σκέψεις σε παρένθεση*
δεξιά, αριστερά, ευθεία. βασικά..άσ'το.
1:21:00 π.μ.
Καθόμασταν στο μπαλκόνι. Τρώγαμε, πίναμε, γελούσαμε, μέχρι που ακούστηκε διάλογος τύπου «Καφές και Τσιγάρα» Τζάρμους και πέσαμε στα πατώματα..
Εγώ: Πωω, μου τελειώνει και το λιποζάν κεράσι..
Εκείνη: Και..;
Εγώ: ..ράσι.
Εκείνη: Ναι, και;
Εγώ: ..ράσι σου λέω!
Με τα πολλά κατάλαβα ότι εννοούσε «και» με ‘αι’. Εντάξει, λάθος μου, με ‘ε’ κατάλαβα. Να, γι’αυτό μ’αρέσει ο γραπτός λόγος, γιατί είναι όλα απτά. Βλέπεις, κρίνεις, καταλαβαίνεις. Βέβαια κάνεις κι εκεί τα λάθη σου. Καταρχήν ορθογραφικά. Μα πάνω απ’όλα κατανόησης. Προϋπόθεση ωστόσο για να γίνουν αντιληπτά τα τελευταία είναι να ακολουθήσει προφορικός λόγος- aka συζήτηση. Πράγμα που γίνεται εξαιρετικά σπάνια. Δυστυχώς. Αλήθεια πότε σταματήσαμε να συζητάμε τα «μεταξύ μας»..μεταξύ μας; Πριν καιρό μάλλον. Γιατί το μόνο που μου ‘ρχεται στο μυαλό είναι ατελείωτες συζητήσεις συζητήσεων σε καφέ, μπαρ ή χρυσώνοντας τον ΟΤΕ για πρόσωπα που δεν είναι παρόντα και μας απασχόλησαν ή μας απασχολούν. Το αν θα συνεχίσουν να μας απασχολούν θα εξαρτηθεί από το πόρισμα της συζήτησης. Φυσικά τα συγκεκριμένα άτομα δεν έχουν δικαίωμα παρέμβασης και επιρροής στην εξέλιξη του θέματος. Είναι μια συζήτηση μεταξύ δύο για θέματα του ενός με κάποιον τρίτο. Και λέγε-λέγε πείθουμε τους εαυτούς μας για σενάρια που ανάθεμα κι αν ισχύουν.. Και τόσοι από μας τάχα μου δήθεν μορφωμένοι κι ανοιχτόμυαλοι κι ένας δεν βρέθηκε να σου πει «Πού να ξέρω ρε μαλάκα; Ρώτα τον/την!»
Ρώτα βέβαια. Ρώτα αυτόν που θες να μάθεις τι σκέφτεται, τι θέλει, γιατί και πως.
«Εγώ;;» Α ναι.. έχουμε και το α’ ενικό πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας, ξέχασα. Τόσα αλλάζουν καθημερινά, χάθηκε να γίνει μια υποχρεωτική συγχώνευση σε α’ πληθυντικό; Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα. Αλλά σιγά που θα ρωτήσεις.. Θα φτιάξεις μόνος χίλια-δυο σενάρια άσχετα μεταξύ τους, και κυρίως άσχετα με την πραγματικότητα, θα τα συνδέσεις ατυχώς και θα μεταποιήσεις επίσης ατυχώς την αληθινή κατάσταση.
Ωραία.
Και τώρα πάμε στον «άλλον». Α, ναι..είναι κι αυτός. Είναι μωρέ που μια σχέση θέλει και δεύτερο για να φτιαχτεί. Το ξέρουμε αυτό. Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι αντιθέτως η διάλυσή της μπορεί να γίνει ανετότατα από τον έναν, μόνο του ή με την παράνοιά του. Και τι να πρωτο-σώσεις αλήθεια όταν ο άλλος έχει ρίξει την βενζίνη και περιμένει με το σπίρτο στο χέρι; Κάθεσαι εσύ και σφουγγαρίζεις τις βενζίνες.. Λάθος είναι αυτό; Όχι, σωστό είναι, αλλά δεν έχει νόημα. Είναι που στις λάθος καταστάσεις, και οι πιο σωστοί χειρισμοί είναι απλά…λάθος. Αν το συνειδητοποιήσουμε ίσως γλιτώσουμε χρόνο. Από τι; Από το μετά.. ξέρεις, το «δύσκολο». Σωτήριες συμβουλές για τραγωδίες. Δεν ακούγεται και πολύ «σωστό». Θέλω να πω, κάποιοι άνθρωποι απλώς δεν πάνε μαζί. Είναι όπως το μπλε με το μαύρο. Όση προσπάθεια κι αν κάνεις να τα συνδυάσεις, πάντα κάτι θα σου λέει να αντικαταστήσεις το ένα απ’τα δύο.
Κοίτα να δεις, πριν λίγους μήνες αναρωτιόμουν για άλλη μια φορά τι έκανα λάθος. Αλλά είναι λογικό. Γιατί επαναπαύεσαι στην ιδέα ότι αν διορθώσεις το λάθος σου όλα θα φτιάξουν. Κρίμα, αλλά όχι.
«Βαρέθηκα ρε φίλε ‘κρίμα’ και ‘κρίμα’» σωστή σε βρίσκω φίλη μου. Αγανακτισμένη κι εσύ, ε; Εγώ δεν το πολύ λέω να σου πω. Δεν μ’αρέσει η λέξη. Μου βγάζει μια ατελείωτη μιζέρια που δεν αρμόζει στα 'θέλω' και στα 'μπορώ' μου.
Κάποια βράδια βέβαια, με τσιγάρο και ποτό, και έντονο φεγγάρι σαν σήμερα το νιώθω και σαν να ανακουφίζομαι λίγο. Ίσως γιατί ξέρω ότι αυτή τη φορά δεν έφταιγα εγώ.
Δεν ξέρω, ποιός να έφταιγε; ίσως και κανείς.
Απλώς...δεν.
 |
| Άντε καλέ... |
0 σημειώσεις