο από Ακρόπολη, λίγο από παλιά Αθήνα..
11:02
Ένας νεαρός μου κράτησε το χέρι. Πήγα να περάσω το δρόμο και ερχόταν μηχανάκι. Γάλλος ήταν. Με τρόπους εξαιρετικούς. Μιλήσαμε λίγο, μισά αγγλικά μισά γαλλικά, ό,τι θυμόμουν. Μ’άρεσε πώς έλεγε «νέβεγμάηντ» όταν του έλεγα «Ευχαριστώ». Περπατήσαμε λίγο παρέα, έφευγε το πούλμαν του στις 12 και βιαζόταν να δει το κέντρο. Τον χαιρέτησα και ούτε κατάλαβα πότε έφτασα εκεί που η Πλάκα συναντά το Μοναστηράκι.
11:20 και πάει
Starbucks. Πήρα καφέ και εφημερίδα. Ήξερα ότι όλη η μαγεία κρυβόταν στον τελευταίο όροφο. Η αίθουσα των εκθέσεων κενή, μα δεξιά ήταν η πραγματική «έκθεση», η φυσική ομορφιά της πόλης σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, σε χρεωκοπία, σε πτώση, σε δημοκρατία ή δικτατορία. Κάθισα να απολαύσω μια εικόνα, που θα γινόταν άνετα καρτ-ποστάλ, live. Έτσι σταμάτησα να σκέφτομαι, και έμεινα να νιώθω την έλξη που ασκεί αυτή η πόλη το καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα τι χρειάζεται κανείς για ένα άψογο καλοκαίρι στην πόλη.. Καφέ, θέα, έρωτα, μουσική υπόκρουση, κοκτέηλ, κι ένα θερινό σινεμά. Μακάρι να βρούμε τα καλύτερα.
ΠιΕς: Ήταν και κάτι τουρίστες από τον Καναδά δίπλα και προσφέρθηκα να εξευμενίσω το κάρμα μου..
-I could take a picture of you two if you like.
-Oh, my Gosh! That would be great.. Thank you!
*click*
*click*
*Lisa Ono - Unchain My Heart*
 |
| Την πήρα και μία μόνη της.. |
4 σημειώσεις
To θέμα είναι να βρίσκεις τον εαυτό σου στη δουλειά που κάνεις, όχι να τον χάνεις...Όσο κι αν γεμίζει το πορτοφόλι, αν δε σε γεμίζει η δουλειά η ίδια, είσαι άνρθωπος μισός..Βέβαια και μετά τη δουλειά πάλι άδειος είσαι, αλλά με έναν άλλο τρόπο ρε παιδί μου, πιο αγνό, πιο δημιουργικό, σαν τις επαναφορτιζόμενες μπαταρίες, που μετά από έναν ύπνο ξαναγεμίζουν. Ναι, την αγαπώ τη δουλειά μου. Και μ' αγαπάει κι αυτή. Κι ας είναι 21 Ιουλίου κι ας έχω μείνει μόνη να δουλεύω σε ολόκληρο τον όροφο κι ας μην έχει πια τάπερ. Δε γαμείς, άμα το γουστάρεις αυτό που κάνεις δε σε νοιάζει τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφο ποστ. Έβγαζε μια γλυκύτητα, μια ομορφιά μέσα από τη μελαγχολία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι επάγγελμα είναι αυτό που δε το αγγίζει η κρίση;
Ελάχιστοι σήμερα έτσι και αλλιώς κάνουν κάτι που αγαπάνε, ελάχιστοι!
το θέμα είναι να μπορέσουμε να αγαπήσουμε αυτό που κάνουμε έστω και στο ελάχιστο γιατί αλλιώς.. δεν :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα σχόλια
Καλημέρα **
αχ, χαμογέλασα :))
ΑπάντησηΔιαγραφή